«Ποιος είμαι εγώ και ποιοι είστε εσείς που θα απαγορέψουμε σε ένα εργαζόμενο να …μαζέψει τις ελιές του ή να περάσει μια μέρα παραπάνω με τα παιδιά του ή να κάνει μια ημέρα παραπάνω διακοπές στο νησί των ονείρων του;».
Ας ξεκαθαρίσουμε το πρώτο ερώτημα αυτού που ρωτάει. Ποιος είναι λοιπόν αυτός;
Είναι ο Κωστής Χατζηδάκης υπουργός εργασίας που νομοθετεί ότι οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα χωρίς να αμείβονται για τον παραπάνω χρόνο αλλά θα παίρνουν ρεπό όποτε έχει κεσάτια ο εργοδότης.
Είναι ο υπουργός εργασίας που –καθόλου πρωτότυπο για αυτή την χώρα- δεν έχει ούτε ένα μεροκάματο ως εργαζόμενος. Μεγάλωσε και έζησε ως τώρα μόνο ως κυβερνητικό η κομματικό στέλεχος.
Ιδέα δεν έχει πώς είναι οι σχέσεις μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη. Ποτέ του δεν διεκδίκησε αύξηση των αποδοχών του ως εργαζόμενος, ποτέ του δεν βγήκε στον δρόμο διαδηλώνοντας η απεργώντας για ανθρώπινες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς. Αυτά (οι αγώνες) είναι πράγματα που προφανώς απεχθάνεται.
Ο δικός του δρόμος ήταν διαφορετικός. Απλώς κοπίασε διαβάζοντας προσεκτικά τα κείμενα τις κατευθύνσεις και την εμπειρία της γνωστής σχολής νεοφιλελευθερισμού του Σικάγο, και…συμφώνησε!
Έβαλε λοιπόν μπροστά τον αυτόματο πιλότο της σχολής και ξεκίνησε, ζηλεύοντας την…δόξα του Πινοτσέτ και της Θάτσερ.
Και ποιοι είναι αυτοί που αντιδρούν στις απόψεις για την διάλυση του 8ωρου και του σταθερού χρόνου εργασίας, ακρογωνιαίου λίθου για τις εργασιακές σχέσεις;
Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων που με βάση τα στοιχεία των υπηρεσιών του υπουργείου του, αμείβονται από 450 ώς 750 ευρώ τον μήνα για 8 ώρες την ημέρα και 40 την εβδομάδα (υπάρχουν και οι 4ωρίτες με 200 ευρώ). Που κάνουν κάποιες ώρες υπερωρία, προσπαθώντας με τα 50 η 100 ευρώ των υπερωριών να μπαλώσουν τις –αμπάλωτες– τρύπες του οικογενειακού προϋπολογισμού.
Και τους λέει τώρα ότι δεν θα πάρουν χρήματα αλλά ρεπό, όταν και όποτε αποφασίσει ο εργοδότης. Για να έχουν τον χρόνο να διασκεδάσουν….
Είναι κύριε ανάλγητε (και άσχετε με την ζωή και τα προβλήματα των εργαζομένων) υπουργέ, αυτοί που πάλι με στοιχεία των υπηρεσιών σας αδυνατούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία να κάνουν παραπάνω από 5 ημέρες διακοπές τον χρόνο, αφού γι’ αυτούς λεφτά δεν υπάρχουν.
Η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας δεν πρέπει να περάσει και κυρίως να μη νομιμοποιηθεί από τους εργαζόμενους. Αντίθετα, πρέπει να ανεβάσουν τους αγώνες τους για λιγότερες μέρες και ώρες εργασία την εβδομάδα.
Η τεχνολογική πρόοδος το επιτρέπει και τα απίστευτα και όλο και περισσότερα κέρδη μιάς χούφτας κεφαλαιοκρατών το επιβάλουν.
