ΣΤΙΣ 18 ΜΑΗ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΕΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΨΗΦΟΣ ΠΑΝΤΟΥ!
Ύστερα απο τρία χρόνια, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου μας καλούνται ξανά στην κάλπη να εκλέξουν τους νέους αντιπροσώπους τους. Σε αυτό το διάστημα βιώσαμε ταχύρρυθμες εξελίξεις, αγωνιστικούς ξεσηκωμούς που προκλήθηκαν από τις πολιτικές και τις εξαγγελίες των κυβερνώντων, με αποκορύφωμα τον ν. Κεραμέως, την ισοτίμηση των πτυχίων των ΑΕΙ με εκείνα των Ιδιωτικών Κολλεγίων, την αλλαγή στο τρόπο της χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων στη κατεύθυνση κόστους-οφέλους, δηλαδή την -και με τη βούλα πλέον- μετατροπή τους σε ΑΕ.
Συνάμα, με την ψήφιση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής 40.000 παιδιά δεν κατάφεραν να εισαχθουν στα ΑΕΙ της χώρας. Μάλιστα, οι μαθητές που έμειναν εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αυξήθηκαν κατα 18.174 σε σχέση με το 2020, αφήνοντας ορισμένες σχολές, όπως την Αρχιτεκτονική της Ξάνθης χώρις κανέναν εισαχθέντα (!) ,κάτι το οποίο ήδη έχει ανοίξει τις «ορέξεις» της Κυβέρνησης της ΝΔ για περαιτέρω συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών, κατά τα πρότυπα της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και του ν. Γαβρόγλου. Βεβαίως, το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο, διοτί αφενός η Κυβέρνηση βρίσκει την κατάλληλη αφορμή για να κλείσει ακόμα περισσότερο τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης των ΑΕΙ και αφετέρου, ωθεί χιλιάδες παιδιά στην ιδιωτική ανώτερη εκπαίδευση των ΙΕΚ και των Ιδιωτικών Κολλεγίων. Μάλιστα από φέτος η Κυβέρνηση έδωσε την δυνατότητα στα τμήματα των σχολών, να ορίζουν τα ίδια τον συντελεστή βαρύτητας των εκάστοτε μαθημάτων!
Όταν δεν πιάνει το τυράκι της «ανάπτυξης», «βελτίωσης» και «καλυτέρευσης» των σπουδών μας που επικαλείται φαιδρά η Κυβέρνηση, ακολουθεί το μαστίγιο, δηλαδή την πολιτική της καταστολής, της τρομοκράτησης και ποινικοποίησης των αγώνων. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να τοποθετηθεί η εξαγγελία για την σύσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (ΟΠΠΙ) την οποία μπλόκαραν προς το παρόν οι κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων στο δρόμο και στο ΣτΕ, με την κυβέρνηση ωστόσο να διαρρέει σε φιλικά προς αυτή ΜΜΕ την ενδεχόμενη τοποθέτηση της, προκλητικά, μία μόλις ημέρα πριν τις φοιτητικές εκλογές. Αυτή η κατεύθυνση συμπληρώνεται από τα όρια φοίτησης (ν+2 για 4ετή προγράμματα σπουδών και ν+3 για μεγαλύτερης διάρκειας), την ελεγχόμενη είσοδο στα ΑΕΙ και τα πειθαρχικά στα οποία θα στέλνονται οι φοιτητές. Απώτερος σκοπός όλων αυτών των μέτρων δεν είναι άλλος απο την ποινικοποίηση των αγώνων ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές και την τρομοκράτηση όσων δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην υποβάθμιση των σπουδών και της ζωής τους.
Οι επιπτώσεις της πανδημίας και των αλλαγών στη λειτουργία των σχολών είναι εξίσου σημαντικές και δεν πρέπει να μείνουν απ’ έξω, δίοτι με όχημα τον COVID-19 η κυβέρνηση επεξεργάζεται πολιτικές εξίσου δυσμένεις, που πλήττουν ακόμα περισσότερο τις σπουδές μας. Τελευταία εξέλιξη οι σκέψεις για διανομή των συγγραμάτων ηλεκτρονικά και πιο πριν οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, η καθιέρωση των τηλε-εξεταστικών κλπ. Η κυβέρνηση μπορεί να διακηρύττει ότι μάλλον ξεμπερδέψαμε με τον COVID ενόψει και του ανοίγματος της τουριστικής σεζόν, ωστόσο ο αριθμος των κρουσμάτων, διασωληνωμένων και αποβιωσάντων συμπολιτών μας καθημερινά τους διαψεύδουν. Είναι αναγκαίο να παρθούν μέτρα για την διεξαγωγή των μαθημάτων και της εξεταστικής με ασφάλεια.
Επανερχόμενοι στο σήμερα, δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους οι εξελίξεις στο κόσμο μας, καθώς οι συγκρούσεις στο έδαφος της Ουκρανίας συνεχίζονται για τρίτο μήνα με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς, ολόκληρες πόλεις ερειπωμένες και ανθρώπους ξεριζωμένους. Σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση επέλεξε να σύρει την χώρα σε έναν ενεργό ρόλο στη σύρραξη με την αποστολή πολεμικού υλικού, αντί να συνεισφέρει στην υπόθεση της ειρήνης, πραγματοποιώντας αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας.
Αυτό το ντόμινο εξελίξεων δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη και την χώρα μας με την περαιτέρω αύξηση των τιμών των καυσίμων και της ενέργειας, με την ακρίβεια να ρημάζει το ήδη τσακισμένο απ’ τα χρόνιας της κρίσης λαϊκό εισόδημα και την κυβέρνηση να μας προτρέπει να αγοράσουμε αγγουράκια, μιας που είναι πιο φθηνά, να δίνει επίδομα 12€ για την βενζίνη, που δεν φτάνει να πας και να’ ρθεις από την Πετρούπολη στο Πειραιά. Κι ενώ ο εμπαιγμός καλά κρατεί, οι οικογένειες μας καλούνται να πληρώσουν τους υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος, στους οποίους η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ότι θα επωμιστεί εκείνη την αύξηση χώρις επιβαρύνσεις για την λαϊκή οικογένεια. Η κατά 7% αύξηση του κατώτατου μισθού μόνο ως κοροϊδία μπορεί να εκληφθεί, την ώρα που ο πληθωρισμός άγγιξε το 9,4% για τον μήνα που πέρασε.
Βέβαια, όλα τα παραπάνω, βρίσκουν και τα κάνουν. Μετά τις έντονες κινηματικές διεργασίες πέρυσι κατά τη διάρκεια της καραντίνας, στην οποία πρωταγωνίστησε το φοιτητικό κίνημα, ενάντια στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια και την κρατική καταστολή, παρατηρείται δυστυχώς ένα αγωνιστικό τέλμα. Πέρα από τις όποιες εκλάμψεις, όπως για παράδειγμα ο αγώνας των εργαζομένων της COSCO και της efood που απέβησαν νικηφόροι, λείπει στο κίνημα η απαραίτητη αγωνιστική συνέχεια, προκειμένου να εξασφαλίσει το “μπλοκάρισμα” όλων όσων στρέφονται ενάντια στις σπουδές και στις ζωές μας. Το φοιτητικό κίνημα, όντας μέρος του ευρύτερου εργατολαϊκού κινήματος, δεν αποτελεί εξαίρεση από αυτή την κατάσταση∙ παρόλο που φέτος είχαμε το άνοιγμα των σχολών μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας και ενώ οι αντιεκπαιδευτικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης δρομολογούνται «κατά ριπάς», οι φοιτητές μέσω των συλλογικών τους οργάνων, δεν είχαν παρά μόνο αναιμικές αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να μην εμποδίζεται αυτή η λαίλαπα.
Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση, πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν όπως το ευρύτερο κλίμα αποπολιτικοποίσης που επικρατεί στη φοιτητική κοινότητα αλλά και το «κενό» του ενάμιση χρόνου απουσίας των φοιτητών από τον κοινωνικό τους χώρο που συνεπάγεται την αποξένωση τους από αυτόν και τα όργανά του, πρέπει να αναζητηθεί στις κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν στους Φοιτητικούς Συλλόγους. Οι καθεστωτικές ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, που αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στα πανεπιστήμια, είναι εδώ και δύο χρόνια άφαντες, σαν να μην τους απασχολούν τα όλο και αυξανόμενα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές, ενώ το μόνο τους μέλημα είναι η υπονόμευση της λειτουργίας των Φοιτητικών Συλλόγων, διευκολύνοντας όσο είναι δυνατόν το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τώρα ενόψει εκλογών, θα κάνουν ξανά σιγά σιγά την εμφάνιση τους στα πανεπιστήμια, σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, προσπαθώντας να αποσπάσουν την ψήφο των φοιτητών με τις γνωστές μεθόδους που παραπέμπουν σε απόπειρα εξαγοράς και χειραγώγησης (σημειώσεις , δωροδοκίες, υποσχέσεις για κεράσματα κ.α.). Δυστυχώς και οι δυνάμεις με αγωνιστική αναφορά (ΠΚΣ, ΕΑΑΚ) δεν φάνηκαν ικανές να σταθούν στο ύψος τον περιστάσεων και να μπορέσουν να κατευθύνουν το μαζικό φοιτητικό κίνημα όπως είχε διαμορφωθεί τον προηγούμενο καιρό, ώστε με ενωτικό αγώνα, να εμποδίσει τα αντιεκπαιδευτικά μέτρα. Ο σεχταρισμός, η ηττοπάθεια αλλά και ο συμβιβασμός με γραφειοκρατικές λογικές από αυτές τις δυνάμεις, αποτέλεσαν στοιχεία που καθόρισαν τη δράση τους, με δυσμενείς συνέπειες για το φοιτητικό κίνημα.
Όσο αφορά την πραγματικότητα του Παντείου, τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές, πολλά από αυτά απότοκα της χρόνιας υποχρηματοδότησης, μόνο λίγα και αμελητέα δεν είναι: οι υποδομές είναι ελλιπέστατες, η οργάνωση των τμημάτων και η ποιότητα σπουδών μόνο ιδανικές δε μπορούν να χαρακτηριστούν, οι παντειακοί φοιτητές δεν έχουν δική τους φοιτητική εστία εδώ και δεκαετίες, με τη μια πρυτανεία μετά την άλλη να δεσμεύεται για το συγκεκριμένο θέμα κι όμως ακόμα το κτήριο των παλιών εστιών, που βρίσκεται πάνω από τη σίτιση, να παραμένει κατεστραμμένο, με τα ήδη λειψά εργασιακά δικαιώματα των πτυχίων μας να κατακρεουργούνται ολοένα και περισσότερο και τέλος να καταγράφονται αρνητικές «τομές» στην ιστορία του Παντείου, όπως η ψήφιση του πρώτου μεταπτυχιακού με δίδακτρα. Όλα τα παραπάνω, όπως και η συνολικότερη αντιεκπαιδευτική πολιτική που δρομολογείται, και στο Πάντειο δυστυχώς δεν βρίσκουν την απάντηση που θα έπρεπε. Ο πρωτοφανής γραφειοκρατικός εκφυλισμός των οργάνων του ΦΣ, που εντάθηκε την περίοδο που τα πανεπιστήμια ήταν κλειστά αλλά συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το ΔΣ του συλλόγου συνεδριάζει σχεδόν κρυφά, πολλές φορές διαδικτυακά, με τους φοιτητές να μην έχουν πρόσβαση στις διαδικασίες, ενώ προκειμένου να ενημερωθούν για την απόφαση του συλλόγου τους πρέπει να ανατρέξουν στα social media της εκάστοτε παράταξης, της οποίας το ψήφισμα υπερίσχυσε κάθε φορά. Μαζί με τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ η οποία εδώ και δύο χρόνια είναι εξαφανισμένη από τη σχολή και δεν έχει την παραμικρή παρουσία, την κυρίαρχη ευθύνη για αυτή την κατάσταση την έχει η ΠΑΣΠ, η οποία στις προ τριετίας εκλογές είχε αναδειχτεί αυτοδύναμη και κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου τα όργανα του συλλόγου να μην λειτουργούν ομαλά και με διαφάνεια. Νερό στο μύλο αυτής της κατάστασης δυστυχώς ρίχνουν και οι ΠΚΣ-ΕΑΑΚ-Bloco, με την παρατεταμένη ανοχή που δείχνουν, μια στάση η οποία συντηρεί και διαιωνίζει το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που έχει ολέθριες συνέπειες για τη δράση του ΦΣ, καθώς απομακρύνει την πλειοψηφία των φοιτητών από τις διαδικασίες του, πράγμα που αποτυπώνεται στη σχεδόν πλήρη κινηματική αδράνεια της φετινής χρονιάς αλλά και σε μια σειρά από αποτυχημένες απόπειρες διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσης.
Όλοι οι παραπάνω λόγοι καθιστούν τις εκλογές της 18ης Μάη εξαιρετικά κρίσιμες. Η όσο το δυνατόν πιο μαζική συμμετοχή των φοιτητών στη διαδικασία είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως και το “μαύρισμα” του εκπροσώπου της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια, της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ καθώς του πράσινου κλώνου της , της ΠΑΣΠ. Οι φοιτητές καλούμαστε να ψηφίσουμε σε αυτές τις εκλογές, με κριτήριο την υπεράσπιση του Δημοσίου και δωρεάν Πανεπιστημίου, την προστασία και διεύρυνση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων καθώς και την ποιοτική αναβάθμιση των σπουδών μας. Προοπτική που περνάει μέσα από την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωση του αγώνα, ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος.
Γιατί Ενωτική Σπουδαστική Αγωνιστική Κίνηση (ΕΣΑΚ)
Η επίθεση στις σπουδές και τις ζωές μας εντείνονται όλο και περισσότερο. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί περνάει μέσα από το δρόμο του αγώνα , της μαζικής και ενωτικής διεκδίκησης μέσα από τους Συλλόγους μας και τα όργανά τους. Μόνο έτσι, με τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω από το εκάστοτε πρόβλημα, με το ζωντάνεμα και το άνοιγμα των διαδικασιών των συλλόγων στους φοιτητές, με το συντονισμό του αγώνα των φοιτητών με τα υπόλοιπα κομμάτια της ακαδημαϊκής κοινότητας που πλήττονται (μεταπτυχιακοί φοιτητές, υποψήφιοι διδάκτορες, διοικητικοί υπάλληλοι και μέλη ΔΕΠ) μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό πανεκπαιδευτικό μέτωπο, ικανό να αποκρούσει τις αντιεκπαιδευτικές επιθέσεις και να διεκδικήσει δημόσια-δωρεάν παιδεία, και να διεκδικήσει τις σπουδές που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εποχής μας και των επιστημονικών της εξελίξεων. Πτυχία με αξία και με ενσωματωμένα όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτή είναι η προοπτική στην οποία όχι απλά πιστεύουμε ως ΕΣΑΚ, αλλά τη θεωρούμε την μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τους φοιτητές, για να έχουμε τις σπουδές και τη ζωή που μας αξίζουν. Κάθε ψήφος στην ΕΣΑΚ στις 18 Μάη, είναι ακριβώς η ενίσχυση αυτού του πολιτικού στίγματος, ενός προτάγματος μαζικού, συλλογικού, ενωτικού αγώνα!
