Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος
Μπροστά στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, κάθε χρόνο, το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, για να συναντήσει και πάλι τον ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ, το Παιδί Φάντασμα, τον Γιώργο Θαλάσση, το ίνδαλμα των παιδικών μας χρόνων, που μέσα απ’ τις σελίδες του «Μικρού Ήρωα», του πιο αγαπημένου παιδικού περιοδικού του ’50 και του ’60 (2 δραχμές-32 σελίδες) έδινε κάθε βδομάδα μάχες εναντίον των κατακτητών κατά τη διάρκεια της Κατοχής, κάνοντάς μας να νιώθουμε περηφάνια που γεννηθήκαμε Ελληνόπουλα.
Όμορφος και γεροδεμένος ο Γιώργος, ο Μικρός Ήρωας, πάντα με το κοντό του παντελόνι και το πουκάμισο . Αξεπέραστος στα όπλα και στην πάλη σώμα με σώμα. Κορμί λάστιχο. Γνώστης πολλών γλωσσών. Μυαλό κοφτερό, ικανό να λύνει και τα πιο δύσκολα προβλήματα. Ικανός να διαβάζει τα χείλη κάποιου από μακριά ή να μαντεύει τον αριθμό του τηλεφώνου που κάλεσε κάποιος μόνο από τον ήχο του καντράν. Άσσος στις παρακολουθήσεις και στις μεταμφιέσεις, επιδέξιος πιλότος από αεροπλάνο μέχρι υποβρύχιο. Εντολές, το Παιδί Φάντασμα (όπως το αποκαλούσαν οι Γερμανοί) έπαιρνε, μέσω ασυρμάτου, απευθείας από τον Αρχιστράτηγο της Μέσης Ανατολής με κωδικό Χ-1.
Γεμάτος ανθρωπιά, ήθος και αγάπη για την πατρίδα, αυτός ήταν ο Μικρός Ήρωας.
Μαζί του, αχώριστη σύντροφος, μια μελαχρινή, όμορφη κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά, η Κατερίνα, που συναγωνιζόταν σε ικανότητες τον Γιώργο και που ανάμεσά τους υπήρχε μια αγνή και άδολη αγάπη, που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Από κοντά κι ο Σπίθας! Ένα αγαθό, χοντρό παιδί, με κοντό παντελόνι κι αυτός, με σγουρά μαλλιά και στρογγυλή μύτη. Ο Σπίθας είναι αιώνια πεινασμένος και μονίμως ανησυχεί «μήπως πεθάνει από την πείνα»! Όταν οι εχθροί τον χτυπούν στο κεφάλι βλέπει να γυρίζουν γύρω του ψητά κοτόπουλα, γουρουνόπουλα, μοσχάρια… !!! Όταν, όμως, συνέρχεται, όλα χάνονται και τότε ο Σπίθας γίνεται έξαλλος και «την πληρώνουν» οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Βούλγαροι κατακτητές, αφού ο Σπίθας νομίζει πως εκείνοι του τα έφαγαν.
Περιστασιακά, στην παρέα των τριών παιδιών μπαίνουν και κάποιοι μικρότεροι σύντροφοι, ο Μπόμπιρας, το Ζουζούνι, η Σουσουράδα, ο Λίλιπουτ, το Τζιτζίκι, ο Διαβολάκος, ο Γάτος, ο Γαβριάς, ο Μπόμπιρας, το Αγγελούδι …
Καθένας τους έχει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα σύμφωνα με τον «πατέρα» του ΜΙΚΡΟΥ ΗΡΩΑ, τον Στέλιο Ανεμοδουρά. Το Ζουζούνι, π.χ., ρίχνει βελάκια με φυσοκάλαμο. Ο Διαβολάκος εκσφενδονίζει σιδερένιες μπίλιες με μια σφεντόνα. Το Τζιτζίκι εκτοξεύει χοντρά μολυβένια σκάγια από το στόμα του. Αυτούς τους μικρούς αγωνιστές, τους φίλους και συντρόφους του Μικρού Ήρωα, αφού τους γνωρίζαμε και τους αγαπούσαμε μέσα από τις περιπέτειές τους και την Αντίσταση που έκαναν κατά των κατακτητών, τους κλαίγαμε μετά όταν σκοτώνονταν, σκορπίζοντας θλίψη και απελπισία στις παιδικές ψυχές μας. Γρήγορα, όμως, ένας νέος μικρός ήρωας έπαιρνε τη θέση τους στο περιοδικό και στην καρδιά μας. Κάποιες φορές, αυτοί οι μικροί σύντροφοι του Γιώργου Θαλάσση (ενίοτε και ο Σπίθας) είχαν κοντά τους και κάποιο ζώο, προικισμένο με ικανότητες, που συχνά βοηθούσε την αντιστασιακή ομάδα των ηρωικών παιδιών. Θυμάμαι τον σκύλο Ριν-τον-τον και τον Μουτς, τον πράσινο παπαγάλο Καπούτ (επειδή συνεχώς έλεγε τη φράση «Χίτλερ καπούτ»), τη μαϊμουδίτσα Σούζη κ.α.
Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι είχαν βρει τον μπελά τους με το ατρόμητο Ελληνόπουλο και την παρέα του. Κάθε τόσο, έστελναν τους καλύτερους πράκτορές τους για να εξοντώσουν τον ΜΙΚΡΟ ΗΡΩΑ. Ο Σεϊτάν Αλαμάν και η Φροϋλάιν Χ, ο Κρούντερ και η Γκέρτα Σούμπερτ, ο πράκτωρ Ζορρό, ο πράκτωρ Ιππότης, ο μασκοφόρος Χ, η Σινιορίτα Μόρτε (Δεσποινίς Θάνατος), ο πράκτωρ Κένταυρος, η Νυχτερίδα, ο Καμικάζι, ο Ξανθός Δυναμίτης και άλλοι πολλοί πράκτορες, προικισμένοι όλοι με εξαιρετικές ικανότητες, βρήκαν, τελικά, τον μάστορά τους, ύστερα από σκληρούς αγώνες, από το Παιδί Φάντασμα και την παρέα του.
Απ’ αυτό το αξέχαστο και ανεπανάληπτο παιδικό περιοδικό, τον Μικρό Ήρωα, μάθαμε (βιώσαμε ως τα τρίσβαθα της ψυχής μας) εμείς, τα Ελληνόπουλα των πρώτων μεταπολεμικών γενεών, όλη τη δόξα, το ανυπέρβλητο μεγαλείο και τον ηρωισμό, των αγωνιστών του 1940 αλλά και της Αντίστασης. Ο ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΑΣ ήταν για μας Δάσκαλος και Σχολείο εθνικής ανάτασης και περηφάνιας και με έναν τρόπο μαγικό και ανεξήγητο μας έπαιρνε από τη μιζέρια της καθημερινής μας ζωής και μας ανέβαζε στα ουράνια.
Σήμερα, ο Μικρός Ήρωας δεν ζει πια. Τα αμερικάνικα κόμικς, η τηλεόραση, τα βιντεοπαιχνίδια, το διαδίκτυο αλλά και η νέα τάξη πραγμάτων που εγκαθιδρύθηκε μέσα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, κατάφεραν εκείνο που δεν μπόρεσαν να πετύχουν οι τόσοι και τόσοι αντίπαλοι του Γιώργου Θαλάσση: «Τον έβγαλαν από τη μέση» για πάντα, επειδή (μάλλον) ήταν «ενοχλητικός».
Όμως ξέρω καλά, ότι ο Γιώργος, η Κατερίνα, ο Σπίθας και όλοι οι άλλοι ήρωες του περιοδικού που λατρέψαμε, ζουν ακόμα σε κάποιες καρδιές. Κι όλοι εμείς, που μεγαλώσαμε μαζί τους, θέλουμε να τους πούμε ότι τους αγαπάμε ακόμα και ότι δεν τους ξεχάσαμε (και δεν θα τους ξεχάσουμε) ποτέ.
-Γιώργο Θαλάσση, Μικρέ Ήρωα, γεια σου και χαρά σου. Σ’ ευχαριστούμε για όλα, όσα μας έδωσες. Μαζί σου γίναμε καλύτερα Ελληνόπουλα και καλύτεροι άνθρωποι. Και το κυριότερο: Μας χάρισες αθάνατες μνήμες ζωής.
Που είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει,
καλέ μου φίλε Γιώργο Θαλάσση.
(Λουκιανός Κηλαηδόνης)
