“Σαν σήμερα, το 1821, οι Μανιάτες σήκωσαν τη σημαία με το σύνθημα «Νίκη ή Θάνατος» και με τη γενναιότητά τους χάρισαν στην Επανάσταση σπουδαίες νίκες. Εδώ, στην Αρεόπολη, τιμούμε την ανεκτίμητη συμβολή τους στον Αγώνα για την Ελευθερία”.
Τάδε έφη Γιάννα Αγγελοπούλου.
Αυτά δήλωσε στο tweet της με γεμάτα τα στήθη από περηφάνια η μεγάλη κυρία του Ελληνισμού απανταχού της γης και πρόεδρος της επιτροπής “Ελλάδα 2021”.
Η ευκαιρία για αυτήν τη δήλωση, της δόθηκε πριν λίγες μέρες όταν έδωσε το “παρών” στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια της Ελληνικής επανάστασης, παρευρισκόμενη στην Αρεόπολη της Μάνης.
Πλήθος κόσμου και επίσημων παρατρεχάμενων μαζί με μπόλικους φουστανελοφόρους, συνόδευσε την… πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων, για να βρωντοφωνάξει “ζήτω το έθνος”, “ζήτω και οι Μανιάτες”, και πολλά πολλά ακόμη ζήτω, που μου διαφεύγουν αυτήν τη στιγμή.
Η κα Γιάννα Αγγελοπούλου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση φορώντας μια παραδοσιακή ενδυμασία που ήταν λίγο από όλα, “τουρλού” που λέμε.
Είχε στοιχεία παράδοσης με κάτι βλαχομπαρόκ κεντήματα, δεμένο μαντήλι στη μέση, ανάλογης σχεδίασης και φαρδιά παντελόνα δυτικού τύπου, ενώ κρατούσε ένα δερμάτινο τσαντάκι με πιέτες φουστανέλας το οποίο όπως μάθαμε λέγοταν Pouch και η τιμή του ήταν μόλις στα 380 ευρώ, την ίδια στιγμή που το “κωρονοεπίδομα” φτάνει αισίως τα 534.
Για το σύνολικό ποσό της ενδυμασίας της προέδρου δεν έχουμε μάθει ακόμη λεπτομέρειες, αλλά το διχιλιαράκι, μπορεί και να το ξεπερνάει.
Βέβαια, για τα ρούχα και τα κομμωτήρια, σκασίλα μας.
Λεφτά έχει η αγαπητή κυρία, μπορεί να τα ξοδεύει όπως θέλει, έτσι κι αλλιώς χρειάζονται και τα χόμπι όταν πλήττεις στα πολυτελή και πανάκριβα σαλόνια σου.
Όλα αυτά θα μας ήταν αδιάφορα, αν δεν επρόκειτο για ένα τεράστιας ιστορικής σημασίας και όχι μόνο γεγονός, όπως αυτό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Μας θυμίζει για αυτόν τον αγώνα ο Ι. Κορδάτος “στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα πρωτοστάτησεν η νέα τάξη, η αστική. Ο ρόλος της αστικής τάξης στα περασμένα χρόνια παντού ήταν προοδευτικός: “Η νεώτερη αστική τάξη -γράφει ο Μαρξ- σε κάθε βαθμό της ανάπτυξής της, πραγματοποίησε μιαν ανάλογη πολιτική πρόοδο [.] ο ρόλος της αστικής τάξης στην ιστορία υπήρξε από τους πιο επαναστατικούς.” Όπως και αλλού, έτσι και στην Ελλάδα, η αστική τάξη, όταν σχηματίστηκε, επηρεάστηκε από τις γαλλικές δημοκρατικές ιδέες και προσπάθησε να μορφώσει τον ελληνικό λαό και να τον ξυπνήσει από το λήθαργο της σκλαβιάς”.
Το ’21 όμως το προετοίμαζε και ο Ρήγας όπου σε μιά στροφή του Θούριου μας λέει:
“Βουλγάροι κι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,
Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή,
Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί,
πως είμαστ’ αντριωμένοι, παντού να ξακουσθή”.
Πόσα αμέτρητα ακόμη μπορεί να γράψει κανείς για τη σημασία και το νόημα του 1821, για την ταξική φύση της επανάστασης, για τους εμφύλιους που έγιναν όχι ξεκομμένοι από ιδεολογικές αντιθέσεις που υπήρχαν, για την οικονομική θηλειά που μπήκε με τα πρώτα δάνεια, για τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και την επαιτεία που έφτασε να είναι το μέσο βιοπορισμού πρωτοκαπετάνιων κ.α.
Θα μας ήταν αδιάφορο, αν πάνω στο αίμα και τις ιδέες των φιλικών, δε χτίστηκαν καριέρες (δοθέντων των ευκαιριών) δημοσιότητας, σαν μία από αυτές και της κύρίας Αγγελοπούλου.
200 χρόνια από το 1821 και η Ελλάδα πέρασε από σαρράντα κύματα, πολέμων, εμφυλίων, εξοριών, δικτατοριών, οικονομικών καταστροφών και κάθε φορά ο λαός προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να ξανασηκωθεί και να ζητήσει ένα καλύτερο αύριο.
Τι να μπορεί να κρατάει από όλα αυτά η δεξιότατη κα Αγγελοπούλου;
Από τι μπορεί να εμπνέεται παρά μόνο από τα όνειρα της τάξης της, που είναι μόνο το κέρδος από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Πόση ανάγκη έχει από φιέστες σαν κι αυτήν στη Αρεόπολη;
Τεράστια ανάγκη είναι η απάντηση!
Γιατί με τέτοιες φιέστες και με τέτοιο κίβδηλο εθνοπατριωτισμό που μας πουλάνε από τον πρωθυπουργό μέχρι την κα Αγγελοπούλου, μας επαναφέρουν τον άρτον και θεάματα για να κοιμάται ο λαός ή να ανατάσσεται, στην λογική των γιορτών της χούντας, όπου περίσσευαν η αρχαιολατρεία και οι φουστανελοφόροι από τα… Lidl.
Το 1821 και οι αγωνιστές του, τιμήθηκε όπως του άξιζε από το ΕΑΜ.
Αρκεί να δει κανείς φωτογραφίες από την πρώτη λαϊκή βουλή, όπου στους τοίχους του σχολείου των Κορυσχάδων, ήταν ζωγραφισμένοι, ο Μπότσαρης με τον Μιαούλη, δίπλα στον Κολοκωτρώνη, κι από πάνω τους το σύνθημα “λαοκρατεία”.
Οι επαναστατικές ιδέες τελικά, δεν τιμούνται από μια πλούσια κυρία της αστικής τάξης που κρατάει ένα δερμάτινο τσαντάκι αξίας 380 ευρώ για να βάζει μέσα του ένα πανάκριβο κινητό και την μπάντα να παιανίζει εμβατήρια.
Οι επαναστατικές ιδέες, τιμούνται μόνο από αυτούς που είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη τιμώντας τους Κολοκοτρωναίους και τους Υψηλάντηδες, απλά ζωγραφισμένους σε έναν τοίχο κάποιου φτωχικού σχολείου…
