Η ιστορία των εκτελέσεων στις Συκιές Θεσσαλονίκης αποδεικνύει πως το αστικό κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η οργανωμένη βία της άρχουσας τάξης ενάντια στον λαό. Στην Κατοχη , η φασιστική εξουσία και οι ντόπιοι συνεργάτες της έστηναν στον τοίχο κομμουνιστές και αγωνιστές που πάλευαν για τη λευτεριά και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αργότερα,στα εμφυλιακα και μετεμφυλιακα χρόνια, το έκτακτο στρατοδικείο της Θεσσαλονίκης, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδίκαζε και οδήγούσε στο εκτελεστικό απόσπασμα κομμουνιστές και αγωνιστές. Ανάμεσά τους εργάτες, νέοι άνθρωποι, λαϊκοί αγωνιστές που το μόνο τους «έγκλημα» ήταν η πίστη σε έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Το μετεμφυλιακό κράτος, φτιαγμένο από τους δωσίλογους της Κατοχής και τους προστάτες τους, δεν συγχωρούσε όσους αμφισβητούσαν την εξουσία του. Οι αγωνιστές δεν δολοφονήθηκαν από «τυχαία περιστατικά» ή «υπερβολές» της εποχής, αλλά επειδή αμφισβήτησαν το σύστημα της εκμετάλλευσης, επειδή στάθηκαν απέναντι στο κράτος των καταπιεστών.
Σήμερα, δε χρειάζονται όπλα και εκτελεστικά αποσπάσματα για να συνεχιστεί η ίδια κρατική βία. Το έγκλημα στα Τέμπη, όπου δεκάδες νέοι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, είναι η άλλη όψη του ίδιου δολοφονικού μηχανισμού. Η πολιτική που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές ως νούμερα, ως «κόστος» ή «ασύμφορη επένδυση», είναι η ίδια πολιτική που τότε παρέδιδε τους αγωνιστές στο απόσπασμα. Το κέρδος πάνω από τη ζωή, η διατήρηση της καπιταλιστικής εξουσίας πάνω από τις ανάγκες του λαού – αυτά ενώνουν τις δολοφονίες του χθες με τις κρατικές δολοφονίες του σήμερα.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η συγκάλυψη είναι οργανωμένο σχέδιο. Τότε, η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι προσπαθούσαν να ξεχαστούν τα εγκλήματα που διέπραξαν, σήμερα επιχειρούν να θάψουν την αλήθεια για τα Τέμπη με ψεύτικες «εξεταστικές επιτροπές» και επικοινωνιακά κόλπα. Οι υπεύθυνοι του εγκλήματος δεν είναι «ανεύθυνοι» γραφειοκράτες ή «ανίκανοι» υπουργοί – είναι το ίδιο το κράτος που υπηρετεί το κεφάλαιο, που θεωρεί τον λαό αναλώσιμο.
Μπροστά σε αυτή τη διαρκή κρατική βία, η μόνη απάντηση είναι η οργανωμένη λαϊκή πάλη. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η εργατική τάξη και η νεολαία πρέπει να σηκώσουν το ανάστημά τους, να οργανωθούν και να παλέψουν ενάντια στο κράτος των εκμεταλλευτών. Η ατιμωρησία και η λήθη είναι ο καλύτερος σύμμαχος της εξουσίας. Οι δολοφονημένοι στις Συκιές και τα θύματα των Τεμπών ζητούν δικαίωση – και αυτή δε θα έρθει από τα δικαστήρια του συστήματος, αλλά από τον ίδιο τον λαό, στον δρόμο της ανατροπής.
