“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι”.
Αυτό το απόφθεγμα του Οδυσσέα Ελύτη, χαρακτηρίζει την Ελλάδα με έναν τρόπο που μόνο ένας πνευματικός άνθρωπος του δικού του διαμετρήματος θα μπορούσε να κάνει.
Είναι η εικόνα μιας Ελλάδας που μυρίζει γη, που μεθάει από νέκταρ και που ταξιδεύει στο πέλαγος με ένα καράβι.
Αν στην εικόνα προσθέσουμε και την ανθρώπινη ύπαρξη που τα γεύεται όλα αυτά, τότε έχουμε να κάνουμε με μια ανθρώπινη ύπαρξη βαθιά ευτυχισμένη.
Εκτός από το απόφθεγμα του Ελύτη, υπάρχει και το παλαιότερο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τίτλο “Τι είναι η πατρίδα μας” που ξεκινά ρωτώντας “Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά”;
Τι είναι η πατρίδα μας λοιπόν;
Είναι τα ποιήματα, ο ήλιος, τα βουνά της, τα πέλαγά της, η παράδοσή της, ή είναι τελικά ένα… ασανσέρ και μια μαρμάρινη πλάκα 70×40 εκατοστών;
Διαβάζουμε λοιπόν στη σύμβαση δωρεάς του χορηγού με τίτλο “Αναφορά της δωρεάς” και συγκεκριμένα το άρθρο 9 πως “ο ανελκυστήρας πλαγιάς και ο φωτισμός της Ακροπόλεως, πραγματοποιήθηκαν με αποκλειστική χορηγία του ιδρύματος Ωνάση, επί υπουργού πολιτισμού Λίνας Μενδώνη”.
Αν αναρωτιέστε τι είναι όλα αυτά, θα σας πούμε πως στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, κατασκευάστηκε ένας ανελκυστήρας για να έχουν εύκολη πρόσβαση τα ΑΜΕΑ και δίπλα του τοποθετήθηκε μια μαρμάρινη πλάκα, που διαφημίζει ένα ίδρυμα και μια υπουργό.
Το ίδρυμα αντικαθιστά το δημόσιο και η υπουργός καθορίζει, μέσω του ονόματός της, τον διαμεσολαβητή.
Κι έτσι έχουμε με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Πολλοί, μάλλον οι περισσότεροι, επικέντρωσαν την ανάγκη της προσωπικής διαφήμισης της ίδιας της υπουργού και της προσωπικής της ματαιοδοξίας ώστε να φέρει αυτή η πλάκα το όνομά της και να μείνει κι αυτή σαν Καρυάτιδα “εις τους αιώνας των αιώνων”.
Το ίδρυμα, με αυτήν τη λογική, πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Μα, γίνεται ένα τέτοιο ίδρυμα σαν του Ωνάση να περνάει σε δεύτερη μοίρα;
Ποιος έβαλε τα φράγκα δηλαδή, η Μενδώνη ή το ίδρυμα;
Ποιος πήρε τηλέφωνο στο υπουργείο να πει “μου περισσεύουν κάτι χρήματα για μια ακόμη χορηγία, να σας φτιάξω ένα ασανσέρ για τα ΑΜΕΑ εκεί στην Ακρόπολη, γιατί εσείς οι αχαΐρευτοι δεν είσαστε άξιοι ούτε για αυτό”;
Το ίδρυμα δεν πήρε τηλέφωνο;
Ποιος δίνει χρήματα για σχολικές μονάδες, για εκπαιδευτικά προγράμματα, για αποκατάσταση φυσικών καταστροφών, για βιβλιοθήκες κλπ;
Το ίδρυμα δεν δίνει;
Πώς θα τιμήσει το όνομα και την μνήμη εκείνου του τυχεράκια εφοπλιστή που λόγω κλεισίματος της διώρυγας του Σουέζ, επειδή την κρατικοποίησε ο Νάσερ το 1956, κονόμησε περισσότερα χρήματα σε μια σύντομη περίοδο απ’ όσα είχε κερδίσει σ’ ολόκληρη τη ζωή του;
Η άρχουσα τάξη, με τα διάφορα κοινωφελή ιδρύματά της, κάνει αυτό που ξέρει καλά.
Να πλασάρει το όνομά της και την υπόστασή της σαν τον αντικαταστάτη του δημοσίου με σκοπό τη δυσφήμισή του.
Να εκμεταλλεύεται πρόσωπα και καταστάσεις, όπως της κυρίας υπουργού εν προκειμένω και να είναι εκείνη που θα δίνει τις λύσεις προφανέστατα με όποια ανταλλάγματα επιθυμεί.
Η Ακρόπολη πολλές φορές βρέθηκε έρμαιο στις ορέξεις, είτε του Έλγιν με την αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα είτε του Μοροζίνι που άφησε ερείπιο την Ακρόπολη βομβαρδίζοντάς την το 1687, είτε στην Τουρκοκρατία το 1458, όταν ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε τζαμί, οπότε και συμπληρώθηκε με ένα μιχράμπ, ένα μινμπέρ (άμβωνα) κι έναν ψηλόλιγνο μιναρέ στη θέση του κωδωνοστασίου, για να μην φτάσουμε πολύ-πολύ πίσω στο χρόνο και στην επιδρομή των Έρουλων οι οποίοι άφησαν, με τις φωτιές που έβαλαν, ανεξίτηλα τα σημάδια τους στα ιερά μάρμαρα μέχρι σήμερα.
Η κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει πως δεν τοποθετεί στα υπουργία της μεσάζοντες και εξυπηρετητές των αστικών ορέξεων ούτε και πρόσωπα που καμώνονται τους υπουργούς και ναρκισσεύονται ασταμάτητα.
Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι υπόλογοι απέναντι στους πολίτες αυτής της χώρας όπως επίσης και στην ιστορία της.
Αν ήταν έστω και λίγο ευσυνείδητοι οι κυβερνώντες, όχι μόνο θα έφτιαχναν οι ίδιοι έναν αναθεματισμένο ανελκυστήρα για τα ΑΜΕΑ αλλά ούτε θα έβαζαν μαρμάρινες πλάκες με την υπογραφή του έργου τους.
Τις υπογραφές και τα “χορηγιλίκια” τα κάνουν οι ξιπασμένοι. Και στην περίπτωσή μας, ξέρουμε ποιοι είναι.
ΥΓ: Μετά τη δημόσια κατακραυγή που ξέσπασε, η υπουργός Πολιτισμού απέσυρε την μαρμάρινη πλάκα δηλώνοντας διάφορες κενές περιεχομένου δικαιολογίες, χωρίς να αναιρεί την ουσία του περιεχομένου της.
Όταν πιάνονται τελικά με τη γίδα στην πλάτη, οι άριστοι μοιράζουν περισσότερο γέλιο αλλά και οργή ταυτόχρονα.
