Ο Μίκης Θεοδωράκης συνδύασε την βαθιά γνώση της δυτικής μουσικής με την λαϊκή παράδοση, την ποίηση με το μπουζούκι, το έντεχνο με το λαϊκό τραγούδι σε ένα μεγαλόπνοο καλλιτεχνικό έργο που αφήνει παρακαταθήκη, όχι μόνον στον ελληνικό λαό, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι ο Μίκης είναι παγκόσμιος.
Εμπνεύστηκε από τον λαό και δημιούργησε για το λαό. Συνέδεσε την τέχνη του με τους λαϊκούς—κοινωνικούς αγώνες, την επανάσταση, την ιδέα του σοσιαλισμού- κομμουνισμού, αλλά και με έναν ιδιόρρυθμο πατριωτισμό, μια προσωπική εμμονή που χωράει όλους ανεξαρτήτως τους Έλληνες και ο οποίος τον οδήγησε σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές και παλινωδίες.
Χρέος των κομμουνιστών είναι να λένε την αλήθεια και να τοποθετούν τα πρόσωπα στην πραγματική τους διάσταση, στο ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον στο οποίο έζησαν και όχι να τα εξιδανικεύουν και να τα μυθοποιούν δημιουργώντας ψευδείς εικόνες.
Υπήρξαν πολλοί πιο συνεπείς επαναστάτες, κομμουνιστές, αφανείς ήρωες του κομμουνιστικού κινήματος. Ο Μίκης, όμως, υπήρξε ένα μοναδικό φαινόμενο, ένας ογκόλιθος, όχι μόνον ως μουσικοσυνθέτης- μουσουργός που τα έργα του έγιναν σύνθημα στα χείλη του λαού, παρηγοριά στην ήττα και στις διώξεις, πηγή έμπνευσης και περηφάνιας του κινήματος, αλλά και ως πολιτική προσωπικότητα. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι αντιφάσεις του και οι πολιτικές του επιλογές πλήγωσαν τον κόσμο της Αριστεράς, προκάλεσαν αντιδράσεις, έδωσαν ερείσματα στον αντίπαλο να επιτεθεί στο κίνημα.
Ο ίδιος με επιστολή του ξεκαθάρισε την θέση του και θέλησε να τον θυμόμαστε όταν πεθάνει ως κομμουνιστή. Με τον τρόπο αυτό θεώρησε πως δεν χαρίζεται στην Δεξιά.
Δεν θα ξεχάσουμε τον Μίκη της Αντίστασης, των Δεκεμβριανών, του Εμφυλίου, της εξορίας. Το μουσικό του έργο δεν έχει πάψει να μας συγκινεί, τα τραγούδια του να συνοδεύουν και να δίνουν τον τόνο στους αγώνες μας.
Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στους οικείους του.
Εργατικός Αγώνας
