Οι διαδηλώσεις της Κυριακής ήταν εντυπωσιακές.
Εντυπωσιακές σε μέγεθος, ειδικά σε Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό τους ήταν ότι δεν επρόκειτο για κάποιο μνημόσυνο. Υπήρχαν βέβαια και μπλοκ τέτοιου τύπου, απολιτικοποιημένα και χωρίς κάποιο ριζοσπαστισμό. Όμως οι ογκώδεις διαδηλώσεις αποτελούνταν κυρίως από μπλοκ εργατικών σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και λοιπόν φορέων του μαζικού κινήματος. Μέχρι και σύνδεσμοι ποδοσφαιρικών ομάδων έκαναν την εμφάνιση τους, με εντυπωσιακότερο παράδειγμα τους οπαδούς της ομάδας ΠΑΝΣΕΡΑΙΚΟΣ που έδινε τον τόνο στην κινητοποίηση των Σερρών.
Αν μη τι άλλο πρόκειται για ξέσπασμα του λαϊκού κινήματος.
Γιατί όμως με αφορμή τα Τέμπη;
Γιατί ήταν ένα έγκλημα που άγγιξε όλους τους εργαζόμενους, όλους τους νέους, όλη την κοινωνία. Ειδικά μετά τη δημοσίευση του ηχητικού με τις φωνές των 3 νέων που συνειδητοποιούσαν μαρτυρικά τον επικείμενο θάνατό τους, αυτόματα έγινε η προβολή του συμβάντος στο ατομικό συνειδητό. Και στο συλλογικό συνειδητό γράφτηκε πλέον πως στα Τέμπη θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, οποιοσδήποτε απλός άνθρωπος που ζει και εργάζεται σε αυτήν την κοινωνία.
Επιπλέον, με τις προσπάθειες συγκάλυψης του εγκλήματος εκ μέρους της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, εμφανίζεται δυναμικά στο προσκήνιο η σύμφυση της οικονομικής – πολιτικής – δικαστικής εξουσίας. Πιο απλά: «Η κυβέρνηση (πολιτική εξουσία) προστατεύει οικονομικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας τη δικαστική εξουσία». Στην πραγματικότητα λοιπόν, αναδεικνύεται γλαφυρά η σαπίλα του συστήματος στο οποίο ζούμε, «καθαρίζει η εικόνα», και αναδεικνύεται η κοινωνία μας ως μια στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου, στην οποία μάλιστα υπάρχουν και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν να κάνουν με την εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό.
Στις κινητοποιήσεις το κύριο και σημαντικό – ίσως και μοναδικό με μεγάλη σημασία όμως – , ήταν η απόπειρα συγκάλυψης από την πλευρά της κυβέρνησης και των δομών της εξουσίας η τιμωρία των υπευθύνων και η δικαίωση, άλλωστε τέτοιο περιεχόμενο έδινε και η έκκληση των οικογενειών των θυμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι οι αιτίες του εγκλήματος αυτού και οι ένοχοι, όχι πρόσωπα αλλά πολιτικές, πήγαν σε δεύτερο ή σε τρίτο πλάνο. Ο κατακερματισμός και η διάλυση του σιδηροδρόμου η ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων τμημάτων του με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και όλων των κομμάτων από την έναρξη των μνημονίων μέχρι και σήμερα. Κανένα από τα κόμματα Νέα δημοκρατία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και όσων προέκυψαν από την διάσπαση του δεν θέλει να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες. Κορυφαίες οπωσδήποτε τις ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ που καταργεί κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας και απόδοση στοιχειώδης δικαιοσύνης εμπαίζοντας με το πιο απαράδεκτο τρόπο τις οικογένειες των θυμάτων και ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Το πανό των Σερραίων φιλάθλων πρέπει να ήταν από τα ελάχιστα που έκαναν την εμφάνισή τους και αυτό είναι πρόβλημα.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε την πραγματική συγκάλυψη των αιτιών του εγκλήματος και αν για τα κυβερνητικά κόμματα είναι κατανοητή η ανάγκη αυτή για το ΚΚΕ που αρνείται να καταγγείλει το κατακερματισμό του σιδηροδρόμου και την ιδιωτικοποίηση του στο όνομα των καθαρών και ολοκληρωμένων λύσεων και στόχων είναι εντελώς απαράδεκτο και κατ’ ουσία είναι συνειδητά ή ασυνείδητα συμβολή στη συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών.
Είδαμε από την πρώτη στιγμή μετά το πέρας των εκδηλώσεων να επανέρχεται με ένταση το αίτημα σύμπηξης μετώπου από όλα τα κεντροαριστερά κόμματα ώστε να ηττηθεί ο Μητσοτάκης χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει η διακυβέρνηση. Ο στόχος των εργαζομένων πρέπει να είναι η διαμόρφωση μετώπων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων σε γραμμή ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε αντίθεση με την ΕΕ το ΝΑΤΟ και εναντίον των πολέμων που στο επίκεντρο ότι θα έχει την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών.
Με αφορμή λοιπόν τα Τέμπη, που θα συνεχίσουν να έρχονται στο προσκήνιο συνεχώς στο προσκήνιο, μπαίνουμε σε περίοδο που στο συλλογικό συνειδητό ξεκαθαρίζει (σε καποιο βαθμό) η εικόνα περί της ταξικής κοινωνίας που ζούμε.
Η συνειδητοποίηση όμως αυτή οδηγεί σε ριζοσπαστικοποίηση;
Όχι κατ’ ανάγκην. Εδώ είναι που πρέπει να παρέμβει το οργανωμένο ταξικό κίνημα. Σωματεία ταξικά, αγροτικοί σύλλογοι, ομοσπονδίες, που ελέγχονται από ταξικές δυνάμεις, πρέπει να μπουν στον αγώνα δυνατά. Ήδη έρχονται ενθαρρυντικά μηνύματα από τις αγροτικές κινητοποιήσεις, που ζεσταίνουν τα μηχανήματα τους. Μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε περίοδο πολεμικής οικονομίας με αποτέλεσμα το λαϊκό εισόδημα συνεχώς να συρρικνώνεται, ο ελεύθερος χρόνος να περιορίζεται, και οι ατομικές ελευθερίες να μπαίνουν στο γύψο.
Ο πολιτικός προσανατολισμός το σχέδιο και οι στόχοι ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και των ερεισμάτων της από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού απαιτεί πολιτική πρωτοπορία, Κομμουνιστικό κόμμα, που μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος και αυτό σήμερα είναι ζητούμενο.
Αν ηγέτης αυτού του κινήματος δεν γίνουν κομμουνιστικές δυνάμεις, είναι δεδομένο ότι ένα μέρος του θα εκφραστεί μέσα από τη σοσιαλδημοκρατία, και θα βοηθήσει στην επανάκαμψή της στο πολιτικό προσκήνιο. Ήδη ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Μέρα 25, Πλεύση Ελευθερίας φαίνεται να συγκλίνουν προς το σύνθημα «προοδευτική διακυβέρνηση». Μαζί με το ΠΑΣΟΚ ίσως αποτελέσουν τον επόμενο πόλο που θα αναλάβει την αστική διαχείριση. Ταυτόχρονα, δυνάμεις του κινήματος αυτού σίγουρα θα προσεγγιστούν από αντιδραστικές, ακροδεξιές δυνάμεις, που και στη χώρα μας έχουν τάση ενίσχυσης.
Όσο αφορά τη δική μας ευθύνη, στις συνθήκες που φαίνεται ότι διαμορφώνονται: πρέπει να συμβάλλουμε στην οργάνωση της νεολαίας ώστε να δημιουργηθεί επιτέλους εκείνη η μαζική οργάνωση κομμουνιστικής νεολαίας που θα μπορεί να παίξει πρωτοπόρο ρόλο. Συνεχίζουμε λοιπόν με βάση της αποφάσεις της καλοκαιρινής συνδιάσκεψης και καλούμε οποιοδήποτε νέο, νέα που συμφωνεί με την αναγκαιότητα αυτή να μας προσεγγίσει, να δυναμώσει τον Εργατικό Αγώνα.
