Η νέα κυβέρνηση των ρεπουμπλικάνων υπό τον Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ ταράζει για τα καλά τα νερά και ανατρέπει τις παγκόσμιες ισορροπίες. Προωθεί το σταμάτημα των εχθροπραξιών και το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και την εκεχειρία στη Γάζα. Όμως η φιλοϊσραηλινή στάση της δεν οδηγεί σε ειρήνευση, αλλά σε εξανδραποδισμό των παλαιστινίων.
Η κυβέρνηση Τραμπ αποχωρεί από ορισμένους παγκόσμιους οργανισμούς ( ΠΟΥ και Συμφωνία για το κλίμα), ενώ άλλους τους υποβαθμίζει (ΗΕ και ΠΟΕ). Προτιμά να συζητά με τα ευρωπαϊκά κράτη ξεχωριστά, όχι όμως με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αποκαθιστά διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία προωθώντας οικονομικές και εμπορικές σχέσεις και προετοιμάζει μείωση κυρώσεων σε βάρος της. Γίνεται λόγος για γενικευμένη συμμαχία των δύο χωρών και για μείωση των στρατιωτικών δαπανών και από τις δύο πλευρές.
Επιβάλλει δασμούς στα όρια κήρυξης εμπορικού πολέμου στα προϊόντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Καναδά, του Μεξικού, της Κίνας και Βραζιλίας, με το επιχείρημα ότι εκμεταλλεύονται οικονομικά τις ΗΠΑ. Διακηρυγμένος στόχος της είναι η αναζωογόνηση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας της χώρας, η μείωση του δημόσιου χρέους και η αποκατάσταση της ισχύος της.
Η διοίκηση Τραμπ θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε και για να διαλύσει τις ΗΠΑ. Από την εκτίμηση αυτή απορρέει η στάση απέναντί της και τα μέτρα που λαμβάνει.
Ακόμη θεωρεί την Κίνα ως τον κύριο αντίπαλό της. Η προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων και συνεργασίας με τη Ρωσία στοχεύει και στην αποδυνάμωση της συμμαχίας των δύο χωρών (Ρωσίας – Κίνας), κάτι που φαίνεται διαίτερα δύσκολο. Όλα αυτά βρίσκονται ακόμα στην αρχή τους.
Από την πλευρά των ΗΠΑ υπάρχει σχέδιο που δεν απηχεί μόνο τις θέσεις της σημερινής ηγεσίας, αλλά εδράζεται πάνω στο συμφέροντα του μεγαλύτερου τμήματος των αμερικανικών πολυεθνικών και των προβλημάτων που έχει η χώρα. Θα είναι μάλλον πρόχειρο να θεωρηθεί ότι κάποια κυβέρνηση Δημοκρατικών στο άμεσο μέλλον θα τροποποιήσει ριζικά του σχεδιασμούς αυτούς. Το επεισόδιο στο Λευκό Οίκο κατά την επίσκεψη Ζελένσκι κατέδειξε αφενός την αποφασιστικότητα της αμερικάνικης ηγεσίας και αφετέρου εξέπεμψε μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση.
Οι αντιδράσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες αιφνιδιάστηκαν από την τεράστια στροφή των ΗΠΑ. Αγνόησαν βασικές θέσεις και προειδοποιήσεις του Τραμπ κατά την πρώτη θητεία του και υποτίμησαν όσα εξάγγειλε πριν τις προεδρικές εκλογές. Θεώρησαν ότι ήταν απειλές και εμπορική τακτική. Δεν αντιλήφθηκαν τις διεργασίες στην κοινωνία των ΗΠΑ, όπως δεν θέλουν να καταλάβουν ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τις τεράστιες διεργασίες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Γι` αυτό και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με φλυαρίες και κοινοβουλευτικούς ελιγμούς. Μέσα στην αμερικάνικη κοινωνία εμφανίστηκε και συνεχώς διογκώνεται ένα συνεχώς διευρυνόμενο κομμάτι δυσαρεστημένων από τις εξελίξεις, την πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων και τις επιπτώσεις στη ζωή τους. Αυτή τη δυσαρέσκεια εξέφρασε η διοίκηση Τραμπ στην πρώτη θητεία του και με πιο ολοκληρωμένο τρόπο και συγκροτημένο σχέδιο στη δεύτερη. Κυρίως απαντά με την αναζήτηση προϋποθέσεων ισορροπίας που αντιστοιχούν στις σημερινές δυνατότητες των ΗΠΑ και στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων, σε αντιδιαστολή με την πολιτική παγκόσμιας παρουσίας και ελέγχου ολόκληρου του πλανήτη των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Η κρίση ταυτότητας στόχων και προσανατολισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε διαδικασία κορύφωσης εδώ και αρκετά χρόνια. Ήρθαν στην επιφάνεια όλες οι αδυναμίες της και οι τεράστιες αντιθέσεις στις γραμμές της που εδράζονται στη μεγάλη απόκλιση κάθε είδους συμφερόντων και επιδιώξεων. Ένα μέρος των χωρών που τη συναπαρτίζουν, με επικεφαλής τη Γαλλία τη Γερμανία (συνεπικουρούμενες από το εκτός ΕΕ πλέον Ηνωμένο Βασίλειο) υποστηρίζει τη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία ως την τελική νίκη. Τουλάχιστον έτσι διατείνονται: η πράξη θα δείξει… Άλλες χώρες υποστηρίζουν ότι πρέπει να σταματήσει η ροή δυτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, να σταματήσει ο πόλεμος και να συνεννοηθεί η ΕΕ με τη Ρωσία. Η αμηχανία, τα μεγάλα λόγια και οι πρωτοβουλίες ορισμένων ηγετών περισσότερο απηχούν τις θέσεις, τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς καθενός από αυτούς. Δεν παίρνουν όμως υπόψη τις δικές τους επιχειρησιακές πολιτικές και οικονομικές δυνατότητες, αλλά και τη διαμορφωμένη κατάσταση. Ενδεικτική είναι η δήλωση του πρεσβευτή του Ηνωμένου Βασιλείου στις ΗΠΑ ότι «ο Ζελένσκι καλά θα κάνει να συνεργαστεί με τους αμερικανούς και να κηρύξει μονομερώς εκεχειρία». Αυτή η δήλωση είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τις θέσεις της κυβέρνησής του‧ εκτός και αν έχει το ρόλο του λαγού…
Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει την κατάληξη‧ όμως η ιδέα της ενοποίησης της ΕΕ και οι δυνατότητες που δίνει στις ευρωπαϊκές πολυεθνικές οδηγούν τις κυριότερες χώρες της σε μία ορισμένη αντίδραση στις αμερικανικές πιέσεις. Μέσω διασκέψεων επιλεγμένων χωρών σχηματίζουν συμμαχία προθύμων για να οργανώσουν την αντίδρασή τους.
Οι δασμοί των ΗΠΑ θα παροξύνουν την οικονομική στασιμότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης‧ η αφαίρεση της αμυντικής ομπρέλας την αναγκάζει να επαναφέρει τους σχεδιασμούς για ενιαία άμυνα και ευρωπαϊκό στρατό. Ήδη αποφασίστηκε η διάθεση του τεράστιου ποσού των 800 δισεκατομμυρίων για εξοπλιστικές δαπάνες. Η στροφή στην πολεμική οικονομία είναι σε εξέλιξη, με τεράστιο κόστος για τους εργαζόμενους των χωρών της που πλήττονται ήδη από την λιτότητα και την οικονομική ύφεση.
Στις περισσότερες και κυρίως της μεγαλύτερες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης και της Ευρώπης, Γαλλία Γερμανία κλπ ,ωριμάζει η λύση της ταχείας προώθησης της ενοποίησης, της απλοποίησης κάθε είδους κανόνων στο εσωτερικό της. Θεωρούν ότι έτσι θα αποκαταστήσουν την έλλειψη ανταγωνιστικότητας, την οποία οι αμερικάνικοι δασμοί θα εντείνουν. Εξάλλου το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποδεικνύει ότι «η κατακερματισμένη εσωτερική αγορά και οι υπερβολικές ρυθμίσεις συνιστούν τεράστια εσωτερικά εμπόδια».
Σχέδια και μελέτες για την ανάπτυξη των οικονομιών και, κυρίως, της βιομηχανίας, της τεχνητής νοημοσύνης, της βιομηχανίας όπλων ήδη βρίσκονται υπό συζήτηση και λαμβάνονται αποφάσεις. Σοβαρό εμπόδιο μπορεί να αποδειχθεί ο βαθμός στον οποίο μπορούν να υποστηριχτούν, αλλά και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις χώρες, ιδιαίτερα σε ένα ρευστό περιβάλλον που αλλάζει δραματικά. Ο χρόνος θα δείξει πού θα καταλήξουν. Οι ευρωπαίοι «εταίροι» είναι όμως αναγκασμένοι να κινηθούν γρήγορα, αφού τα δεδομένα αλλάζουν ραγδαία, οι συμμαχίες αναδιατάσσονται, η οικονομική κρίση δείχνει τα δόντια της, οι εργαζόμενοι είναι βαθιά δυσαρεστημένοι και αντιδρούν και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν πείθουν πλέον.
Ευρωπαϊκή ενοποίηση
Στις συνθήκες αυτές εμφανίζονται σε αρκετές χώρες πρωτοβουλίες με κοινό παρονομαστή την επιτάχυνση της ενοποίησης ακόμα και την ομοσπονδοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος είναι ακόμη η διαμόρφωση κοινής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των «αναθεωρητών» ηγετών, αλλά και ενιαίου οικονομικού χώρου και κανόνων.
Πριν λίγες εβδομάδες ένας αριθμός σοσιαλδημοκρατών, πρασίνων, κεντρώων και μακρονιστών δημοσίευσαν άρθρο σε μεγάλη γαλλική εφημερίδα όπου μεταξύ άλλων αναφέρουν ότι: «Μέχρι τώρα απειλούνται από το ρωσικό και κινέζικο ιμπεριαλισμό πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ». Η λύση κατ’ αυτούς είναι: «επειγόντως η Ευρώπη να ομοσπονδοποιηθε»ί. Παρόμοιες θέσεις διατυπώνονται στις περισσότερες χώρες, της Ελλάδας μη εξαιρουμένης. Πρόσφατα η Ντόρα Μπακογιάννη σε δραματικούς τόνους σε ομιλία της τόνισε: «ή Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή έχουμε χάσει οριστικά το τρένο… Τώρα είναι η ώρα του συναγερμού η ώρα που Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει». Στο ίδιο μήκος κύματος και η Μαρία Δαμανάκη, αν και με λιγότερο δραματικούς τόνους, σε άρθρο της στο Βήμα με τίτλο η Ανησυχητική γαλήνη των Βρυξελλών, τονίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρητικά διαθέτει τις προϋποθέσεις, αλλά τις ακυρώνει μέσω των διαφωνιών και συγκρούσεων. Αναφέρει δε ότι «η κρίση είναι υπαρξιακή, αναδύεται ο κίνδυνος παρακμής και διάλυσης» και προτρέπει άμεσα στην ενοποίηση και την απλούστευση των κανόνων.
Σε ποια όμως Ευρώπη οδηγούν όλα αυτά;
Καταφανώς σε μια ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση ισχυρή και ενωμένη, τέτοια που να μπορεί να σταθεί ισότιμα απέναντι στις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία και να διεκδικήσει μεγαλύτερο τμήμα από την ληστεία του μόχθου της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των φτωχότερων χωρών. Μια ΕΕ στρατιωτικοποιημένη, που θα περιορίζει σταθερά τη δημοκρατία και τις ελευθερίες, θα καταργεί τις κοινωνικές κατακτήσεις και θα περιθωριοποιεί ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους. Μια ΕΕ που θα οδηγεί σε νέα μεγάλη όξυνση τον ανταγωνισμών και σε περισσότερους πολέμους.
Οι επιλογές των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και η υλοποίησή τους θα περάσουν πάνω από την ισοπέδωση των εργαζόμενων. Γι` αυτό και οι λαοί της Ευρώπης, μαζί και ο ελληνικός λαός που δεν έχουν ανάγκη από ένα ακόμη ισχυρότατο από κάθε άποψη ιμπεριαλιστικό κέντρο, πρέπει να αγωνιστούν για να μην περάσουν αυτοί οι σχεδιασμοί.
Τα συμφέροντα των εργατών και όλων των εργαζομένων βρίσκονται σε μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη που δεν θα κυριαρχούν τα κέρδη των λίγων σε βάρος της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Τα συμφέροντα των εργαζομένων βρίσκονται στην ουσιαστική βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, στην ειρήνη στην καταπολέμηση του ρατσισμού και του εθνικισμού. Τα κέρδη του κεφαλαίου και η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων είναι συνθήκες αλληλοαποκλειόμενες. Η Ευρώπη λοιπόν που οραματίζονται οι λαοί δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική. Η διεκδίκηση της σοσιαλιστικής Ευρώπης προϋποθέτει ταξική συνειδητοποίηση, κίνημα ανατροπής και κοινωνική επανάσταση, κίνημα που δεν εγκλωβίζεται σε κοινοβουλευτικούς αγώνες με σημαδεμένα χαρτιά.
Ο αναθεωρητισμός
Βασικό προπαγανδιστικό επιχείρημα των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της κυβέρνησης, των κυρίαρχων πολιτικών κύκλων, των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης και των υποστηρικτών της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η καταγγελία του αναθεωρητισμού και των αυταρχικών ηγετών που τον προωθούν και η υπεράσπιση της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Είναι όμως ο αναθεωρητισμός, η προσπάθεια δηλαδή αλλαγής συνόρων και διαμελισμού κρατών από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φαινόμενο μόνο της περιόδου που διανύουμε; Είναι μια εφεύρεση του Πούτιν, του Τραμπ του Σι και άλλων; Οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης δεν γνωρίζουν τίποτα για το φόνο και αυτοανακηρύσσονται υπερασπιστές του διεθνούς δικαίου και της δημοκρατίας; Όσα προηγήθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στις Γιουγκοσλαβία που οδήγησαν στο διαμελισμό της χώρας αυτής, στην αλλαγή των συνόρων με πρωτοβουλία και πολεμική δράση των νατοϊκών τι ήταν; Ο διαμελισμός της Σερβίας και η αποκοπή του Κοσόβου δεν συνιστούν αναθεωρητισμό; ο φιλελεύθερος δυτικός κόσμος δεν ευθύνεται γι` αυτό; Η κατοχή της μισής Κύπρου από τους τούρκους και ο επί της ουσίας διαμελισμός της, την οποία η φιλελεύθερη δύση έχει καταπιεί τι είναι; Για να μην αναφέρουμε το ουσιαστικό διαμελισμό του Ιράκ, της Λιβύης και όσων έπονται.
Για την Ουκρανία ευθύνεται ο «αυταρχικός αναθεωρητής Πούτιν» που μάλιστα «θέλει να καταλάβει και ολόκληρη την Ευρώπη» και όχι το ΝΑΤΟ, που μεθοδικά από τη δεκαετία του ’90 περικύκλωνε τη Ρωσία και με βάση δηλώσεις στελεχών της λυκοσυμμαχίας, επεδίωκε το διαμελισμό της;
Ο αναθεωρητισμός, η βία και οι πόλεμοι χαρακτήρισαν τις ταξικές κοινωνίες και κυρίως τον καπιταλισμό όπου το δίκιο του ισχυρού υπερισχύει. Μετά τους πολέμους, οι συσχετισμοί αποτυπώνονται σε συμφωνίες, σε συνθήκες και σε παγκόσμιους οργανισμούς. Οι συνθήκες και οι συμφωνίες αυτές τηρούνται ή δεν τηρούνται ανάλογα με τα συμφέροντα και επαναδιατυπώνονται με άλλους όρους που απηχούν τους νέους συσχετισμούς. Αυτά λέει η ιστορία.
Εδώ όμως πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: το κομμουνιστικό και το αντιϊμπεριαλιστικό κίνημα είναι, γενικά, κατά της αλλαγής των συνόρων και τα επαναδιαμόρφωσης του παγκόσμιου χάρτη. Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, μέσα σε πολλές κρατικές οντότητες υπάρχουν πολυπληθείς, συγκροτημένες εθνοφυλετικές/ γλωσσικές/ θρησκευτικές μειονότητες. Τα δικαιώματα αυτών των μειονοτήτων θα πρέπει να γίνονται πλήρως σεβαστά και να ζουν σε καθεστώς πλήρους ισονομίας και ισοπολιτείας. Και δεν πρέπει να λησμονούμε επίσης ότι υπάρχουν ολόκληροι λαοί που διεκδικούν την ίδρυση δικού τους, ανεξάρτητου κράτους, με πρώτο βέβαια τον ηρωικό και βασανισμένο παλαιστινιακό λαό. Η μη αλλαγή των συνόρων λοιπόν δεν μπορεί να είναι δόγμα, χωρίς να παίρνονται υπ` όψη οι δυο παράμετροι που αναφέρθηκαν παραπάνω,
Λύση σε αυτό το γόρδιο δεσμό των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων αλλά και – όπου ακόμα υπάρχουν – των εθνικών διεκδικήσεων, είναι οι κοινωνίες στις οποίες δεν υπάρχουν κατέχοντες και μη κατέχοντες ζάπλουτοι και ανέστιοι, τάξεις και ταξικά συμφέροντα‧ με λίγα λόγια, λύση είναι ο σοσιαλισμός. Ο αγώνας εναντίον του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων δίνει ανάσα και πρόσκαιρα αποτελέσματα στους λαούς η ανατροπή του καπιταλισμού και ο σοσιαλισμός είναι η ριζική λύση.
Με οδηγό τα εργατικά συμφέροντα
Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι της χώρας μας και τις Ευρώπης καλούνται απέναντι σε αυτές τις μεγάλες ανακατατάξεις να τοποθετηθούν από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων, της δικής τους προοπτικής. Το κίνημα και οι δυνάμεις ανατροπής πρέπει να παρακολουθούν και να μελετούν τις εξελίξεις που γεννούν οι ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να προσπαθούν να τις αξιοποιήσουν όσο αυτό είναι δυνατό. Όμως η πολιτική που θα ακολουθήσουν οι κομμουνιστές και όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη τάξη, η θέση που θα πάρουν πρέπει να εδράζονται στα συμφέροντα, άμεσα και μακροπρόθεσμα, της εργατικής τάξης και των εργαζομένων‧ ειδάλλως ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού είναι υπαρκτός, ιδιαίτερα σε περιόδους μεγάλων ανατροπών, όπως αυτές που ζούμε, και σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Οι επιχειρούμενες αναδιατάξεις και βαθιές αλλαγές, στο βαθμό που θα προχωρήσουν, μπορούν να έχουν ορισμένες άμεσες θετικές επιπτώσεις, όμως συνολικά θα αποβούν προς όφελος του πολυεθνικού κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης και των μικρότερων και πιο αδύναμων χωρών. Η συζήτηση που άρχισε για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου από το ελληνικό και το τουρκικό κράτος, αλλά κυρίως από το αμερικάνικο κεφάλαιο, είναι ενδεικτική ως προς τους κινδύνους που αυτές περικλείουν. Θα είναι επίσης θετικό γεγονός αν επιτευχθεί ο τερματισμός του πολέμου στην Ουκρανία, στη Γάζα και στην Παλαιστίνη παρότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Επίσης, θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει μια πιθανή μείωση των στρατιωτικών δαπανών σε ΗΠΑ και Ρωσία, όπως φημολογείται, αν και η τάση στην Ευρώπη και στην Κίνα είναι στην αντίθετη κατεύθυνση.
Στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών, και κυρίως της ιμπεριαλιστικής εποχής, η περίοδος ειρήνης είναι η ανάπαυλα μεταξύ δύο πολέμων‧ κανονικότητα είναι η πόλεμοι. Πόλεμοι έληγαν με μία συνθήκη άδικης ειρήνης υπέρ των νικητών και των πιο ισχυρών και σε βάρος των ηττημένων‧ έτσι γίνονταν η μήτρα της επόμενης πολεμικής αναμέτρησης. Η ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών θα οδηγήσει σε οικονομικές συγκρούσεις και πραγματικούς πολέμους. Εξάλλου η Αμερική μπορεί να επιδιώκει αποκατάσταση διπλωματικών επαφών και οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία, δεν παραιτήθηκε όμως καθόλου από την επιθυμία καθήλωσης της Κίνας και καθημερινά δημιουργεί τεράστιες εντάσεις με πλήθος άλλων χωρών.
Οι βαριές επιπτώσεις στους εργαζόμενους
Ο οικονομικές επιπτώσεις θα είναι μεγάλες, πρωτίστως στα εισοδήματα και στη ζωή των εργαζομένων: θα μειωθούν οι αποδοχές τους η ακρίβεια θα εκτοξευτεί‧ οι ήδη συρρικνωμένες κοινωνικές δαπάνες και γενικότερα οι δημόσιες δαπάνες που ωφελούν το λαό θα συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο. Μετά το σιδηρόδρομο, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, το σύνολο των υποδομών και των τομέων που σχετίζονται με τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου θα απαξιωθούν. Κοντά στη Μάντρα και τη Θεσσαλία, την Εύβοια, την Αττική και τα Τέμπη θα προστεθούν κι άλλες τραγωδίες και εγκλήματα. Εκεί θα οδηγήσει το τεράστιο οικονομικό κόστος για την κοινή άμυνα, τον ευρωστρατό, την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας για να γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρώπη αξιόμαχος στρατιωτικά ιμπεριαλιστικός πόλος.
Το κόστος αυτό θα το πληρώσουν οι εργαζόμενοι, οι βιοπαλαιστές και οι φτωχότεροι. Αν τόσα χρόνια ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε και διαλύθηκε, η εξαγγελία Μητσοτάκη για σύγχρονο και ασφαλές τρένο αντάξιο του 21ου αιώνα στις συνθήκες αυτές μοιάζει ανέξοδη εξαγγελία απελπισίας.
Η ένταση της κρίσης και η αφαίμαξη του λαού θα πυροδοτήσει τη δυσαρέσκεια και αυτή με τη σειρά της τον πολλαπλασιασμό και το βάθεμα των αγώνων‧ η αστική τάξη θα απαντήσει με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, απαγορεύσεις και καταστολή, διαμορφώνοντας το κατάλληλο έδαφος για άνοδο της ακροδεξιάς. Η δεξιά πολιτική θα στρώσει το έδαφος στην ακροδεξιά και μετά οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδό της.
Ήττα της κυρίαρχης πολιτικής και της κυβέρνησης
Οι συνθήκες αυτές θα αποτελέσουν αντικειμενικά καλή βάση για την ανάπτυξη των αγώνων‧ αρκεί να χαραχτεί η αναγκαία αποτελεσματική πολιτική και δράση και οι δυνάμεις του κινήματος διατηρώντας την αυτονομία τους να δράσουν ενιαία.
Άμεσοι στόχοι του κινήματος στο προσεχές διάστημα πρέπει να είναι οι ακόλουθοι:
– Απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, υπεράσπιση και βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και των συνταξιούχων, ουσιαστική βελτίωση με όλους τους αναγκαίους πόρους των υποδομών, της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού.
– Δράση για να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα‧ δημιουργία παλαιστινιακού κράτους‧ καμία εμπλοκή της χώρας στους πολέμους‧ εφαρμογή πολυδιάστατης φιλειρηνικής εξωτερικής πολιτικής.
– Δράση για να παρεμποδιστεί η ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως σχεδιάζεται, με κοινή αμυντική πολιτική και ευρωστρατό‧ μια πιο ισχυρή δηλαδή ιμπεριαλιστική Ευρώπη. Το κόστος και οι οικονομικές και γενικότερες συνέπειες αν προχωρήσει αυτός ο σχεδιασμός, και μάλιστα χωρίς αντίσταση, θα είναι μεγάλο.
Συνολικά, η δράση του κινήματος πρέπει να κατατείνει πρωτίστως στην ήττα της κυρίαρχης πολιτικής και των πολιτικών φορέων που την ασπάζονται και την υλοποιούν‧ πρώτα – πρώτα της κυβέρνησης και της ΝΔ που πρέπει να συντριβεί. ‘Όμως, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας το εξής: η εναλλαγή με οποιαδήποτε κυβέρνηση εφαρμόζει την ίδια πολιτική στην ουσία της δεν οδηγεί πουθενά. Μόνο η πάλη του λαού, του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ουσιαστική ανατροπή αυτής της πολιτικής.-
