Του Μαρουάν Τουμπάσι, πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα.
Στη διάρκεια διαφορετικών σταδίων της ιστορίας του Σουδάν, ο στρατός έβαλε τη χώρα στη δίνη του πολέμου με το ακόλουθο κίνητρο: τη διατήρηση του πλούτου του και των συμφερόντων άπληστων χωρών που εποφθαλμιούν τους φυσικούς πόρους.
Το αποτέλεσμα αυτής της τυραννίας δρα σε βάρος του σουδανικού λαού, ο οποίος δεν απολαμβάνει τις αληθινές ελευθερίες της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας αλλά ούτε και της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Αυτή η πλούσια χώρα έχει σημαντικούς πόρους, όπως τα κοιτάσματα ουρανίου που υπολογίζονται σε πάνω από 1,5 εκατομμύρια τόνους και αποτελούν τα τρίτα μεγαλύτερα στον κόσμο. Η τιμή ενός κιλού ουρανίου υπολογίζεται στα 55 δολάρια και στο Σουδάν παράγονται ετησίως 100 τόνοι μόνο που στα κρατικά ταμεία μπαίνει η αξία 30 τόνων ουρανίου.
Επιπροσθέτως, στο Σουδάν η παραγωγή χρυσού έφθασε το 2022 τους 19 τόνους, αν και η χώρα δεν εμφανίζεται στη διεθνή κατάταξη των χωρών παραγωγής του πολύτιμου μετάλλου για τον απλό λόγο πως ανθεί το λαθρεμπόριο χρυσού, που εκτιμάται πως αποφέρει κέρδη άνω των 5 δις δολαρίων το χρόνο.
Το Σουδάν έχει επίσης και άλλα πολύτιμα ορυκτά και μεταλλεύματα αλλά και σπάνιες γαίες όπως το παλλάδιο, η πλατίνα, το λίθιο, κ.α. πέρα από τη σημαντική αγροτική παραγωγή σε βαμβάκι και σιτηρά.
Αυτοί οι αριθμοί, που μπορεί εν μέρει να εξηγούν τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, δεν αντανακλώνται σε βασικά επίπεδα ανάπτυξης όπως οι τομείς των υπηρεσιών υγείας και εκπαίδευσης αλλά και βασικών αναγκών του σουδανικού λαού, μεγάλο μέρος του οποίου υποφέρει από φτώχεια και πείνα.
Δεκάδες ξένα μονοπώλια εκμεταλλεύονται τα ορυχεία χρυσού και ουρανίου σε συμφωνίες ιδιαίτερα επωφελής για τον στρατό της χώρας. Ως εκ τούτου, το Σουδάν πάντα ήταν, και δη πριν την ανεξαρτησία του το 1956, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αποικιοκρατικών δυνάμεων της Δύσης και αδίστακτων εταιριών με αποτέλεσμα ποτέ να μην έχει πραγματικό έλεγχο και κυριαρχία στις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Καθίσταται επομένως σαφές πως το Σουδάν θα παραμείνει έρμαιο των περιφερειακών και διεθνών «καταιγίδων» λόγω της απουσίας πολιτικής σταθερότητας, ως αποτέλεσμα της έλλειψης πραγματικής πολιτικής και δημοκρατικής ζωής και της άμεσης και έμμεσης παρέμβασης του στρατού στην πορεία του τόπου από την ανεξαρτησία της χώρας. Αυτή η παρέμβαση γινόταν πάντα υπό το πρίσμα του αυταρχισμού που κυριάρχησε σε όλη τη χώρα. Αυτός ήταν άλλωστε και ο πιο σημαντικός λόγος πίσω από τους πολέμους και το διαμελισμό του Σουδάν σε βόρειο και νότιο το 2011, κατά την έναρξη της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», που κατέστρεψε την περιοχή η οποία παραμένει έκτοτε στον «κλοιό» πολιτικών, οικονομικών, πολιτισμικών και κοινωνικών συνεπειών με επιπτώσεις και στον τομέα ασφάλειας. Αυτά μέχρι να πάρουν μορφή οι νέες πολιτικές αλλαγές και συμμαχίες που διαδραματίζονται σήμερα.
Ένας από τους λόγους για όσα διαδραματίζονται αφορά επίσης το γεγονός πως η εκρηκτική κατάσταση ασφαλείας στο Σουδάν επιδιώκεται από ορισμένους δρώντες που επιθυμούν να καθυστερήσουν την σαουδαραβο-ιρανική συμφιλίωση και τις θετικές επιπτώσεις αυτής στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο και την Υεμένη.
Αυτή η «έκρηξη» γεγονότων εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πλευρών που εμπλέκονται σε αυτή τη χώρα, συμπεριλαμβανομένων της Αμερικής και της Γαλλίας, που δεν κρύβουν την ανησυχία και την ενόχλησή τους για το ρόλο της Ρωσίας και της Κίνας, όχι μόνον στο Σουδάν αλλά και στην αφρικανική ήπειρο, ιδιαιτέρως αφότου η Ρωσία ήρε τα χρέη χωρών της αφρικανικής ηπείρου πριν έναν μήνα.
Πέρα από τον ενισχυμένο ρόλο τους στην Μέση Ανατολή γενικότερα, εμφανίζονται ποικίλες νέες προκλήσεις υπό το φως της φθίνουσας αμερικανικής ηγεμονίας σε μέρος των χωρών της περιοχής.
Η αμερικανική παρέμβαση, μαζί με την πιθανώς ισραηλινή παρέμβαση που ανακοινώθηκε με την εκδήλωση πρόθεσης για άμεση ή έμμεση μεσολάβηση στις εξελίξεις του Σουδάν, δε είναι το μόνο όπλο που χρησιμοποιήθηκε από τις εμπροσθοφυλακές αυτών των πλευρών για να εμποδίσουν το μονοπάτι στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων στην περιοχή μέσω της ιρανο-σαουδαραβικής συμφιλίωσης, που υποστηρίζεται από την Αίγυπτο, το γείτονα του Σουδάν, και τη Λιβύη, που βιώνει στρατιωτική και πολιτική σύγκρουση μεταξύ Αιγύπτου, (που υποστηρίζεται από τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία) και την Τουρκία (που υποστηρίζεται από το Κατάρ).
Η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν, στο Σουδάν και η συνάντησή του με τους στρατηγούς Ντάγκαλο και αλ Μπουρχάν, αποδεικνύει τα παιχνίδια των ΗΠΑ με διάφορες πλευρές στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον ρόλο τους, ενώ αναδεικνύει και τον βαθμό σημασίας που δίνουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους σε αυτή την στρατηγική χώρα.
Οι επιπτώσεις της αμερικανικής ηγεμονίας ποικίλουν και γίνονται ορατές μέσω της εξωτερικής πολιτικής και της ασφάλειας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες. Ιδιαίτερα αφότου ξεκίνησαν οι διαβουλεύσεις για το όραμά των ΗΠΑ σχετικά με τη νέα Μέση Ανατολή μέσω της «Αραβικής Άνοιξης» και του ρόλου της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ώστε να καταστρέψουν τις αραβικές χώρες και να αποδυναμώσουν τις δυνατότητές τους προς όφελος της κυριαρχίας και της ανωτερότητας του Ισραήλ ως κατοχικού κράτους στην περιοχή, όπως φαίνεται μετά από όσα συνέβησαν σε Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Λίβανο, Αίγυπτο και Σουδάν, ιδιαίτερα υπό το φως των πρόσφατων γεγονότων που τώρα διαδραματίζονται στην περιοχή.
