του Γ. Αραβανή
Η συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία από δυνάμεις της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς με στόχο να μπει φραγμός στο Εθνικό Μέτωπο και τη Λεπέν προς την κυβέρνηση χαιρετίστηκε ως ελπιδοφόρο γεγονός που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα και για άλλες χώρες.
Όμως όλα στη συγκρότηση αυτή ήταν προβληματικά. Μοναδικός στόχος του ΝΛΜ ήταν ο αποκλεισμός της Λεπέν και να αντιμετωπιστεί η πίεση του εκλογικού νόμου που κατακρεουργεί τα μικρότερα κόμματα. Δεν υπήρξε προϊόν προγραμματικής σύγκλισης τη στιγμή μάλιστα που οι αποστάσεις μεταξύ των κομμάτων που το απάρτισαν ήταν ιδιαίτερα μεγάλες.
Χαιρετίστηκε από την κεντροαριστερά της χώρας μας ως το νέο ελπιδοφόρο γεγονός από το οποίο πρέπει να διδαχθούν οι δυνάμεις της χώρας και να προχωρήσουν σε κάτι ανάλογο για να αντιμετωπιστεί η κυριαρχία του Μητσοτάκη και τελικά να ηττηθεί.
Πρόσφατα το Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας τμήμα του ΝΛΜ αποφάσισε να στηρίξει τη δεξιά κυβέρνηση που διόρισε ο πρόεδρος Μακρόν παρακάμπτοντας τη λαϊκή ψήφο που υπερψήφισε το ΝΛΜ, ερχόμενο σε σύγκρουση και παραβιάζοντας την κοινή θέση της συμμαχίας που καταψήφισε την κυβερνητική πρόταση Μακρόν. Έτσι ο Γάλλος πρόεδρος και το κόμμα του που συνετρίβησαν στις εκλογές περισώθηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα διορίζοντας πρωθυπουργό της αρεσκείας του και το ΝΛΜ οδεύει προς διάλυση.
Από τα γεγονότα αυτά προκύπτουν πολύ σημαντικά διδάγματα όχι για πρώτη φορά που όμως δεν φαίνεται να αξιολογούνται ιδιαίτερα από τις δυνάμεις κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Αναθερμαίνουν την ιδέα της συνεργασίας και μάλιστα ως επιτακτικά αναγκαία με στόχο να ηττηθεί ο Μητσοτάκης αξιοποιώντας πρωτίστως την απαράδεκτη διαχείριση της κυβέρνησης του σε μεγάλες τραγωδίες και εγκλήματα όπως τα Τέμπη, οι υποκλοπές που το κράτος παρακολουθούσε τη μισή κυβέρνηση και πλήθος κορυφαίων παραγόντων της πολιτικής ζωής, του επιχειρηματικού κόσμου και της ηγεσίας του στρατού, το ναυάγιο της Πύλου με 600 νεκρούς, τις τεράστιες πυρκαγιές κ.α. Εστιάζουν όχι στην πολιτική της κυβέρνησης που αφήνει ανοχύρωτη τη χώρα και το λαό μειώνοντας κατακόρυφα τις αντίστοιχες κρατικές δαπάνες εκτοξεύοντας τα κέρδη στα ύψη, αλλά εστιάζουν μόνο στα θέματα της διαφάνειας της δημοκρατίας και στις επεμβάσεις στη δικαιοσύνη.
Δεν γίνεται καμία συζήτηση για προγραμματική συμφωνία που θα δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις στα εκρηκτικά προβλήματα όσο μπορούν φυσικά τα κόμματα αυτά να δώσουν αφού η πολιτική τους είναι προσδεμένη στον ατλαντισμό, στην ΕΕ πάση θυσία, στην εξυπηρέτηση όλων των απαιτήσεων που το μονοπωλιακό κεφάλαιο θέτει απομυζώντας την εργατική τάξη και το λαό και καταστρέφοντας το περιβάλλον. Σε τελική ανάλυση ουσιαστικά επιδιώκουν πάση θυσία αφενός την πολιτική επιβίωσή τους και αφετέρου να μη απειληθεί η κυβερνητική σταθερότητα και τα συμφέροντα του επιχειρηματικού κόσμου. Οι όποιες αναφορές για διαμόρφωση κοινής προγραμματικής βάσης σε ορισμένες περιπτώσεις που κάποιους δεν τροποποιεί την κατάσταση αλλά χρησιμοποιείται κυρίως ως προπαγανδιστικό επιχείρημα.
Δεν είναι όμως το κυριότερο θέμα η διαμόρφωση κοινού προγραμματικού πλαισίου αλλά ποιο θα είναι το περιεχόμενο του και σε ποιο βαθμό απαντά στα ζωτικά προβλήματα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Τα οξύτατα προβλήματα της χώρας δεν είναι ζήτημα κυρίως κυβερνητικών λαθών κάποιων κυβερνήσεων, αλλά αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις είτε φιλελεύθερες- νεοφιλελεύθερες είτε κεντροαριστερές. Για την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας το 2009-2010 δεν φταίει μόνο η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή όπως κάποιοι λένε που δεν επέβαλε πιο αιματηρά μέτρα λιτότητας για να συγκρατήσει τα ελλείμματα ούτε και οι επόμενες κυβερνήσεις. Τη χρεοκοπία της χώρας προετοίμαζαν από τη δεκαετία του 1980 όλες οι κυβερνήσεις με κάποιες εξ’ αυτών κυριολεκτικά να εγκληματούν. Η πολιτική αυτή εκκινούσε από τις Βρυξέλλες ήταν η εποχή του νεοφιλελευθερισμού της απομοίωσης των μισθών ως ποσοστό του ΑΕΠ, της εκτίναξης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, της εκχώρησης στο μονοπωλιακό κεφάλαιο, κυρίως στο ευρωπαϊκό, ότι πιο κερδοφόρο διέθετε η χώρα, η εποχή του πλασματικού χρήματος, της πλήρης επικράτησης των υπηρεσιών, του τουρισμού και του Real Estate, της διόγκωσης του δημόσιου χρέους. Κατάληξη φυσικά ήταν η χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια.
Σήμερα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ακολουθεί την ίδια πορεία, όμως και οι κυβερνήσεις της κεντροαριστεράς σε μία παρόμοια πορεία θα κινηθούν και οι εργαζόμενοι γεύονται τους καρπούς της. Ο εργαζόμενος της χώρας είναι ο τελευταίος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση την αγοραστική δύναμη των αποδοχών του.
Όποια συμφωνία κι αν πετύχουν και όποια κοινή προγραμματική βάση συμφωνήσουν οι δυνάμεις του κεντρώου και του κεντροαριστερού χώρου που θα συμπύξουν το κοινό μέτωπο δεν πρόκειται να δώσει τις αναγκαίες λύσεις που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Απαιτείται βαθιά τομή πολιτική σε πλήρη αντίθεση με τα επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές πολιτικές και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την αμερικανοκρατία και τις πολεμικές περιπέτειες τους. Φαίνεται και είναι μια απόφαση μεγάλη, ένας δρόμος δύσκολος, όμως αποδείχθηκε ότι οι εύκολοι δρόμοι συντηρούν την αδιέξοδη πορεία και τη μέγγενη που μας συνθλίβει.
Προγραμματική βάση που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και θα την οδηγήσει στο μέλλον μόνο οι δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς και άλλοι αγωνιστές μέσω ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου ρήξης μπορούν να διαμορφώσουν και αποτελεσματικά να εφαρμόσουν.
