Υπάρχει φάρμακο για την επιδειξιομανία;
Γράφει ο Σωτήρης Βαλάρης.
Λίγο πριν την άφιξη του «έτους 2» του κορονοϊού, οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά και οι πολίτες της Ευρώπης, έκαναν ίσως το πιο «άνοστο» ρεβεγιόν της ζωής τους, καθώς η απαγόρευση συνωστισμών με σκοπό την μείωση των κρουσμάτων του δεύτερου κύματος της πανδημίας είχε ως αποτέλεσμα να βάλει στοπ στα ξέφρενα πάρτι όμοια των προηγούμενων ετών. Έκαναν υπομονή και το άντεξαν κι αυτό. Από την πρώτη ημέρα του νέου έτους, όμως, διαπιστώθηκε εκ νέου ότι τα μέτρα η τήρηση κοινωνικής αποστασιοποίησης δεν είναι για όλους. Λίγες ημέρες πριν έμαθαν ότι ούτε τα εμβόλια είναι για όλους. Ή μάλλον, είναι για όλους, αλλά προηγούνται οι λίγοι.
Προσωπικότητες που αυτοχαρακτηρίζονται ως οι κοσμικοί των Αθηνών, είχαν την πολυτέλεια του νόμου να αποδράσουν μέχρι το Ντουμπάι, σε μια πόλη που διαφημίζεται ως covid-free, αλλά έχει εκατοντάδες κρούσματα ημερησίως. Μαγκιά τους, πολλοί ίσως θα ήθελαν να είναι στην θέση τους. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην μανιώδη επίδειξη της πρόσκαιρης δύναμής τους. Όταν ανοίγουν τα κινητά και μοστράρουν το «κατόρθωμά» τους, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για αληθινό θρίαμβο του καπιταλισμού.
Γνωστό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ δήλωσε λίγο πριν την Πρωτοχρονιά ότι το εμβόλιο είναι θρίαμβος του καπιταλισμού. Λανθάνει. Πρόκειται για θρίαμβο της επιστήμης. Ωστόσο, έχει δίκιο να θριαμβολογεί για αυτό το επίτευγμα, καθώς ανήκει στην ελίτ που είχε την «τιμή» να κάνει πρώτη το εμβόλιο. Η φιέστα ολοκληρώθηκε από πολλούς με selfies. Όπως και τα πάρτι στο Ντουμπάι. Επέδειξαν αυτό που δεν μπορούν να κάνουν οι πολλοί, εκείνοι που στέλνουν το 6 στο 13033 για μια απόσταση 100 μέτρων.
Ο καπιταλισμός στην εποχή της έξαρσης των social media – ενός ιού που δύσκολα γιατρεύεται με εμβόλιο – δεν κάνει μόνο τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Ίσως το χειρότερο όλων είναι ότι κάνει τους πλουσιότερους περισσότερο επιδειξιομανείς – με αυτοπροβολή της χλιδής σε real time καταστάσεις που προσφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – και τους φτωχότερους περισσότερο αντιδραστικούς σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Όχι μόνο γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να προσφέρουν στον εαυτό τους παρόμοιες ανέσεις, αλλά και γιατί τρώνε ασύστολα στη μούρη, όσα οι άλλοι θέλουν να τους δείξουν. Και αν αυτό δεν σημαίνει ρήξη και διχασμό των κοινωνικών τάξεων, τότε τι σημαίνει;
Έτσι τα έφερε ο καπιταλισμός που συγχαίρουν. Ο λαός να τσακίζεται από την πανδημία και την βίαιη φτωχοποίηση και οι «εκλεκτοί» να του δείχνουν προκλητικά το μεσαίο δάχτυλο και να γλεντάνε. Και είναι οι ίδιοι που στην αρχή της πανδημίας βομβάρδισαν τους λογαριασμούς τους με μηνύματα κοινωνικής αποστασιοποίησης, σηκώνοντας αυτή την φορά ένα άλλο δάχτυλο, τον δείκτη, σαν να τους υποδεικνύουν ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος για να βγουν νικητές από την πανδημία.
Πηγή: huffingtonpost.gr
