Γράφει ο Βασίλης Μπάκος
Δακρυγόνα στο πλήθος. Σε ένα πλήθος 5.000 ανθρώπων. Μέσα στο Πανεπιστήμιο. Κατά τη διάρκεια συναυλίας. Δακρυγόνα από όλες τις πλευρές. Πνίξιμο. Μια δολοφονική ενέργεια. Μια ενέργεια τρομοκρατική, με την ουσιαστική και ετυμολογική έννοια του όρου. Τρομοκρατική: να επικρατήσει ο τρόμος, με κάθε κόστος -ακόμα και με θύματα.
Όσα εκτυλίχθηκαν χθες μετά τα μεσάνυχτα στο ΑΠΘ, στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Δημήτρη Μυστακίδη και των υπόλοιπων καλλιτεχνών στα πλαίσια του 3ου Ελευθεριακού Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και εν μέσω συλλογικών αντιδράσεων για την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας σε τέσσερα ιδρύματα της χώρας, μπορούν να χαρακτηριστούν τρομοκρατικά, εγκληματικά. Σηματοδοτούν την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα όσα εκτυλίχθηκαν στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, όσα ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες με το όργιο αστυνομικής βίας. Αποτελούν τη συνέχεια από την είσοδο των ΜΑΤ στο Βιολογικό του ΑΠΘ την περασμένη άνοιξη. Παίρνουν τη σκυτάλη από το χτύπημα των ΜΑΤ στους απεργούς της Μαλαματίνας. Πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα από τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν την ίδια μέρα, το μεσημέρι της Παρασκευής, στο ΑΠΘ με τα γκλοπ, τα χημικά και τον επικεφαλής που καταγράφεται να διατάζει συλλήψεις. Συλλήψεις απρόκλητες, στον σωρό.
Ένα τεράστιο, γιατί πλανιέται πάνω από το κεφάλι πολύ κόσμου. Γιατί κυβέρνηση και (παρα)κρατικός μηχανισμός ποντάρουν στον τρόμο του λαού και της νεολαίας με ακόμη περισσότερη ένταση και λύσσα;
Το νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ υποβαθμίζει ακόμη παραπέρα τα πτυχία αντικαθιστώντας τα με το κυνήγι πιστωτικών μονάδων δεξιά κι αριστερά. Δένει ακόμη περισσότερο τα ΑΕΙ με την επιχειρηματική λειτουργία στην έρευνα, στη διοίκηση, στη χρηματοδότηση.
Και μπαίνει το ερώτημα: μέσα στο Πανεπιστήμιο της αγοράς μπορούν να γίνουν ανεκτοί οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις που θα βάζουν μπροστά τις ανάγκες των φοιτητών, θα διεκδικούν, θα μπλοκάρουν αντιδραστικά μέτρα και θα αποσπούν κατακτήσεις; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό φέρνει ο νόμος που ψηφίστηκε τον Ιούλιο που προβλέπει κατάργηση των Συλλόγων, εκλογές με ενιαίο ψηφοδέλτιο για τη διαμόρφωση ενός Συμβουλίου Φοιτητών που δεν θα είναι τίποτα άλλο από γλάστρα δίπλα στον μάνατζερ, το Συμβούλιο Διοίκησης και τους επιχειρηματίες που θα βαράνε το νταούλι και όλο το Ίδρυμα θα χορεύει στους ρυθμούς τους. Την απάντηση φέρνει η απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου την πανεπιστημιακή αστυνομία, την παρουσία ασφαλιτών και διμοιριών ΜΑΤ μέσα στα Ιδρύματα. Θέλουν να ξεμπερδεύουν με τις διεκδικήσεις, τους Συλλόγους και τους φοιτητές που αγωνίζονται.
Είναι προφανές ότι έρχεται ένας εξαιρετικά δύσκολος χειμώνας: ακρίβεια, ανατιμήσεις, ενεργειακή κρίση συνθέτουν ένα σκηνικό τρομερά δύσκολο, με τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς να καταγράφουν μόνιμο, σταθερό και αυξανόμενο παθητικό στα έσοδα-έξοδα. Την κατάσταση αυτή, προϊόν της σήψης των καπιταλιστικών οικονομιών, της κερδοσκοπίας, αλλά και της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού που επιβάλλει κυρώσεις απέναντι στη Ρωσία στις πλάτες του λαού, θα την πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια. Ένας λαός που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από την ασφυκτική δημοσιονομική προσαρμογή της οικονομίας στα στενά καλούπια που έχει υποβάλλει ο ιμπεριαλισμός. Με δυο λόγια: έχει υποφέρει τα πάνδεινα από τα μνημόνια, 12 χρόνια τώρα.
Ξέρουν ότι η βουβή οργή μπορεί να μετατραπεί σε ορμητικό λαϊκό χείμαρρο. Το ξέρουν και παίρνουν τα μέτρα τους. Διαμορφώνουν ένα πανεπιστήμιο κομμένο και ραμμένο στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές τους ανάγκες, χωρίς πρόσβαση για τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών οικογενειών, χωρίς συλλόγους και διεκδικήσεις, με την αστυνομία, δηλαδή το μακρύ χέρι του κράτους, οργανικό κομμάτι τους. Θέλουν τη νεολαία και τον λαό τρομοκρατημένους, άβουλους και σκυφτούς.
Όμως μια κρίσιμη μάζα κόσμου έχει εντυπώσει και ενσωματώσει στον τρόπο ζωής της τους στίχους του τραγουδιού που ακούστηκε χθες από τα χείλη του Θανάση μπροστά στο ελεύθερο-πολιορκημένο πλήθος: “άνθρωπέ μου τι ξεφτίλα, να σου χαλάνε τ’ όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις”.
