Από το φίλο και σύντροφο Νίκο Παπακωσταντίνου πήραμε το παρακάτω σημείωμα και το δημοσιεύουμε. Στο σημείο αυτό και για την αποφυγή παρεξηγήσεων είναι χρήσιμο να αποσαφηνιστεί ότι δε συμμεριζόμαστε κάποιες απόψεις του αρθρογράφου.
Ο Εργατικός Αγώνας θεωρεί προφανές ότι στη Λευκορωσία βρίσκεται σε εξέλιξη μια “πορτοκαλί επανάσταση” δηλαδή μία ανοιχτή επέμβαση τον ευρωατλαντικών που σιγοντάρουν την εσωτερική αντιπολίτευση με στόχο την ανατροπή του Λουκασένκο και την επικράτηση των φιλοδυτικών δυνάμεων. Απώτερος στόχος τους είναι να αποκοπεί η Ρωσία από τον ευρύτερο περίγυρό της και να φτάσει το ΝΑΤΟ στα ρωσικά σύνορα.
Ο Εργατικός αγώνας καταδικάζει την επέμβαση του ιμπεριαλισμού και θεωρεί ότι ο λαός της Λευκορωσίας είναι ο μόνος αρμόδιος να λύσει όλα τα εσωτερικά προβλήματα, αυτά του καθεστώτος διακυβέρνησης και της πολιτικής της χώρας. Είναι αυτονόητο πως ο ΕΑ εκφράζει την αλληλεγγύη του στους κομμουνιστές της Λευκορωσίας.
Το σημείωμα του σ. Ν. Παπακωνσταντίνου είναι το ακόλουθο:
Παρατηρήσεις αναφορικά με την τρέχουσα αρθρογραφία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και οι προεκτάσεις του κάθε ζητήματος
Θα αναφερθώ παρακάτω σε δύο ζητήματα που ανακύπτουν από την αρθρογραφία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ αυτών των ημερών, προσπαθώντας να διερευνήσω τις πολιτικές αιτίες, αλλά και τις συνέπειες αυτή της στάσης της εφημερίδας, που βεβαίως εκφράζει την επίσημη θέση της ηγεσίας του σημερινού ΚΚΕ. Και τα δύο ζητήματα είναι κατά την άποψή μου σημαντικά, αν και το μεν πρώτο δημιουργείται από μια αναπάντεχη παρατεταμένη σιωπή της εφημερίδας, ενώ το δεύτερο από τη γενικόλογη προσέγγιση ενός φλέγοντος διεθνούς πολιτικού ζητήματος. Ας δούμε λοιπόν την υπόθεση:
1. Κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι, αν και πέρασαν δύο εβδομάδες, ο Ριζοσπάστης και το portal 902 δεν έγραψαν τίποτε απολύτως για τα δύο ιταμά, αντικομμουνιστικά άρθρα του μυθιστοριογράφου Διονύση Χαριτόπουλου στην “Εφημερίδα των Συντακτών” της 8ης και της 14ης Αυγούστου 2020, με τα οποία κακοποιείται βάναυσα η ιστορία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.
Σε άλλες εποχές αυτά δεν θα είχαν μείνει ασχολίαστα από την πρώτη κιόλας μέρα… Γιατί άραγε; Μήπως οι τωρινές αναθεωρητικές αναλύσεις της ιστορίας της ΕΑΜικης Αντίστασης από την ηγεσία του ΚΚΕ καταλήγουν από έναν άλλο δρόμο και χωρίς φυσικά αυτό να ομολογείται επισήμως στην ίδια κατάληξη με τις πομφόλυγες του Χαριτόπουλου (π.χ.: μήπως και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ με τα νέα της δοκίμια θεωρεί κατά βάθος ότι το πρόγραμμα του ΕΑΜ δεν θα έβγαινε έξω από τα όρια της … αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας); Μήπως τελικά ο μεν Χαριτόπουλος απαξιώνει το ΔΣΕ, κάνοντας τον δήθεν υπερασπιστή ενός ΕΑΜ εντελώς … κοινοβουλευτικού και συστημικού, όπως θα το ήθελε ο ίδιος, ενώ και η ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ, από τον φαινομενικώς αντίθετο δρόμο, κι ενώ υπερασπίζεται το έπος του ΔΣΕ, έχει καταλήξει σε παρόμοιες απόψεις με τον Χαριτόπουλο για το αντιφασιστικό μέτωπο του ΕΑΜ και τις αντιφασιστικές συμμαχίες των ΚΚ; Αλλιώς, τι εμποδίζει επί δύο βδομάδες το Ριζοσπάστη να “χορέψει στο ταψί”, όπως του αξίζει τον πλαστογράφο της ιστορίας; Μη μας αντιτάξουν ότι ο Χαριτόπουλος δηλώνει ψηφοφόρος του ΚΚΕ, γιατί θα τους συνιστούσα να αρχίσουν να ψάχνονται για το τι έχουν κάνει εντελώς στραβά! Μια ακόμη ευκαιρία το φύλλο του ερχόμενου Σαββάτου, θα πει κάποιος! Ίδωμεν…
2. Στο ζήτημα που προέκυψε εδώ και λίγες μέρες στη Λευκορωσία, παρόλο που ο Ριζοσπάστης γενικά καταδικάζει την υποκριτική στάση των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ-Ε.Ε. (που τολμάνε να μιλάνε για δημοκρατία, ενώ στηρίζουν όλα τα φασιστικά σκουπίδια σε Ανατολική Ευρώπη, Βαλτική, Ουκρανία), ωστόσο παραλείπει να τονίσει την πραγματική ουσία του ζητήματος: ανεξάρτητα από το τι κουμάσι είναι ο Λουκασένκο, στη σημερινή συγκυρία είναι η μόνη εγγύηση για να μη μετατραπεί η Λευκορωσία σε νέο άντρο του φασισμού και του δυτικού ιμπεριαλισμού!
Αν πέσει τώρα ο Λουκασένκο, χωρίς να υπάρχει οργανωμένο δυναμικό κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα ικανό να διεκδικήσει την εξουσία, η Λευκορωσία θα πέσει στα χέρια των δυτικόφυλων φασισταράδων λακέδων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η εξουσία στη χώρα θα περάσει σε πολιτικούς επιγόνους δοσίλογων της γερμανικής κατοχής, όπως έγινε στις Βαλτικές μπανανίες και στο Κίεβο, με ό, τι αυτό θα συνεπάγεται και για τα όποια εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα, για τη δράση των Λευκορώσων κομμουνιστών, αλλά και για τα μνημεία της Σοβιετικής Λευκορωσίας που ο Λουκασένκο τουλάχιστον τα σεβάστηκε. Ταυτόχρονα, μια επικράτηση του φασισταριού και στο Μινσκ, θα φέρει το ΝΑΤΟ σε απόσταση βολής από τη Μόσχα, ανατρέποντας την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή υπέρ των αδίστακτων επιθετιστών της Δύσης, πράγμα που δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου, αφού η Ρωσία του Πούτιν θα αντιδράσει δυναμικά με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει… Στην τωρινή συγκυρία, τους εχθρούς του αμερικανανατοϊκού ιμπεριαλισμού σε όλο τον κόσμο, ελλείψει δυνατής εργατικής-κομμουνιστικής πρωτοπορίας, πρέπει αναγκαστικά να τους … εκμεταλλευτούμε όσο γίνεται! Στην περίπτωση της Λευκορωσίας σήμερα, μας συμφέρει να έχει το κουμάντο στο Μινσκ, είτε τον γουστάρουμε είτε τον σιχαινόμαστε, μόνο ο … Λουκασένκο! Μέχρι να ανασυγκροτηθεί εκεί και να δυναμώσει το ΚΚ και το λαϊκό κίνημα, μόνο αυτός ο μπαγάσας μπορεί να κρατήσει μακριά τους σατανάδες του φασισμού και της Δύσης, κόβοντας τα κεφάλια των πρακτόρων τους στη χώρα, προτού αυτοί κόψουν το δικό του σαν του .. Καντάφι στη Λιβύη το 2011.
Με δυο λόγια, ο Ριζοσπάστης βλέπει το γενικό πλαίσιο της σύγκρουσης αστικών δυνάμεων για την εξουσία στη Λευκορωσία, βλέπει και το επίσης γενικό πλαίσιο της σύγκρουσης του δυτικού με το ρωσικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή, χάνει όμως από το κάδρο του όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά, το ειδικό βάρος της κάθε επιμέρους πλευράς της αντίθεσης, καθώς και το τι διακυβεύεται για τις προοδευτικές δυνάμεις και τους κομμουνιστές της Λευκορωσίας κι όλου του κόσμου, αν στο Μινσκ επιβληθεί ο δυτικός ιμπεριαλισμός, μέσω φασισταράδων υπηρετών του.
Αγνοεί δηλ. ο Ριζοσπάστης ότι η κατάσταση με τους εχθρούς του Λουκασένκο στην εξουσία θα γίνει τρισχειρότερη κι ακόμη πιο αποπνικτική από ό,τι σήμερα και οι συνθήκες δράσης των κομμουνιστών ακόμη πιο ανυπόφορες. Πρόκειται ουσιαστικά για το ίδιο ακριβώς λάθος που έκανε η ανάλυση του ΚΚΕ και κατά την εκτίμηση του χαρακτήρα των πολιτικών και πολεμικών αντιθέσεων στη Λιβύη, στη Συρία και στην Ουκρανία τα προηγούμενα χρόνια. Με μια γενική και γενικόλογη αντίληψη που δεν ξεχωρίζει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και το ειδικό βάρος κάθε πλευράς των αντιτιθέμενων πολιτικών δυνάμεων, βάζοντας όλες τις πλευρές στο ίδιο τσουβάλι, ως αστικές, χωρίς να διακρίνει τι συμφέρει έστω και προσωρινά στο λαϊκό κίνημα, χωρίς να λαβαίνει υπόψη ποιος διασφαλίζει στοιχειωδώς μια εθνική ανεξαρτησία και ένα στοιχειώδες πλαίσιο νόμιμης δράσης των κομμουνιστών, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ κι ο Ριζοσπάστης αποκηρύσσουν εξίσου και τους δυτικόφυλους φασίστες και τις λεγόμενες εθνικοαστικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποκρούσουν την προτεκτορατοποίηση των χωρών τους. Δεν βλέπει την ανάγκη ευέλικτης τακτικής για να ξεπατωθεί τώρα, άμεσα, ο κυριότερος εχθρός της λευτεριάς κι ανεξαρτησίας των λαών, ο άμεσα επιτιθέμενος, δηλαδή η Δύση, εν ονόματι της σωστής γενικά αρχής ότι δεν εμείς μπαίνουμε “υπό ξένη σημαία”. Λες και τους ζήτησε κανείς τους κομμουνιστές σε Ελλάδα και Λευκορωσία να … υποταχτούν καλά και σώνει στον Λουκασένκο! Τακτικής ελιγμών μέσα στη ζούγκλα των θηρίων στερείται ολότελα το σημερινό ΚΚΕ. Σαν τον γνωστό εκείνο Πιλάτο που ένιψε τα χέρια του, αφού δεν ήταν ο ίδιος Εβραίος για να τον νοιάζει αν είχε δίκιο η πλευρά των φαρισαίων υποκριτών ή των οπαδών του Ιησού στο ειδικό ζήτημα του πώς πρέπει να διαχειρίζονται οι Εβραίοι το ναό τους!
Κι όμως ο μαρξισμός-λενινισμός μάς διδάσκει ότι έχουμε χρέος να εξετάζουμε τις ιδιαίτερες συνθήκες που παρουσιάζονται κάθε φορά, να βλέπουμε πλήρη την εικόνα και τη διαλεκτική των κάθε φορά αντιθέσεων, κι αναλόγως να χαράσσουμε την τακτική και τις συμμαχίες ή τις ευμενείς ουδετερότητες που συμφέρουν και άμεσα και μακροπρόθεσμα το επαναστατικό εργατικό κίνημα. Στη Λευκορωσία μάς συμφέρει για την ώρα και στις επικρατούσες διεθνείς συνθήκες σαφώς ο Λουκασένκο (όπως άλλωστε κι ο Πούτιν στη Ρωσία) και σε καμία περίπτωση το δυτικό σκυλολόι. Πρέπει να αποτρέψουμε τώρα την παράδοση της Λευκορωσίας στη μαύρη μαυρίλα, ακριβώς για να μπορέσουμε από αύριο, πιο δυνατοί, πιο εξοπλισμένοι να νικήσουμε και τους εθνικοαστούς του Λουκασένκο και του Πούτιν, για να ξανανέβει η Κόκκινη Σημαία και στο Μινσκ, και στο Κίεβο και στη Βαλτική και στη Μόσχα! Αυτό δεν μπορεί να δει και να εκτιμήσει σωστά το τωρινό ηγετικό επιτελείο του ΚΚΕ. Ειδικά στην περίπτωση χωρών σαν τη Λευκορωσία, την Ουκρανία, τη Συρία ή τη Λιβύη του 2011, τη σωστή εκτίμηση της κατάστασης από πλευράς ΚΚΕ εμποδίζει η νυν θεωρία του που δεν κάνει πια διακρίσεις ανάμεσα στις εξαρτημένες και τις ιμπεριαλιστικές χώρες, ανάμεσα σε εθνικοαστικές αντιφασιστικές-αντιδυτικές τάξεις και κομπραδόρικες- υποτελείς τάξεις λακέδων, ανάμεσα σε άμεσα επικίνδυνους ιμπεριαλιστές τύπου ΗΠΑ και σε άλλους που άμεσα δεν απειλούν να περάσουν χαλκά στους λαούς, ασχέτως από το τι θα κάνουν αύριο -μεθαύριο, όταν έρθουν σε άμεση σύγκρουση με ένα ανασυγκροτημένο και ισχυρό Εργατικό Κίνημα.
Το ΚΚΕ σήμερα τους βαφτίζει όλους το ίδιο, π.χ. όλους … ιμπεριαλιστές και …καθάρισε. Νομίζει πως σώζει την ψυχή του, δεν βλέπει όμως ότι αν στο Μινσκ επιβληθεί το δυτικόδουλο φασισταριό, γίνεται ακόμη πιο κοντινή η μέρα κατά την οποία η Μέρκελ κι η Ουάσιγκτον θα απαγορεύσουν επίσημα κάθε κομμουνιστική δράση στην Ευρώπη!… Αυτό το λάθος θα έχει ολέθριες συνέπειες αν δεν διορθωθεί τώρα, όχι μόνο από το ΚΚΕ, αλλά από πλήθος αριστερών οργανώσεων, όλων των αποχρώσεων.
Ζητείται λογική, εξυπνάδα, ευελιξία, με δυο λόγια ζητείται εκ νέου λενινιστική τακτική!
Νίκος Παπακωνσταντίνου
