Γράφει ο Βασίλης Μπάκος.
“Το ζητούμενο είναι η ταχύτερη, ασφαλέστερη και πιο ανώδυνη επιστροφή στην κανονικότητα”, διατείνονται οι κυβερνητικοί παράγοντες.
“Άντε να ξεμπερδεύουμε ναούμε”, είχε πει στην κάμερα ο συμπαθέστατος θείος που έγινε viral για τη φράση του περί τάξης και…αλφαδιάς. Είναι αυτό που λέει όλος ο κόσμος: “άντε να τελειώνουμε να είμαστε όπως πριν”.
Ωραίο ακούγεται, η αλήθεια είναι. Ένα φως στο τούνελ. Μια “επιστροφή” σε μια πιο ζωντανή και άνετη πραγματικότητα. Για τον καθένα και την καθεμιά ορίζεται διαφορετικά, τοποθετείται σε καταστάσεις και χρονικές περιόδους που ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να θυμάται. Ικανοποιείται -με αυτόν τον τρόπο- μια βαθύτερη συναισθηματική και κοινωνική ανάγκη.
Μόνο που έχουμε -όχι μόνο βάσιμες ενδείξεις, αλλά- απτές αποδείξεις ότι από τα επιτελεία η λέξη “επιστροφή” μπαίνει μπροστά από την “κανονικότητα” εντελώς παραπλανητικά, για να χρυσωθεί το χάπι.
- Αλήθεια, όλο το νομικό, κατασταλτικό και πολιτικό οπλοστάσιο που διαμορφώθηκε αυτά τα 2 χρόνια θα πάψει να ισχύει;
- Εν μέσω έξαρσης της πανδημίας τέθηκαν σε αναστολή 8.500 γιατροί και νοσηλευτές, οι οποίοι δεν αντικαταστάθηκαν ούτε στο ελάχιστο. Αφού τα νοσοκομεία “μπορούν” και χωρίς αυτούς εν μέσω πανδημίας, γιατί να μην “μπορούν” με πολύ λιγότερους μετά από αυτήν;
- Ο νόμος που πετάει και θα πετάει κάθε χρόνο πάνω από 20.000 παιδιά εκτός ΑΕΙ είναι ή δεν είναι πλέον καθεστώς;
- Η κατάργηση του 8ωρου, η κατάργηση επί της ουσίας του δικαιώματος της απεργίας, η ανατροπή εν γένει των οποίων κατακτήσεων σε εργασιακό και συνδικαλιστικό επίπεδο είναι ή δεν είναι πτυχές του νόμου Χατζηδάκη που ψηφίστηκε τον Ιούνιο στη Βουλή;
- Οι ανατιμήσεις, η ακρίβεια, η αύξηση της φορολογίας των πολιτών κατά 4 δις όπως προβλέπει το σχέδιο του Προϋπολογισμού για το 2022 διαμορφώνουν, παγιώνουν, επιβάλλουν ένα καθεστώς παραπέρα μείωσης της αγοραστικής δύναμης των μισθών. Ταυτόχρονα, τα πακέτα και οι φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο ανοίγουν την ψαλίδα, μεγαλώνουν το κοινωνικό χάσμα μεταξύ χλιδής και φτώχειας.
Αυτές είναι μερικές μόνο, ελάχιστες μόνο από τις προωθούμενες αλλαγές που έλαβαν χώρα μέσα στη διετία και ταυτόχρονα διαμόρφωσαν το έδαφος την νέας πραγματικότητας. Της νέας κανονικότητας. Της νέας κατάστασης. Μιας κατάστασης που η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι -παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις μεταξύ των κομμάτων εξουσίας- θα υπηρετηθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση με κορμό όσους κυβέρνησαν ως τώρα, ψήφισαν μνημόνια και κινήθηκαν στις συγκεκριμένες ράγες.
Ας το πάρουμε χαμπάρι. Υπάρχει μόνο η διαμορφούμενη κανονικότητα. Δεν υπάρχει επιστροφή..
Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο θα μπορέσουμε να πάρουμε εκείνες τις αποφάσεις, να κάνουμε εκείνες τις ενέργειες, να ακολουθήσουμε εκείνον τον δρόμο ώστε να μη ζούμε με μια ανάμνηση του παρελθόντος αλλά να έχουμε στραμμένα τα μάτια στο μέλλον. Στο μέλλον που μας αξίζει, μας ανήκει. Έξω και πέρα από όσα μας δένουν χειροπόδαρα, μας φτωχοποιούν και μας συνθλίβουν. Δεν είναι δεδομένο το καταστροφικό έδαφος και η στενάχωρη κανονικότητα του παρόντος και του μέλλοντος όσο υπάρχει εκείνος ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να τους καθυστερήσει, να τους ακυρώσει, να τους ματαιώσει αυτά τα πλάνα. Που μπορεί να τα φέρει όλα τούμπα. Που μπορεί να γίνει το ΠΑΝ. Ο γίγαντας λαός.
