Γράφει ο Δημήτρης Κόκκος
Το εκλογικό αποτέλεσμα σαφώς επιβεβαιώνει και δυσχεραίνει τον πολιτικό συσχετισμό που αποκρυσταλλώθηκε στις 21 του Μάη. Η περίοδος που άνοιξε με την είσοδο της χώρας στα μνημόνια και ότι ακολούθησε, κλείνει εκκωφαντικά με την εκλογική νίκη της ΝΔ η οποία δεν χωράει αμφισβήτηση.
Κλείνει με την τιμωρία της πολιτικής «σε δύο βάρκες» που διακήρυττε ο ΣΥΡΙΖΑ και στη πράξη ήταν η πολιτική της υποταγής στον ευρωμονόδρομο, στη συμπόρευση χέρι-χέρι με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και των ξένων δυναστών της χώρας.
Κλείνει με τον «εξαγνισμό» στη κολυμβήθρα του Σιλωάμ του ΠΑΣΟΚ -για τον οποίον εξαγνισμό ευθύνη φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ- που πρώτο άνοιξε τον δρόμο στα μνημόνια και την πλήρη παράδοση της χώρας στα ξένα κοράκια για να ακολουθήσουν στην ίδια ρότα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ .
Κλείνει με την είσοδο τριών ακροδεξιών κομμάτων στη Βουλή. Χριστιανοταλιμπάν, έμποροι κηραλοιφών, και «καθαροί» ναζί θα (ξανά)λερώνουν τα κοινοβουλευτικά έδρανα κάνοντας τη Βουλή να μοιάζει περισσότερο με το τσίρκο Μεντράνο παρά με τον σοβαρότερο θεσμό της περίφημης αστικής δημοκρατίας.
Κλείνει τέλος, με τον βάιραλ γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος και τον «θηλυκό Ποτσέπη». Το ΚΚΕ και η Πλεύση Ελευθερίας αναφέρονται μαζί ως τα αριστερά (για το κόμμα της κυρίας Κωνσταντοπούλου δεν παίρνουμε και όρκο) κόμματα που θα προσπαθήσουν να αποτελέσουν αντίβαρο (μπορεί και όχι) στη λαίλαπα συστημικότητας -σε όλες της τις εκφάνσεις- που θα απαρτίζει την καινούργια Βουλή. Χρειάζεται βέβαια να διαχωριστεί το ΚΚΕ από τον μικροαστικό αχταρμά που κλείνει το μάτι και …δεξιότερα (λ.χ η θέση της Πλεύσης για τα εθνικιστικά Μακεδονικά συλλαλητήρια).
Κλείνει ακόμη με την απόχη να βρίσκεται λίγο πάνω απ’ το 47%. Με μια κυβέρνηση η όποια κατ’ ουσία λαμβάνει την εμπιστοσύνη και την ψήφο του 20% και κάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Ακούγεται από πολλούς: «δεν πήγατε να ψηφίσετε για αυτό βγήκε ο Μητσοτάκης ». Βεβαίως ο συλλογισμός τελειώνει εκεί. Διότι η αντιπρόταση στην ουσία δεν υπήρχε, ούτε τώρα ούτε στις 21 του Μάη. «Να μη βγει ο Μητσοτάκης» διατράνωναν τα περισσότερα κόμματα. Κάνεις επί της ουσίας δεν απάντησε στο πραγματικό ερώτημα: αν όχι ο Μητσοτάκης τότε ποιος; Που στην ουσία σημαίνει: αν όχι η πολιτική οδοστρωτήρας των εργατολαϊκών συμφερόντων, τότε ποιά πολιτική; Ποιός φορέας; Ποιό πρόγραμμα; Το οποίο ακολουθείται λογικά ως: Ποια οικονομική πολιτική; Ποια εξωτερική πολιτική; Ποια πολιτική για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες; Εν συνόλω, πολιτικές σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ή πολιτικές που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις, αποτελώντας τους καλύτερους υπηρέτες της ολιγαρχίας και των ξένων δυναστών, της ΕΕ και των ΗΠΑ. Πολιτική για την εθνική ανεξαρτησία, την προκοπή, για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στο τόπο του, ή πολιτική της υποτέλειας και της δυστυχίας;
Βεβαίως εδώ αναφερόμαστε σε πραγματική πρόταση, εμπεριστατωμένη και όχι στείρα συνθηματολογία, και πολύ περισσότερο δουλεμένη μες τον κόσμο της δουλειάς και του μεροκάματου, να λαμβάνει την στήριξη του, τις συμβουλές του και να βρίσκεται στη κρίση του. Τέτοια πρόταση δεν μπορούσε να απευθύνει κάνεις άλλος πέρα από ένα κομμουνιστικό κόμμα και αφού κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει πραγματικά τέτοιο στη χώρα μας, τέτοια πρόταση δεν μπορούσε να υπάρξει. Επαφίεται σε όλους όσους στρατεύονται στην υπόθεση της εργατικής τάξης η ευθύνη για την δημιουργία πρωταρχικά ενός κομμουνιστικού πόλου και την μετεξέλιξη αυτού σε κόμμα της εργατικής τάξης, σε μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα. Δράσεις και πρωτοβουλίες για κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο να παρθούν άμεσα.
Το πολιτικό σκηνικό της χώρας μετατοπίστηκε συντηρητικά, αυτό δε χωράει αμφιβολία. Όσοι όμως πιστεύουν ότι το κοινωνικό σκηνικό πάει δεξιά ας αναρωτηθούν τι έκαναν και τι πρότειναν εκείνοι για να πάει αλλιώς. Και ας κρίνουν και κριθούν βάση όχι όσων ευαγγελίζονταν αλλά όσων έπραξαν. Ούτως η άλλως, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Καταληκτικά, η κατάσταση μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί -και δεν είναι. Όσο όμως άλλοι «παίρνουν διαβατήρια» θα υπάρχουν κάποιοι που θα αιτούνται άδειες διαμονής για να δουλέψουν -αν δεν έχουν πνίγει πρώτα στη Μεσόγειο. Όσο οι λίγοι θα πηγαίνουν διακοπές στο Μπαλί, οι πολλοί θα δουλεύουν στο λιοπύρι σε μια σκαλωσιά η σε μια παραλία. Εμείς θα είμαστε πάντα με τους δεύτερους. Οπότε δεν έχουμε παρά να πούμε: Καλημέρα Κεμάλ, ο αγώνας συνεχίζεται. Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει.
