του Βαγγέλη Μητράκου
Υποκλίνομαι σ’ αυτά τα παιδιά, που έβαλαν σκοπό της ζωής τους να «μάθουν γράμματα», να σπουδάσουν. Που μπροστά σ’ αυτόν τον σκοπό έβαλαν σε δεύτερη μοίρα μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής τους, που κόπιασαν, ξενύχτισαν, ξεπέρασαν τον εαυτό τους, έλπισαν, απογοητεύθηκαν, χάρηκαν μα και λυπήθηκαν, έζησαν και ένιωσαν την αγωνία, τον αγώνα και τη θυσία των γονιών τους, έπεσαν κάποιες φορές αλλά βρήκαν τη δύναμη να σηκωθούν και να συνεχίσουν τον αγώνα κι όλα αυτά (και πολλά άλλα) για να κατακτήσουν τη Γνώση και ν’ ανοίξουν τις πόρτες του Πανεπιστημίου.
Κι όταν οι πόρτες άνοιξαν νέοι αγώνες και νέες θυσίες, για να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Κι όταν αυτό ήρθε στα χέρια τους, άνοιξαν με προσμονή την πόρτα της Ζωής και βγήκαν … στην έρημο της Ανεργίας.
Γιατί ένα κράτος διακόσια χρόνια ελεύθερο δεν κατάφερε (ή , μάλλον, δεν ήθελε να καταφέρει) να εξασφαλίσει εργασία για τα νέα του, μετατρέποντας τοσυνταγματικό δικαίωμα στην εργασία σε χαρτί άγραφο:
*Αρθρο 22: (Προστασία της εργασίας)
1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά
για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική
και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Κι από κοντά, μια κοινωνία σε λήθαργο, κατακερματισμένη, που το κάθε κομμάτι της
διεκδικεί (όταν διεκδικεί) ΜΟΝΟ τα ΔΙΚΑ του δικαιώματα και συμφέροντα και ποτέ,
ΟΛΑ μαζί τα κομμάτια, ενωμένα, ΔΕΝ διεκδικούν δουλειά για τα νέα παιδιά.
Κι αφού κορνιζάρουν με πικρό χαμόγελο το πτυχίο τους, αυτά τα νέα σπουδαγμένα
παιδιά μας, βγαίνουν για δουλειά-«ό,τι να ’ναι», προκειμένου να βγάλουν ένα
χαρτζιλίκι και να μην ντρέπονται να το ζητάνε απ’ τους γονείς τους.
ΟΧΙ!!! Η δουλειά, καμιά δουλειά, δεν είναι ντροπή! Και μπράβο σ’ αυτά τα παιδιά
που δεν οχυρώνονται πίσω απ’ τις σπουδές τους και κάνουν οποιαδήποτε δουλειά
τους προσφέρεται!!! Όμως, είναι ντροπή για την κοινωνία μας και τους κρατούντες,
παιδιά που σπούδασαν, παιδιά μορφωμένα με προσόντα και χαρίσματα, που θα
μπορούσαν να πάνε τούτη την κοινωνία και τούτη τη χώρα πιο μπροστά, να είναι
καταδικασμένα στο κάτεργο της ανεργίας ή της εκμετάλλευσης. Είναι ντροπή!!!
Μου ’λεγε ένα απ’ αυτά τα παιδιά:
«Ένα βενζινάδικο ζητούσε υπάλληλο. Πήγα και ζήτησα δουλειά. Το αφεντικό
συντετριμμένο μου είπε:
-Αγόρι μου, δεν μπορώ να σε πάρω. Εσύ, πτυχιούχος Πανεπιστημίου, και να
βάζεις βενζίνη με τη μάνικα!!! Δεν μπορώ, αγόρι μου. Θα σε βλέπω κάθε και θα
ντρέπομαι και θα κλαίω!!!
Κατάλαβες, Δάσκαλε; Το πτυχίο μου, αντί να με βοηθά να βρω δουλειά και να
ζήσω, μου γίνεται εμπόδιο.»
Αυτά τα νέα σπουδαγμένα, άνεργα παιδιά μας, είναι το διαρκές ξυπνητήρι για την
κοιμισμένη κοινωνία μας. Ακούγοντάς το να χτυπά ας αποφασίσουμε:
Θ’ αλλάξουμε απλώς πλευρό και θα συνεχίσουμε τον ύπνο μας ή θα εγερθούμε και θ’
αναλάβουμε δράση;
«Από εμάς θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα.
Από εμάς θα εξαρτηθεί ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε.
Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.»
Οδυσσέας Ελύτης
