Γράφει ο Πέτρος Ιωαννίδης
Την Τετάρτη 22 Μαΐου πραγματοποιήθηκαν οι φοιτητικές εκλογές (φ.ε.). Όπως κάθε χρονιά, οι εμπλεκόμενες δυνάμεις ανακοίνωσαν διαφορετικά αποτελέσματα.
Στην εικόνα 1 φαίνονται τα αποτελέσματα όπως ανακοινώθηκαν από την ΠΚΣ, ενώ στην εικόνα 2 όπως ανακοινώθηκαν από τη νΚΑ.
Ορισμένα συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από αυτές είναι: παραμένει πρώτη η ΠΚΣ με σημαντική όμως μείωση ψήφων. Παραμένει δεύτερη η ΔΑΠ με μικρή μείωση ψήφων. Η ΠΑΣΠ παραμένει σταθερή, ενώ οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (Attack, EAAK, κ.ά.) παραμένουν περίπου σταθερές.
Στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι σε μια σειρές σχολές υπάρχουν ανταγωνιστικοί σύλλογοι, οι οποίοι στήθηκαν τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της τακτικής διάφορων δυνάμεων (μεταξύ των οποίων και η ΚΝΕ). Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το ΔΙΠΑΕ στο οποίο δημιουργήθηκε «κόκκινος σύλλογος» τον οποίο πρακτικά αναγνωρίζουν μόνο η ΠΚΣ και κάποιες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με παρόμοια λογική. Άλλα παραδείγματα είναι οι σύλλογοι των (πρώην) ΤΕΙ σε Λάρισα, Κοζάνη, Σέρρες, όπως επίσης και στην ΑΣΟΕΕ.
Βέβαια, την κύρια ευθύνη για τον εκφυλισμό, φέρει η κυβερνητική παράταξη (ΔΑΠ – ΝΔΦΚ). Σε μια σειρά συλλόγων που ελέγχει υπάρχουν και φέτος καταγγελίες για νοθεία. Επίσης είναι γνωστοί οι τραμπουκισμοί και οι απειλές που εξαπολύουν τα μέλη της ενάντια σε όποιον τους ξεσκεπάζει. Και φυσικά, δεν ξεχνάμε τον προβοκατόρικο ρόλο που έπαιξε φέτος, σπάζοντας καταλήψεις και καρφώνοντας φοιτητές που συμμετείχαν σε αυτές απειλώντας τους με διαγραφές.
Μελετώντας τα αποτελέσματα συγκριτικά, και προσμετρώντας στο τελικό σύνολο και τα αποτελέσματα στους περισσότερους συλλόγους φαίνεται ως πρώτη δύναμη η ΔΑΠ με μια πτώση της τάξης των 1100 ψήφων, δεύτερη η ΠΚΣ με μια πτώση της τάξης των 2500 ψήφων, μια σταθερότητα της ΠΑΣΠ. Στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, λόγω της πολυδιάσπασης, δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί ποιες τάσεις κυριαρχούν. Στο σύνολό, και αθροίζοντας δυνάμεις με διαφορετική τακτική και προσανατολισμό, φαίνεται μια τάση ανόδου. Η συμμετοχή μειώθηκε από τις περίπου 65.000 το 2023 σε περίπου 61.000 ψήφους φέτος, σε ένα εκλογικό σώμα που κατά προσέγγιση φτάνει τα 200.000 άτομα.
Όπως όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις, έτσι και οι φετινές φ.ε. μπορούν να έχουν πολλές αναγνώσεις. Κατά βάση όμως, πρέπει να τονιστούν τα εξής:
Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά χαρακτηρίστηκε από την άνοδο του φοιτητικού κινήματος ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το κίνημα πέρασε από διάφορα κύματα και στο τέλος (Φλεβάρης) η εναντίωση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια αποτέλεσε πλειοψηφικό ρεύμα στην νεολαία. Όμως η έλλειψη οργανωτικής δομής (δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα), η προσκόλληση σε συγκεκριμένες μορφές πάλης (καταλήψεις) και η στενή – παραταξιακή τακτική των κυριάρχων δυνάμεων οδήγησαν σε εκφυλισμό και απομαζικοποίηση την κρίσιμη περίοδο, που ψηφίζονταν το νομοσχέδιο, με αποτέλεσμα την απογοήτευση σε μεγάλο μέρος των δυνάμεων που πήραν μέρος στους αγώνες.
Όλα αυτά έχουν την αντανάκλαση τους στο αποτέλεσμα των φ.ε.:
- Η ΠΚΣ αδυνατεί να ενισχύσει τις δυνάμεις της. Μάλιστα μειώνεται και σε ψήφους και σε ποσοστά. Η εκλογική της επίδοση αποτελεί αντανάκλαση της τακτικής του ΚΚΕ σε σχέση με συλλόγους, σωματεία, κλπ.
- η ΔΑΠ δεν έχει το εκλογικό κόστος που κάποιος θα περίμενε. Με την πλειοψηφία της φοιτητικής νεολαίας να λέει όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θα περίμενε κανείς τη τιμωρία της κυβερνητικής παράταξης, που με σθένος υπερασπίστηκε την κυβερνητική προπαγάνδα. Βέβαια, όντας προεκλογική περίοδος, ο κομματικός μηχανισμός της ΝΔ λειτούργησε, και αυτό ίσως εμπόδισε την ευρύτερη μείωση των δυνάμεων της.
- Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εμφανίζουν τάσεις ανόδου, όμως η πολυδιάσπαση εμποδίζει την ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων για τις τάσεις που διαμορφώνονται. Στην πραγματικότητα και αυτές, δεν κατάφεραν να δώσουν πολιτική διέξοδο στον φοιτητικό κόσμο.
- Η αποχή αυξήθηκε, γεγονός που δείχνει τη συνολική αδυναμία των παρατάξεων να κινητοποιούν κόσμο ευρύτερα, επιπλέον του στενού τους ακροατηρίου.Συνολικά λοιπόν είναι καθαρό πως λείπει εκείνη η πολιτική δύναμη που θα παλέψει με όλες τις δυνάμεις της για συλλόγους ζωντανούς, χωρίς αυτοί να αποτελούν κομματικά μαγαζιά. Απουσιάζει εκείνη η δύναμη που θα κινητοποιήσει την πλειοψηφία των φοιτητών, θα συμβάλλει στην κλιμάκωση των αγώνων, χρησιμοποιώντας όλες τις μορφές πάλης την κατάλληλη στιγμή. Σε τελική ανάλυση, λείπει εκείνη η δύναμη που θα μπορούσε να αποτελέσει τη διέξοδο του πλειοψηφικού εκείνου ρεύματος, όπως εκφράστηκε στις κινητοποιήσεις, στις συνελεύσεις, στις σφυγμομετρήσεις.
Ο στόχος πρέπει να είναι ένα ισχυρό – ενωτικό – οργανωμένο φοιτητικό κίνημα που θα λειτουργεί δημοκρατικά, στη βάση εκπαιδευτικών ζητημάτων.
Προμετωπίδα του κινήματος να είναι η υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου καθώς και η παρεμπόδιση της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστήμιων για λίγους ενώ ταυτόχρονα για την πλειοψηφία των νέων θα απομένουν σπουδές δευτέρας κατηγορίας ή ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός τους. Το κίνημα αυτό θα προτάσσει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πανεπιστημιακή νεολαία, και η νεολαία γενικότερα.
Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα θα αποκρούει την στενή παραταξιακή περιχαράκωση που οδηγεί στον εκφυλισμό, στην αποδυνάμωση και τη πολυδιάσπαση.
Η νεολαιίστικη δύναμη που θα ηγηθεί τέτοιας προσπάθεια σήμερα λείπει. Απομένει στους αριστερούς και προοδευτικούς φοιτητές, στα παιδιά των λαϊκών οικογενειών και στα αγωνιστικά σπουδαστικά σχήματα να ανοίξουν το δρόμο.
