Η δήλωση του Μιχάλη Σάλλα, πρώην προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς και πρόεδρου του ομίλου εταιρειών Lyktos, ότι «οι διαφορές μεταξύ των συστημικών κομμάτων είναι πολύ μικρές», αποκαλύπτει με σαφήνεια την πραγματική φύση των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και τις βαθιές συνδέσεις τους με την αστική τάξη.
Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις ρητορικές διαφοροποιήσεις τους, στην ουσία αποτελούν τις εκφράσεις του κράτους και των συμφερόντων της αστικής τάξης. Όλοι τους, σε διαφορετικά επίπεδα, υπηρετούν τον ίδιο σκοπό: την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος και τη διατήρηση της κοινωνικής ανισότητας. Οι πολιτικές τους στο οικονομικό πεδίο, στη δημόσια διοίκηση και στα ευρωπαϊκά θέματα, κινούνται στα ίδια πλαίσια, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα επιχειρηματικών ομίλων και μονοπωλίων.
Η δήλωση του Σάλλα ότι «υπάρχει περιθώριο συνεννόησης στην Ελλάδα», αν και ίσως ακούγεται αθώα, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει το γεγονός ότι οι διαφορές μεταξύ των κυρίαρχων κομμάτων είναι απλώς επιφανειακές. Η πραγματική σύγκρουση στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι μεταξύ των κομμάτων αυτών, αλλά ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική τάξη που τα στηρίζει. Τα «πιστεύω» των συστημικών κομμάτων, όπως τα περιγράφει ο Σάλλας, δεν αφορούν το λαό, αλλά την εξασφάλιση της εκμετάλλευσης και της συντήρησης της κοινωνικής ανισότητας.
Η φράση του Σάλλα περί «μικρών διαφορών» υπογραμμίζει την αλήθεια: οι διαφοροποιήσεις αυτές δεν είναι ουσιαστικές σε επίπεδο πολιτικής και αξιών. Ακόμα και αν οι ηγεσίες των κομμάτων αυτών διαφωνούν σε κάποια επιμέρους ζητήματα ή διαδικαστικά θέματα, στον πυρήνα τους συμφωνούν στην ανάγκη διατήρησης του συστήματος της εξουσίας των μονοπωλίων. Δεν πρόκειται για πραγματικές πολιτικές διαφορές, αλλά για διαχειριστικές αντιπαραθέσεις.
Αυτή η συνεννόηση των «συστημικών» κομμάτων είναι το αποτέλεσμα της κοινής τους στόχευσης να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτές τις συνεννοήσεις και τις συμφωνίες.
Ούτε ομως εχει να κερδισει αν εγκλωβιστει στο «αντισυστημικό» προφίλ που προσπαθεί να προβάλλει η Ζωή Κωνσταντοπούλου που δεν είναι παρά μια ακόμα εκδοχή της πολιτικής παραπλάνησης που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του συστήματος. Παρά τις εξαγγελίες της για την «καθαρτική» και «ριζοσπαστική» αλλαγή, η ίδια παραμένει ενταγμένη σε ένα πολιτικό πλαίσιο που προωθεί τη διαχείριση και τη διατήρηση της αστικής εξουσίας. Η ρητορική της για «αντισυστημισμό» προσπαθεί να καλύψει τις πραγματικές της θέσεις, οι οποίες, στην ουσία, κινούνται στα όρια της συμβατικής πολιτικής του συστήματος. Η πραγματική ανατροπή και αλλαγή δεν μπορεί να έρθει μέσα από τα λόγια πολιτικών και σχηματισμών που, ενώ καταγγέλλουν το «σύστημα», παραμένουν ενσωματωμένοι σε αυτο.
