γράφει .. ο Περίεργος
Ο Μηνάς έπεσε βαρύς στην καρέκλα του καφενείου που η παρέα των συνταξιούχων έπινε τον καθημερινό καφεδάκι. Παράγγειλε καφέ και δεν έβγαζε μιλιά.
– Τι έγινε ρε, τι έπαθες ? Τον ρωτήσαμε οι υπόλοιποι που ξέραμε καλά τον Μηνά. Ηταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.
– Τι να πάθω, τώρα έρχομαι από το φαρμακείο.
– Οπα ρε, τι συμβαίνει τι έχεις τι τρέχει ?
– Τίποτα δεν τρέχει. Πήγα να πάρω το φάρμακό μου, αυτό που παίρνω χρόνια τώρα.
– Ε και ? Τι έγινε ?
– Αυξήθηκε η τιμή του τρεις φορές. 300% πάνω οι ξεφτίλες γ@μω το ξεσταύρι μου.
Έπεσε βουβαμάρα.
– Και που στο διάολο θα πάει αυτό ? είπε ο Κοσμάς σπάζοντας τη σιωπή. Το ρεύμα διπλασιάστηκε, τα τρόφιμα στα ύψη τώρα και τα φάρμακα. Στους γιατρούς να τα φάνε οι ξεφτίλες
– Αμ δεν πάει έτσι. πετάχτηκε ο Μήτσος που η παρέα τον είχε βαφτίσει φιλόσοφο. Σας τάχω πει τόσες φορές αλλά που εσείς
– Για ξαναπέστα μας ρε φιλόσοφε , πρότεινε ο Μηνάς που άρχισε να βρίσκει το χαμόγελό του.
– Θα σας το πω με ένα ρητό και φροντίστε να το βάλετε καλά στο μυαλό σας : < Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνούνται >
– Δικό σου είναι αυτό ? απόρησε ο Μηνάς.
– Όχι του Μπρέχτ είναι. Το διάβασα πρόσφατα. Φταις και συ ρε Μηνά, φταις.
– Γιατί φταίω ρε ? Πας καλά ? Μέχρι τα 68 μου δούλευα. 37 χρόνια δουλειάς με ένσημα για να πάρω αυτή την κολοσύνταξη και στις 20 του μήνα τελειώνει. Τι μας λες τώρα ?
– Φταις, γιατί ποτέ δεν κατέβηκες σε μια συγκέντρωση συνταξιούχων. Ποτέ δεν πήγες να διαδηλώσεις, να φωνάξεις για το δίκιο σου.
– Άσε μας ρε φίλε δεν αλλάζουν τα πράματα.
-Αλλάζουν Μηνά, πετάχτηκα και γω. Φτάνει να κάνουμε αυτό που πρέπει. Τα πάντα ρει.
– Τι είναι αυτό τώρα ?
– Τα πάντα ρει. Το είπε ο Ηράκλειτος και σημαίνει τα πάντα αλλάζουν, τα πάντα τρέχουν.
Ο Μηνάς ρούφηξε την τελευταία γουλιά από τον καφέ του.
– Τα πάντα τρέχουν ? Έτσι ε ? Ασε μας ρε, στο τέλος θα πληρώσουμε και υδραυλικό.
Κοντέψαμε να πνιγούμε από τα γέλια.
Φύγαμε αλλά στον δρόμο για τα σπίτια μας το ρητό του Μπρέχτ κουδούνιζε στο κεφάλι μας.
