«Την Τρίτη 14/9/2021 γονέας μαθητή του Γυμνασίου Καμινίων, προχώρησε σε μήνυση κατά 3 μελών του Συλλόγου Διδασκόντων (Διευθύντρια, Υποδιευθυντή και την υπεύθυνο Covid), επειδή εφάρμοσαν το νόμο και αρνήθηκαν την είσοδο στο σχολείο στο παιδί του, μια και δεν διέθετε self-test, ενώ αρνούνταν να φορέσει και την προστατευτική μάσκα.
Αμέσως μετά ακολούθησε το εξής εξοργιστικό γεγονός: περιπολικό της Αστυνομίας έφτασε στο σχολείο και ζήτησε από τους εκπαιδευτικούς να μπουν μέσα σε αυτό, ώστε να τούς οδηγήσει στο Τμήμα! Μπροστά στα μάτια εκατοντάδων μαθητών και δεκάδων συναδέλφων, οι εκπαιδευτικοί επιβιβάστηκαν στο περιπολικό και πήγαν στο Τμήμα, λόγω της μήνυσης του γονιού που (επαναλαμβάνουμε) αρνούνταν να κάνει το παιδί του self-test, αλλά και να φορέσει μάσκα!
Τελικά, μετά από πολύωρη κατάθεση, την (αναγκαστική κάτω από αυτές τις συνθήκες) υποβολή μήνυσης από τη Διευθύντρια του σχολείου και την παρέμβαση εισαγγελέα, οι εκπαιδευτικοί αφέθηκαν ελεύθεροι, δεν οδηγήθηκαν δηλαδή στο αυτόφωρο.»
Από ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Πειραιά
Το περιστατικό δεν είναι το μοναδικό και μάλλον δεν θα είναι το τελευταίο. Άλλωστε κυκλοφορούν (δυστυχώς) στο διαδίκτυο και υποδείγματα μηνύσεων κατά των εκπαιδευτικών!
Για μια φορά ακόμα εκπαιδευτικοί στοχοποιούνται, επειδή κάνουν τη δουλειά τους ευσυνείδητα και μέσα στα πλαίσια του νόμου, επειδή μια μερίδα της κοινωνίας τους θεωρεί εύκολα και εξιλαστήρια θύματα κι επειδή, τέλος, η ελληνική πολιτεία δεν έχει θωρακίσει νομοθετικά τους εκπαιδευτικούς (όσον αφορά την άσκηση των καθηκόντων τους εντός του σχολείου) και τους αφήνει συνεχώς εκτεθειμένους σε έξωθεν επιθέσεις.
Το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των σχολείων αφήνει, γενικότερα, πολλά κενά και πολλά θολά σημεία, όσον αφορά τα καθήκοντα και τις ευθύνες των εκπαιδευτικών μέσα στο σχολείο, με αποτέλεσμα οι εκπαιδευτικοί να βρίσκονται διαρκώς και πολύ εύκολα στο στόχαστρο και να μπαίνουν σε περιπέτειες δικαστικές, υπηρεσιακές, κοινωνικές, οικονομικές κλπ. Η τελική αθώωσή της συντριπτικής πλειοψηφίας εξ αυτών, είναι, τελικά, άνευ σημασίας, μπροστά στην ταπείνωση, την ταλαιπωρία (οικογενειακή, ψυχική, σωματική κλπ), αλλά και την οικονομική εξουθένωση που υφίστανται όταν εμπλακούν σε τέτοιου είδους υποθέσεις και διαδικασίες.
Έχει συμβεί, π.χ, εκπαιδευτικοί να σύρονται στα δικαστήρια κατηγορούμενοι επειδή κάτι συνέβη στην τάξη κατά την είσοδο μετά το διάλειμμα κι αυτοί δεν είχαν μπει πρώτοι στην αίθουσα και άλλοι εκπαιδευτικοί, πάλι, να καθίστανται κατηγορούμενοι, επειδή κάτι συνέβη στον διάδρομο κατά την είσοδο μετά το διάλειμμα κι αυτοί δεν ήταν στον διάδρομο, αλλά είχαν μπει πρώτοι στην τάξη. Η αποθέωση του παραλόγου, δηλαδή.
Παλαιότερα, στη Σπάρτη, σε παρόμοια περίπτωση δικαστικής δίωξης δασκάλας και διευθυντή σχολείου είχαμε, ως σύλλογος, ρωτήσει αρμοδίως το Υπουργείο να μας απαντήσει ποιος είναι υπεύθυνος στην περίπτωση που συμβεί κάτι, όταν ένας μαθητής παίρνει άδεια από τον εκπαιδευτικό, εν ώρα μαθήματος, για να πάει στην τουαλέτα. Φυσικά δεν πήραμε ποτέ απάντηση.
(Η εν λόγω δασκάλα μετά από πολύχρονη ταλαιπωρία στα δικαστήρια αθωώθηκε μεν πανηγυρικά, ακόμα, όμως, ΄(συνταξιούχος πλέον) πασχίζει ακόμα για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας που της παρουσιάστηκαν εξαιτίας της ψυχοσωματικής δοκιμασίας, που υπέστη.)
Σήμερα, που με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού οι εκπαιδευτικοί έχουν και πάλι στοχοποιηθεί, οφείλει η ελληνική πολιτεία, άμεσα και αποτελεσματικά, να υψώσει νομικό τείχος προστασίας, ώστε να μην επαναληφθούν άλλα τέτοια περιστατικά όπως αυτά που καταγγέλλει η ΕΛΜΕ Πειραιά. Είναι αδιανόητο, να ψηφίζει η κυβέρνηση μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας στα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί να τα εφαρμόζουν ευλαβικά (όπως είναι υποχρεωμένοι) και στο τέλος να σύρονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια με την κυβέρνηση αμέτοχο και άβουλο παρατηρητή.
Από την άλλη, αν ενδώσουν οι εκπαιδευτικοί στις πιέσεις των αρνητών γονέων, θα διωχθούν -και πάλι- ποινικά και υπηρεσιακά από την πολιτεία. Δηλαδή, για τους εκπαιδευτικούς ισχύει η λαϊκή ρήση: «μπρος βαθύ και πίσω ρέμα», χωρίς να παραβλέπουμε και τον σοβαρό κίνδυνο που διατρέχουν καθημερινά για την υγεία τους μέσα στο σχολείο υπό τις παρούσες, ιδιάζουσες υγειονομικά συνθήκες.
Η όλη κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί (να μπαίνει, δηλαδή, το πρωί ο εκπαιδευτικός στο σχολείο και να μη ξέρει αν θα βγει με περιπολικό και αστυνομική συνοδεία) δεν πλήττει μόνο τους εκπαιδευτικούς αλλά και την ίδια την εκπαίδευση και την κοινωνία και πάνω απ’ όλα τα παιδιά, αφού ένας πειθήνιος, υποταγμένος, άβουλος, ανασφαλής και με σκυμμένο το κεφάλι εκπαιδευτικός δεν μπορεί να μεταδώσει τη γνώση κι ένας φοβισμένος δάσκαλος σημαίνει «φοβισμένα παιδιά», τα οποία αύριο θα γίνουν φοβισμένοι πολίτες και θα συγκροτήσουν μια κοινωνία φοβισμένη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα και τον Λαό της.
