Περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο. Με απλά μαθηματικά, αυτό μεταφράζεται σε 151.600 θανάτους την ημέρα. Ανάμεσα σε αυτούς, χθες Κυριακή, καταγράφονται κι εκείνοι του Κόμπι Μπράιαντ, της κόρης του και των άλλων επιβαινόντων στο μοιραίο ελικόπτερο που κατέπεσε στην ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες.
Αν θες να το περιγράψεις με απλές γραμμές, ένας πατέρας σκοτώθηκε με το παιδί του, ενώ πήγαιναν για προπόνηση. Το NBA, τα συμβόλαια εκατομμυρίων, η παγκόσμια φήμη, οι χλιδές και τα ελικόπτερα, έπονται της είδησης. Την ακολουθούν και την «ντύνουν», χωρίς όμως να αλλοιώνουν την ουσία, που δεν είναι άλλη από τον θάνατο. Ένα γεγονός τόσο κορυφαίο και τελεσίδικο, που επισκιάζει τα πάντα.
Ανάμεσα στα αμέτρητα μηνύματα έκφρασης θλίψης, βρίσκει κανείς και αρκετά που έρχονται να κουνήσουν τον δάχτυλο με αποδοκιμασία, κατηγορώντας τους συμμετέχοντες στο πένθος για υποκρισία. Θεωρώντας δηλαδή ότι αυτή η διαδικασία προϋποθέτει ότι ο καθένας μας βγάζει μια ζυγαριά με την οποία αξιολογεί την κάθε ανθρώπινη ζωή και αποφασίζει ατομικά ότι για εκείνον κάποια έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος και αξία από μια άλλη.
Ο Κόμπι δεν ήταν άγιος. Και η θέση του στον «παράδεισο» δεν είναι εγγυημένη όπως συνέβαινε σχεδόν για 20 χρόνια στην πεντάδα των Λέικερς. Έζησε όπως εκείνος επέλεξε και είχε την σπάνια τύχη και ικανότητα να επιβάλει τον δικό του τρόπο στους άλλους και να γίνει αποδεκτός για αυτό που ήταν.
Παίχτες και παιχταράδες υπήρξαν πολλοί και στο μέλλον αυτή η παραγωγική διαδικασία δεν πρόκειται να σταματήσει. Λίγοι, όμως, από αυτούς θα έχουν ανάλογη συνεισφορά στο σύνολο. Όχι λόγω των τίτλων ή των ρεκόρ που σημείωσε αυτός ο τύπος στην καριέρα του, αλλά κυρίως επειδή εξαιτίας και όλων αυτών, κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα αποτύπωμα πολύ μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από τους ξερούς αριθμούς του.
Η είδηση του θανάτου του σόκαρε τους πάντες. Κι ας μην μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του ή να θεωρήσουν τον Μπράιαντ «έναν από αυτούς». Η ταύτιση με ανθρώπους σαν τον Κόμπι έρχεται σε ένα άλλο επίπεδο. Φαντασιακό και βγαλμένο μέσα από παιδικά ανεκπλήρωτα όνειρα και απρόσιτες επιδιώξεις. Αντιγράφεις ένα step back καθοριστικό σουτ του με τον ίδιο τρόπο που αναπαριστάς την αγαπημένη σου σκηνή στον κινηματογράφο ή σιγομουρμουράς τους στίχους του τραγουδιού που σε σημάδεψε, όχι για να αισθανθείς ότι υποδύεσαι κάποιον άλλον, ούτε για να «κλέψεις» την ζωή του. Το κάνεις χωρίς να μπορείς κι εσύ καλά-καλά να εξηγήσεις το γιατί. Το κάνεις επειδή σε μια λέξη, ένα πλάνο ή μια φάση είχες την ευκαιρία να «δεις» κι εσύ κάπου εκεί, φευγαλέα, τον εαυτό σου.
Αν κάτσεις να το σκεφτείς λιγάκι παραπάνω, θα συμφωνήσεις ότι αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνουν πίσω τους απώλειες σαν κι αυτή του Κόμπε. Τα πλατιά χαμόγελα και τα έντονα συναισθήματα που μοιράστηκαν χωρίς να το ξέρουν εκατομμύρια άνθρωποι την ίδια στιγμή, στο ίδιο αποτύπωμα του χρόνου σε ένα και μοναδικό «παγωμένο» καρέ, είναι ο λόγος για αυτήν την «παγκόσμια υστερία», που σου δίνει την λανθασμένη εντύπωση ότι κάποιες ζωές αξίζουν παραπάνω από άλλες.
Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι άτομα όπως ο Κόμπι έχουν μια επιρροή και μια επίδραση πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περιγράφει η αθλητική σταδιοδρομία τους. Αν το σκεφτείς, ο Μπράιαντ –και άλλοι σαν κι αυτόν- έχουν επηρεάσει περισσότερο και από προέδρους ή πρωθυπουργούς κρατών, που κατά την διάρκεια της θητείας τους ανεξάρτητα από τους πόσους νόμους ή διατάγματα υπέγραψαν, προκάλεσαν μικρότερη επίδραση στην κοινωνία από τον πρώην σταρ του ΝΒΑ. Τα «δυσκολεμένα» παιδιά και οι «φτωχοδιάβολοι» των κακόφημων γειτονιών των αμερικανικών μεγαλουπόλεων μπορούν να μιλήσουν γι΄ αυτό. Και να εξηγήσουν όχι δίχως ανθρώπους που τα κατάφεραν τόσο καλά όσο αυτός, δεν θα είχαν ποτέ το κουράγιο, την δύναμη και σε τελική ανάλυση το πρότυπο για να κυνηγήσουν κι εκείνοι το δικαίωμά τους σε μια άλλη, καλύτερη ζωή. Μπορεί όχι τόσο χλιδάτη σαν κι αυτή που ευτύχισε να έχει ο συγχωρεμένος, αλλά σίγουρα διαφορετική (προς το πολύ καλύτερο) σε σχέση με αυτή που προόριζε για εκείνους η «εργοστασιακή» κατασκευή τους την ημέρα που γεννήθηκαν σε μια άθλια συνοικία.
Προφανώς και δεν μπαίνει ζύγι στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στην περίπτωση του Κόμπι ο δείκτης… τερμάτισε, με κάθε σεβασμό στους υπόλοιπους 151.599 ανθρώπους που έφυγαν χθες από τον κόσμο, έχοντας ζήσει στην πλειοψηφία τους πολύ χειρότερα κι έχοντας βιώσει –πριν το φευγιό- απαίσιες καταστάσεις. Κάποιοι από αυτούς ίσως να χαμογέλασαν ελάχιστες φορές στην ζωή τους. Κι ενδεχομένως μερικά χαμόγελά να σχηματίστηκαν στα πρόσωπά τους μετά από ένα απίθανο σουτ του Μπράιαντ…
Πηγή: sport-fm.gr
