Σε πρόσφατη ανάρτηση του ο καθηγητής από την Οξφόρδη Στάθης Καλύβας παρενέβη σχετικά με το μεγάλο έγκλημα Τεμπών με τους 57 νεκρούς και ξεδίπλωσε όλο το μεγαλείο του στην υπηρεσία της κυβέρνησης, των μεγάλων συμφερόντων και της συγκάλυψης της αλήθειας.
Έγραψε:
«Αυτό που σχεδιάζεται και οργανώνεται αυτές τις μέρες με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σχέδιο πολιτικής εκτροπής και ανωμαλίας, πιστό αντίγραφο ως προς το περιεχόμενο, την μεθοδολογία και την στόχευση με ανάλογες καταστάσεις που ζήσαμε στο παρελθόν. Προφανώς όσοι θεωρούν πως η “συγκίνηση”, “ο θυμός” κλπ συνιστούν πολιτική πρόταση έχουν κάθε δικαίωμα να εκφραστούν ειρηνικά (το επισημαίνω, γιατί είναι σαφές πως πάνω στην πλάτη τους στήνεται ήδη σκηνικό επιθέσεων και καταστροφών). Όμως εξίσου δημοκρατικό δικαίωμα είναι η κριτική στην στάση αυτή. Όπως και η υπενθύμιση πως η επιλεκτική συγκίνηση και ο επιλεκτικός θυμός δεν είναι πάντα αθώος. Μόνο το 2024 σκοτώθηκαν 75 άνθρωποι τον μήνα σε τροχαία (και τραυματίστηκαν βαριά άλλοι 61) χωρίς να φταίει ούτε το κράτος, ούτε οι πολιτικοί, ούτε το κακό μας ριζικό αλλά η κακή συμπεριφορά αρκετών ανώνυμων ανθρώπων την οποία συναντούμε καθημερινά αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν φαίνεται να προκαλούν ούτε συγκίνηση ούτε θυμό».
Θεωρεί καθήκον του και είναι δικαίωμα του να συνταχθεί με την κυβέρνηση και να καταγγείλει απόπειρα ανωμαλίας και εκτροπής. Καθένας διαλέγει το ρόλο του. Όμως παραλληλισμός του εγκλήματος των Τεμπών που στέρησε τη ζωή σε 57 συμπολίτες μας επειδή δύο τρένα με αντίθετες κατευθύνσεις κινούνταν στις ίδιες ράγες και το αυτόματο σύστημα ελέγχου ήταν ανύπαρκτο με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και η διαχείριση του συμβάντος από το σύνολο των κρατικών αρχών είναι τέτοια που συγκλονίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία με τα οδικά ατυχήματα και τους θανάτους που προκαλούν είναι πρόκληση και αποκοτιά και ο κύριος καθηγητής αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι γράφει.
Κατά τον αρθρογράφο και το ένα και το άλλο οφείλονται στην ατομική ευθύνη, την ανθρώπινη συμπεριφορά και πέραν αυτού ουδέν. Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και στις δύο περιπτώσεις φυσικά τραγικά. Στην περίπτωση των Τεμπών είναι ολοκληρωτικά ευθύνη του κράτους ακόμη και η ανεύθυνη στάση του σταθμάρχη που διορίστηκε σε τέτοιο κρίσιμο ποσοστό επειδή ήταν εκλεκτός της κυβέρνησης, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η ευθύνη του κράτους είναι ολοκληρωτική ως προς την κατάσταση του οδικού δικτύου και μεγάλη ως προς την εκπαίδευση και τη συμπεριφορά των οδηγών ακόμα και στην ψυχολογία τους.
Η λογική ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του για τους άλλους και για όλα και κατ’ επέκταση του κράτος απλώς διοικεί είναι καταστροφική.
Σε κάθε περίπτωση ο κύριος καθηγητής θέλει να τα χρεώσει όλα στους πολίτες και να απαλλάξει την κυβέρνηση, είναι δικαίωμα του.
Στην αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων για τα Τέμπη έχουμε μπροστά μας το πρόσωπο της αστικής μηχανής σε όλες τις εκδοχές του, κυβέρνηση ,κρατικοί μηχανισμοί, δικαιοσύνη, μέσα μαζικής ενημέρωσης, πρόθυμοι πανεπιστημιακοί και πνευματικοί ταγοί, δημοσιογράφοι κι άλλοι που δεν σέβονται τον εαυτό τους. Αυτόν των πολυπλόκαμο και πανίσχυρο μηχανισμό έχει και θα έχει απέναντί του ο αγωνιζόμενος λαός και μπορεί να τον νικήσει.
