Το επιχείρημα των ηγετών των περισσότερων χωρών της ΕΕ και της Ευρώπης γενικότερα είναι η πολύ μεγάλη πιθανότητα σε 3, 4 ή 5 χρόνια να δεχτούν χώρες της δυτικής Ευρώπης επίθεση από τη Ρωσία, να καταληφθούν και να υποδουλωθούν ακόμη και για κατάληψη του Παρισιού έγινε λόγος πιο πρόσφατα μάλιστα ακούστηκε ότι δεν είναι ασφαλής ούτε η Ιαπωνία. Η βάση του ισχυρισμού αυτού είναι ότι η Ρωσία είναι αναθεωρητική αντιδημοκρατική και αυταρχική δύναμη, εχθρός της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας οπότε ο μόνος δρόμος που απομείνει στις χώρες αυτές είναι ο εξοπλισμός, οι ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις ,η στροφή στις μεγάλες στρατιωτικές δαπάνες και η στρατιωτικοποίηση των οικονομιών και γενικότερα η προετοιμασία για πόλεμο. Μάλιστα από τις ίδιες χώρες ακούγονται τα πιο αντιφατικά πράγματα ότι η Ρωσία θα επιτεθεί και θα καταλάβει τη δυτική Ευρώπη και από την άλλη ότι η Ρωσία είναι μία καθυστερημένη χώρα, ένας γίγαντας με πήλινα πόδια που αν της ασκηθεί όχι ιδιαίτερα μεγάλη πίεση θα καταρρεύσει. Και τα δύο δεν είναι δυνατόν να ισχύουν.
Οι ηγεσίες της ΕΕ πάσχουν από έλλειψη ρεαλισμού τουλάχιστον με βάση τις δηλώσεις και τις προθέσεις που διακηρύσσαν και αδυναμία να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα που είχαν τα μέτρα που πήραν σε βάρος της Ρωσίας. Ξόδεψαν εκατοντάδες δισεκατομμυρίων για ενίσχυση της Ουκρανίας εξόπλισαν τον ουκρανικό στρατό με τα πιο σύγχρονα όπλα, επέβαλαν πρωτοφανείς κυρώσεις στη Ρωσία διακηρύσσοντας από το Φλεβάρη του 2022 ότι ρωσική οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση το ΑΕΠ της θα καταποντιστεί ο πληθωρισμός θα φτάσει ακόμη και στην 25% και οι συνέπειες των ρωσικό λαό θα είναι συντριπτικές, τέτοιες που τους έκαναν να ονειρεύονται εξεγέρσεις στο εσωτερικό της χώρας. Σήμερα η Ρωσία είναι πολύ πιο ισχυρή. Στην ετήσια έκθεση του προς την Δούμα ο ρώσος πρωθυπουργός τόνισε ότι για δεύτερη συνεχή χρονιά η ρωσική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμό που υπερβαίνει το παγκόσμιο μέσο όρο, σε δύο χρόνια η ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας ξεπέρασε την ευρωπαϊκή κατά περισσότερο από 6 φορές. Το ΑΕΠ ξεπέρασε τα 200 τρισεκατομμύρια ρούβλια, για πρώτη φορά και διπλασιάστηκε από το 2020 ενώ η αύξηση του ακαθάριστο εγχώριου προϊόντος το 2024 ήταν 4.1%. Τα έσοδα του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού αυξήθηκαν περισσότερο από το ένα τέταρτο, η ανεργία έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά, η οικονομία γίνεται όλο και πιο τεχνολογική και διαφοροποιημένη, η ενίσχυση της παραγωγικής βάσης της χώρας βρίσκεται σε εξέλιξη και σημειώθηκε άλμα 8,5% στη μεταποιητική βιομηχανία και 20% στην μηχανολογία. Αναφέρθηκε εκτενώς στα μέτρα κοινωνικής πολιτικής που εφαρμόστηκαν για τη βελτίωση της ζωής του πληθυσμού. Σήμερα πολλοί δυτικοί οργανισμοί και μέσα ενημέρωσης αναγνωρίζουν ότι η ρωσική οικονομία γίνεται πιο ισχυρή και οι απειλές για κυρώσεις και οι πιέσεις είναι πλέον εντελώς ασήμαντες. Αναγνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν κυρώσεις που να μην πλήττουν αυτούς που τις επιβάλλουν. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης και κυρίως η Γερμανία το έχουν καταλάβει καλά.
Σε πρόσφατη σύνοδο της ηγεσίας, η ευρωπαϊκή ένωση ανέδειξε τη Ρωσία ως τον κυριότερο αν όχι το μοναδικό εχθρό και σε αυτό συμφώνησαν και χώρες που δεν διατρέχουν κανένα απολύτως κίνδυνο από τη Ρωσία και διαχρονικά είχαν σχέσεις σεβασμού μαζί της όπως η Ελλάδα που αναδεικνύει την Ρωσία κύριο εχθρό και παραγνωρίζει τον πραγματικό εχθρό της από την άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής θα είναι μεγάλες. Πέραν των οικονομικών που θα είναι τεράστιες γίνεται μία τεράστια προσπάθεια προετοιμασία των λαών εμφυτεύοντας τους ένα ακραίο αντιρωσισμό, ένα πρωτοφανές αντιρωσικό δηλητήριο. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν το φόβο του πολέμου και της καταστροφής έχοντας ευρύτερες στοχεύσεις ως προς την πειθάρχηση των ανθρώπων και την συσπείρωση γύρω από τις κρατικές ηγεσίες. Η Κομισιόν εξέδωσε οδηγία που απευθύνεται σε όλες τις κυβερνήσεις και τους λαούς και τους καλεί να εφοδιαστούν με προμήθειες έκτακτης ανάγκης, ώστε να επιβιώσουν 72 ώρες σε περίπτωση πολέμου και επιθέσεων κι’ άλλων καταστροφών. Στη στρατηγική της Κομισιόν συμπεριλαμβάνεται ακόμη μεγαλύτερη συνεργασία των πολιτών με τον στρατό και καλεί σε μόνιμη ετοιμότητα. Η κατεύθυνση είναι τα εκατομμύρια νοικοκυριά των χωρών της ΕΕ να προετοιμαστούν ως προς την αυτοδυναμία σε νερό, τροφή, φάρμακα, μπαταρίες, προϊόντα περιποίησης, ώστε να επιβιώσουν χωρίς εξωτερική βοήθεια και παράλληλα προτείνει την προκήρυξη ετήσιας Ημέρας Ετοιμότητας σε όλα τα κράτη μέλη για να κρατά τους πολίτες τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις σε εγρήγορση.
Σχετικά με το πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος επίθεσης της Ρωσίας στη δυτική Ευρώπη μία αναδρομή στις εξελίξεις μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ είναι αποκαλυπτική και φανερώνει ποιος άσκησε για πολλά χρόνια επιθετική πολιτική και συνεπώς ποιος ουσιαστικά οδήγησε στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Δείγμα των προθέσεων της ρωσικής ηγεσίας μαζί και των αυταπατών της τότε, είναι η ομιλία Πούτιν στη γερμανική βουλή του 1999. Τότε πρότεινε τη συνεργασία της Ρωσίας σε επίπεδο ασφάλειας και αμφισβήτησε τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ χωρίς να αποκλείει στο μέλλον η Ρωσία να ενταχθεί στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Εφτά χρόνια αργότερα στη διάσκεψη του Μονάχου για την ασφάλεια έκανε τη διαπίστωση ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν δέχονται τη Ρωσία ως μεγάλη δύναμη και χαρακτήρισε την επέκταση του ΝΑΤΟ στην κεντρική Ευρώπη ως αθέτηση της συμφωνίας ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς ανατολάς. Η ρωσική ηγεσία είχε πλέον αρχίσει να συνειδητοποιεί τα σχέδια ΕΕ και ΗΠΑ για ολοκληρωτική κυριαρχία στην ήπειρο, σχέδια τα οποία η Ρωσία έπρεπε να αποδεχθεί.
Το επόμενο σημαντικό βήμα στην πορεία επέκτασης του ΝΑΤΟ είναι η πρόταση στη σύνοδο του στο Βουκουρέστι να ενταχθούν σε αυτό η Ουκρανία και η Γεωργία χωρίς όμως να ληφθεί απόφαση αφού η Γαλλία και η Γερμανία αντέδρασαν. Οι προθέσεις ήταν πλέον αρκετά σαφείς τουλάχιστον ως προς τις προσπάθειες των ΗΠΑ και κάποιων ευρωπαίων και παρόλα αυτά ο Πούτιν το 2012 δήλωνε ότι οραματίζεται τη δημιουργία ενός κοινού αμυντικού χώρου με την ΕΕ από την Λισαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ.
Το πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014 που ανέτρεψε το φιλορώσο πρόεδρο Γιανουκόβιτς και το οποίο οργάνωσε και καθοδήγησε η αμερικανίδα υφυπουργός εξωτερικών και εγκατέστησε κυβέρνηση με μεγάλη επιρροή ναζιστικών δυνάμεων. Τότε λήφθηκαν ακραία μέτρα εναντίον όλων των μειονοτήτων που κατοικούν στην Ουκρανία και απαριθμούν πολλά εκατομμύρια ψυχές, Κυρίως όμως κατευθύνονταν εναντίον των 15 εκατομμυρίων ρώσων και ρωσόφωνων. Απαγόρευσαν τη χρήση της ρωσικής γλώσσας του πολιτισμού και των εθίμων διέσπασαν την ορθόδοξη ουκρανική εκκλησία που υπαγόταν στο πατριαρχείο της Μόσχας και άρχισαν θρησκευτικές διώξεις. Στόχος ήταν οι Ρώσοι να εγκαταλείψουν την Ουκρανία προς τη Ρωσία ή να εξουκρανιστούν. Ο ρωσικός πληθυσμός στην ανατολική Ουκρανία εξεγέρθηκε ένας επταετής εμφύλιος πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς και πολλά μαζικά εγκλήματα σε βάρος του ρωσικού πληθυσμού με πιο χαρακτηριστικό την πυρπόληση του κτιρίου των συνδικάτων στην Οδησσό με αρκετές δεκάδες ρώσους νεκρούς. Κατόπιν δημοψηφίσματος η Κριμαία εντάχθηκε στη ρωσική ομοσπονδία.
Με τη μεσολάβηση της Γερμανίας της Γαλλίας και της Ρωσίας προκειμένου να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος στην ανατολική Ουκρανία υπογράφηκαν οι συμφωνίας του Μινσκ το 2015, οι οποίες μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση εξομάλυνσης της κατάστασης. Οι συμφωνίες προέβλεπαν την ακεραιότητα της Ουκρανίας, καθεστώς αυτονομίας στο Ντονμπάς με αποκατάσταση όλων των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Σε αυτή τη βάση ήταν δυνατή η ειρήνευση. Όμως η συμφωνία αυτή ποτέ δεν εφαρμόστηκε με ευθύνη των ουκρανών και με υπόδειξη των δυτικών που μάλιστα έχει ήδη ομολογηθεί από την ίδια την Άγγελλα Μέρκελ και τον πρώην γάλλο πρόεδρο Ολάντ με το επιχείρημα ότι η Ουκρανία δεν ήταν έτοιμη για πόλεμο με τη Ρωσία και έπρεπε να κερδίσει τον αναγκαίο χρόνο για να προετοιμαστεί.
Αυτά είναι τα κυριότερα γεγονότα που διαδραματίστηκαν από το 2000 και ύστερα και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022. Κάποιοι προτιμούν να βλέπουν μόνο την τελευταία πράξη την εισβολή του ρωσικού στρατού και να διαγράφουν με προκλητικό τρόπο όλα τα προηγούμενα, ώστε να μπορούν να αναφέρονται σε εισβολέα αντιδραστικό επικίνδυνο Πούτιν και αναθεωρητική Ρωσία και αντίστοιχα φιλειρηνική Ουκρανία που δέχτηκε μια παράνομη και απάνθρωπη επίθεση και σε βοήθεια της έσπευσε η φιλειρηνική, φιλελεύθερη και πάντα ανιδιοτελής δύση για την υπεράσπισή της.
Ο χαρακτηρισμός της σύγκρουσης αυτής και κάθε πολεμικής σύγκρουσης δεν προκύπτει κυρίως από το ποιος επιτέθηκε πρώτος και ποιος αμύνθηκε, ποιος είναι ισχυρότερος και ο ποιος ανίσχυρος, αλλά ποιος ήταν ο στόχος και ποιο το διακύβευμα, ποιες δυνάμεις συγκρούονται και ποιο είναι το συνολικό πλέγμα των συμφερόντων και επιδιώξεων των αντιπαρατιθέμενων. Η Ουκρανία δεν είναι η μικρή χώρα που πολεμά μόνη της, αλλά είναι ενταγμένη σε μία μεγάλη ιμπεριαλιστική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν επίσης ολόκληρη σχεδόν η κεντρική και δυτική Ευρώπη οι ΗΠΑ μέχρι τις πρόσφατες εκλογές όταν άλλαξε η κυβέρνηση Μπάιντεν και άλλες μικρές και μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες, περισσότερες από 50, και απέναντί τους έχουν τη Ρωσία. Η Ουκρανία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μικρή και απομονωμένη χώρα που δέχτηκε επίθεση και υπερασπίζεται την επικράτεια της, αλλά ως μέρος της μεγάλης δυτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι τμήμα μιας πιο γενικευμένης σύγκρουσης που διεξάγεται σε πολλά μέρη του πλανήτη και με πολλά μέσα. Δεν άρχισε στην Ουκρανία το 2012 και δεν θα τελειώσει σίγουρα εκεί θα συνεχιστεί θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες για τους λαούς, ώσπου μια νέα παγκόσμια ισορροπία που θα απηχεί το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων θα διαμορφωθεί.
Στην επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία οδήγησε η απόπειρα των δυτικών να περιορίσουν ασφυκτικά τη Ρωσία εντός των συνόρων της δημιουργώντας της πολλαπλά εσωτερικά προβλήματα και συγκρούσεις που θα απειλούσαν την κρατική της υπόσταση. Σε αυτή την προσπάθεια η Ουκρανία πρωτοστάτησε. Επεδίωξαν η Ρωσία να αδυνατεί να ασκεί μία ευρύτερη επιρροή και ρόλο και να περιοριστεί στο ρόλο μεσαίας δύναμης ακίνδυνης για τα συμφέροντά τους. Από την άλλη η Ρωσία έχοντας ανακάμψει από την κρίση της ενισχύθηκε ουσιαστικά επέκτεινε την επιρροή της σε διάφορα μέρη του πλανήτη και απειλεί τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, στην υποσαχάρια Αφρική, δημιουργεί εστίες επιρροής στην Ευρώπη, διαμόρφωσε από κοινού με την Κίνα κι άλλες δυνάμεις τη συμφωνία BRICS που συγκεντρώνει τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό και το 35% έως 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ και συνεχίζει να ενισχύεται. Η εξέλιξη αυτή ήταν μεγάλη απειλή για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Με δυο λόγια πρόκειται για μία σύγκρουση με παγκόσμιες διαστάσεις που μία πτυχή της είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία και με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά.
