Το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί σημαντικές αναταράξεις και θα διαφοροποιήσει τα πολιτικά δεδομένα στις χώρες της ΕΕ σε μεγάλο βαθμό. Η μεγάλη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων οδηγεί στην σκληρή τιμωρία κυρίως των κυβερνήσεων από την οποία κατά βάση επωφελήθηκε η ακροδεξιά και παράλληλα εκτινάχθηκε η αποχή.
Στη Γερμανία τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού δέχτηκαν μεγάλο πλήγμα αντίθετα το ακροδεξιό AfD ξεπέρασε το 16% των ψήφων και το νεοδημιουργημένο κόμμα της Βαγκενκνέχτ το 6%.
Στη Γαλλία το κόμμα Μακρόν συντρίφτηκε η Λεπέν ανέβηκε στο 32%, η εθνοσυνέλευση διαλύθηκε και προκηρύχθηκαν εκλογές, Στο Βέλγιο η κυβέρνηση παραιτήθηκε και σε όλες γενικά τις χώρες δημιουργήθηκαν σοβαρά προβλήματα.
Στην Ελλάδα η ΝΔ χάνει το 50% των ψηφοφόρων της του 2019 -από 2.251.618 παίρνει 1.125.568 -, ο ΣΥΡΙΖΑ από 1.781.057 τότε παίρνει τώρα μόλις 593.104 ψήφους, δηλαδή μόλις το 30% της τότε δύναμης του και μόνο το ΠΑΣΟΚ που ανατάσσεται κάπως από τη συντριβή που είχε γνωρίσει έχει μια μικρή άνοδο.
Η φθορά της ΝΔ είναι τόσο μεγάλη ώστε απαιτεί αλλαγή πολιτικής και επιτάχυνση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Μητσοτάκη.
Επίσης η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ – 65% κάτω σε σχέση με το 2019- υπογραμμίζει ότι τουλάχιστον ως αριστερό κόμμα δεν έχει τίποτα να προσφέρει ιδιαίτερα όταν ο αρχηγός του δηλώνει: Δεν έχω τύψεις για τίποτα, ο ελληνικός λαός μου έχει δώσει χρόνο να χτίσω κυβερνητική πρόταση…. το κίνημα παρά τις αντίξοες συνθήκες άντεξε.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η άνοδος της Ελληνικής Λύσης που αυξάνει τη δύναμή της κατά 160.000 ψήφους σε σχέση με το 2019 και ουσιαστικά είναι ο νικητής των εκλογών μαζί με τη Λατινοπούλου που έφτασε τις 96.000
Η πρώτη και πιο σημαντική επισήμανση μας είναι η πρωτοφανής αποχή που εμφανίζεται στη χώρα γιατί η αποχή στις αστικές δημοκρατίες δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Στις χώρες της Ευρώπης πλην ελαχίστων εξαιρέσεων για ιδιαίτερους λόγους- Γερμανία, Ουγγαρία…- εμφανίζεται ακριβώς το ίδιο φαινόμενο. Παρά τις τεράστιες προσπάθειες όλων των κομμάτων να πάνε οι ψηφοφόροι στην κάλπη, παρά τα έντονα εκβιαστικά διλήμματα που απηύθυνε ο πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία για τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της χώρας ο λαός αδιαφόρησε.
Θεωρούμε την άνοδο του ποσοστού της αποχής στο 60% περίπου των εγγεγραμμένων ως απόδειξη της μεγάλης απαξίωσης τη αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των θεσμών της. Στους λαούς εδραιώνεται η πεποίθηση ότι η συμμετοχή του δεν έχει νόημα ότι η βουλή δεν είναι η έκφραση της θέλησης του πληθυσμού της χώρας, αλλά όργανο επικύρωσης αποφάσεων νόμων και διαδικασιών που λαμβάνονται στην κορυφή των πολιτικών ελίτ και εκφράζουν τις απαιτήσεις των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.
Εδραιώνεται η πεποίθηση ότι πολιτική της ΕΕ που εφαρμόζεται ως ευαγγέλιο στη χώρα μας είναι υπόθεση της κορυφής της ευρωπαϊκής ελίτ και των πολυεθνικών της σε πλήρη αντίθεση με τη ζωή και το μέλλον του λαού και της νεολαίας. Ο ελληνικός λαός βιώνει την μεγάλη ακρίβεια, την εκτεταμένη ανέχεια και το μεγάλο ποσοστό φτωχών, την κακή κατάσταση του υγειονομικού συστήματος και του εκπαιδευτικού, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τις χαμηλές αποδοχές των εργαζομένων και πιο πρόσφατα το φιλοπόλεμο πρόσωπο της ΕΕ που ωθεί στην παράταση του πολέμου στην Ουκρανία και την καταστροφή της χώρας αυτής και μετατρέπει τις οικονομίες των χωρών της ΕΕ σε πολεμικές οικονομίες σε βάρος της ζωής των λαών.
Σε αυτή την πορεία η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρωτοστατεί ως πρωτοπαλίκαρο του ΝΑΤΟ με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για νέους εξοπλισμούς και ένοπλες δυνάμεις διάσπαρτες όπου το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ζητήσουν.
Ο ελληνικός λαός βίωσε μία προεκλογική περίοδο που δεν αφορούσε τον ίδιο και τα προβλήματά του, το τώρα και το αύριο του ιδιαίτερα όταν η χώρα βρίσκεται σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι μεγάλης οικονομικής δυσπραγίας και κινδύνου γενικευμένου πολέμου, αντίθετα η επίδειξη του πλούτου των αρχηγών της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης κυριάρχησε. Σαφές δείγμα κι αυτό της αντιδραστικοποίησης των θεσμών και της απαξίωσης της ίδιας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Ο ελληνικός λαός όπως και οι λαοί ολόκληρης της Ευρώπης αντιλαμβάνεται ότι η βαριά οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν ανατάχθηκε ακόμη αντίθετα μετατρέπεται σε κρίση κοινωνική με τον κίνδυνο μεγάλης παρατεταμένης ύφεσης να είναι πιθανός.
Τι συνθήκες και τα αδιέξοδα που βιώνει τα χρεώνεις στα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα της χώρας, εδραιώνεται όλο και πιο πολύ στη συνείδησή του ότι η Ευρώπη λιμάνι ασφάλειας σιγουριάς ειρήνης και δημοκρατίας ήταν μόνο το μεγάλο σχέδιο της αστικής τάξης της χώρας να σταθεροποιήσει το καθεστώς και την κυριαρχία της και καθόλου προς το συμφέρον του λαού για αυτό και οι αρνητικές γνώμες για την ΕΕ αυξάνονται.
Η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται σε Ευρώπη των λαών της δημοκρατίας της ειρήνης και του σοσιαλισμού όπως είναι το μόνιμο σλόγκαν όλων των μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.
Η αποχή στη χώρα μας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα για όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα και για όλες τις τάξεις και τα στρώματα του πληθυσμού και όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις, όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά ανάλογα με τις ευθύνες που καταλογίζονται σε κάθε μία. Ο λαός θεωρεί υπεύθυνα όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και όσα συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας παλιότερα.
Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν επωφελήθηκε από την εκλογική υποχώρηση των άλλων κομμάτων ιδιαίτερα μέσα στα τεράστια προβλήματα που βιώνει ο ελληνικός λαός για να συγκεντρώσει δυσαρεστημένους ψηφοφόρους, αλλά αποδόθηκαν και σε αυτό σημαντικές ευθύνες για την κατάσταση. Εμφανίζεται μεν με το αξιοσημείωτο ποσοστό 9,25% από 5,35% που έλαβε στις ευρωεκλογές του 2019, περίπου δηλαδή μία αύξηση 4 ποσοστιαίων μονάδων αλλά η αύξηση των ψήφων του είναι κάτι περισσότερο από 60.000. Με βάση τη συμμετοχή του 2019 το σημερινό ποσοστό του έπρεπε να ξεπερνά τις 520000 ψήφους. Η πρόοδος του σε ψήφους αυτά χρόνια κυριολεκτικά κοσμογονικών αλλαγών σε βάρος του λαού είναι πολύ μικρή. Είναι δείγμα της μικρής απήχησης του κόμματος σε ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις καθώς και δείγμα τον αδύναμων δεσμών του με τμήμα της εκλογικής του βάσεις γεγονός ιδιαίτερα αρνητικό για ένα κομμουνιστικό κόμμα.
Στις συνθήκες αυτές το οικονομικό κατεστημένο και οι πολιτικές ηγεσίες δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια, θα διαμορφώσουν λύσεις. Ήδη υπάρχουν οι πρώτες εξελίξεις και είναι ευδιάκριτες τουλάχιστον για τα 3 μεγαλύτερα κόμματα.
Προφανώς το κατεστημένο θα στηρίξει τη Νέα Δημοκρατία για να διατηρηθεί ως ο ισχυρός αστικός κυβερνητικός σχηματισμός. Ένα τμήμα της ακροδεξιάς, η οποία συνολικά πλησίασε το 20%, φόρεσε ή ετοιμάζεται να φορέσει γραβάτα στη χώρα μας και προαλείφεται για κυβερνητικός συνεταίρος κάτι ανάλογο με ό,τι συμβαίνει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπου η ακροδεξιά θεωρείται αξιόπιστος εταίρος των χριστιανοδημοκρατών.
Τρίτος παράγοντας είναι ο χώρος του κέντρου- κεντροαριστεράς που συσπειρώνει περίπου 35% και οι διεργασίες για δημιουργία πολιτικού σχήματος συνεργασίας άρχισαν και παρά τις σημαντικές δυσκολίες και αντιπαραθέσεις θα συνεχιστούν υποβοηθούμενες από παράγοντες στο εσωτερικό της χώρας και της ΕΕ. Το κέντρο – κεντροαριστερά ως πόλος σημαντικός είναι εντελώς αναγκαίος για το αστικό πολιτικό σύστημα.
Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα διαμορφωθούν οι αυριανοί πόλοι του πολιτικού συστήματος. Αυτό θα σημάνει τον εγκλωβισμό της πολιτικής ζωής και κίνησης των μαζών στα αστικά πλαίσια και επιδιώξεις.
Η ανάγκη συγκέντρωσης δυνάμεων και δράσης από την πλευρά των εργατικών λαϊκών δυνάμεων με σαφές μέτωπο στην αστική πολιτική και στους φορείς της, απειθαρχία και αντίσταση στην εφαρμογή των αποφάσεων της ΕΕ προβάλλοντας το στόχο της αποδέσμευσης, με δράση εναντίον της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για την αποτροπή γενικευμένου πολέμου είναι προφανής. Μια τέτοια προσπάθεια το ΚΚΕ δεν μπορεί να την αναλάβει για τους γνωστούς και κατ’ επανάληψη ειπωμένους λόγους οπότε μικρότερες κομμουνιστικές αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να μπουν μπροστά.
Υπάρχουν προϋποθέσεις να διαμορφωθεί ένα αγωνιστικό κίνημα διεκδίκησης λύσεων στα προβλήματα του λαού και ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Στην πορεία θα διαμορφωθούν μεγαλύτερες.
Η αποχή, κατά μεγάλο μέρος της, δεν είναι ένδειξη αποπολιτικοποίησης και αδιαφορίας του λαού. Τα περασμένα χρόνια αναπτύχθηκαν μεγάλα μαζικά κινήματα σε αντικυβερνητική, αντιΕΕ κατεύθυνση και ορισμένα μάλιστα είχαν αξιοσημείωτη μαζικότητα διάρκεια και επίδραση. Είναι ένδειξη ότι σημαντικά εργαζόμενα τμήματα είναι έτοιμα για δράση. Αυτό που λείπει είναι η πρόταξη ενός πολιτικού σχεδίου που θα δίνει απαντήσεις στα προβλήματα και λύσεις για τη δράση, ιδεολογία και πολιτική από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και βέβαια ο πολιτικός φορέας που θα το προωθήσει.
Σε αυτό τον τομέα πρέπει να αναληφθούν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες.
