Μέρες που είναι, να μιλήσουμε για το Πάσχα. Να μιλήσουμε για τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Όχι όμως το μεταφυσικό Πάσχα που μεταθέτει την ευτυχία και τη δικαίωση του πάσχοντος ανθρώπου στο επέκεινα. Να μιλήσουμε αντίθετα για το Πάσχα των πληβείων, των ταπεινών, αυτών που παράγουν τον πλούτο του κόσμου. Για τη Σταύρωση όσων θυσιάζονται για να ζήσουν καλύτερα άνθρωποι που δεν θα γνωρίσουν ποτέ‧ και για την ανάσταση των λαών, όταν χτιστεί πάνω στη γη ένας καλύτερος, δικαιότερος κόσμος, ένας κόσμος σοσιαλιστικός.
Ο χριστιανισμός δημιουργήθηκε σαν θρησκεία των πληβείων. Εξέφρασε τα ανεπεξέργαστα αιτήματα των ταπεινών και των αόρατων ενός κόσμου που πέθαινε, του δουλοκτητικού κόσμου. Ήταν ο μόνος τρόπος αυτοί οι άνθρωποι (κυρίως δούλοι, αλλά και φτωχοί ελεύθεροι) μέχρι τότε «σκόνη και κουρνιαχτός της Ιστορίας» να αποκτήσουν φωνή. Πάτησε και πάνω σε πανάρχαιες λαϊκές και θρησκευτικές δοξασίες της λεγόμενης «Εύφορης Ημισελήνου» και του ελλαδικού χώρου, για θεούς που πεθαίνουν και ανασταίνονται μαζί με τη φύση, για θεές που μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στον ερεβώδη σύζυγο και τη ζωοδότρα μάνα. Δείτε τους μύθους του Άδωνη, του Διόνυσου και της Περσεφόνης…
Οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες χτίστηκαν ακριβώς πάνω στις ιδέες της κοινοκτημοσύνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και γι` αυτό αντιμετωπίστηκαν με αγριότητα από το ρωμαϊκό κράτος. Ο κόσμος που διαδέχτηκε τη δουλοκτητική αρχαιότητα, ο φεουδαρχικός μεσαίωνας, η άρχουσα τάξη του για την ακρίβεια, ενσωμάτωσε γρήγορα τη νέα θρησκεία: την επισημοποίησε, απογυμνώνοντάς της από οποιοδήποτε εξεγερτικό περιεχόμενο μπορεί να είχε στα πρώτα της βήματα‧ μετέθεσε οριστικά τη «σωτηρία» στη μετά θάνατο ζωή‧ για την επίγεια, δίδαξε την υποταγή στον ισχυρό, το φόβο της αμαρτίας, την ακύρωση κάθε αγώνα για κάθε μορφής ελευθερία, την καθυπόταξη της γυναίκας. Χτίστηκαν ιερατεία πανίσχυρα, η επιβολή της θρησκείας έγινε κρατική πολιτική, διαπράχτηκαν εγκλήματα στο όνομα ενός ανυπόδητου ανθρώπου που τιμωρήθηκε με το θάνατο που προοριζόταν για τους δούλους επειδή υποσχέθηκε ότι θα χορτάσουν αυτοί που πεινάνε…
Μακριά από μας κάθε μεταφυσική, κάθε μορφή θεολογικής σκέψης και θρησκευτικής συγκίνησης. Για μας, ο Εσταυρωμένος δεν είναι παρά το σύμβολο του ανθρώπου που αγωνίζεται και θυσιάζεται για το δίκιο. Και για το λαό μας, για όλους τους βασανισμένους λαούς του κόσμου, το Πάσχα, η Ανάσταση δεν είναι παρά η προσδοκία της λύτρωσης από κάθε μορφή καταπίεση, εθνική, ταξική, κοινωνική. Γι` αυτό και το μήνυμά του είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση λαών όπως ο ελληνικός, που έχουν ζήσει στην Ιστορία τους μεγάλα δράματα, μεγάλους αγώνες, μεγάλες θυσίες.
Εμείς οι κομμουνιστές λοιπόν τιμάμε τις μέρες αυτές. Το Πάσχα το δικό μας δεν είναι οι χρυσοποίκιλτοι ναοί και τα άμφια των εμπόρων της πίστης των απλών ανθρώπων: «Ο Χριστός … έπαιρνε ένα φραγγέλιο και καθάριζε το ναό. Το γεμάτο λάμψεις μαστίγιό του ήταν ένας άγριος ομολογητής της αλήθειας», θα γράψει ο μέγας Βικτόρ Ουγκώ. Για μας το Πάσχα είναι το «Ω, γλυκύ μου έαρ‧ είναι το «αεράκι του Επιταφίου», του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι το θριαμβικό «Μη φοβείστε, Γραικοί», που αντηχεί σε ρούγες και καντούνια, μετά το αποτροπαϊκό σπάσιμο των κανατιών. Είναι ο Βάρναλης όταν γράφει για τους πόνους της Παναγιάς και για τη Μάνα του Χριστού. Ο Ρίτσος, στον «Επιτάφιο», τη συγκλονιστικότερη ποιητική σύνθεση της ελληνικής γλώσσας και, πριν από αυτόν, ο Σολωμός στη «Μέρα της Λαμπρής».
Το δικό μας Πάσχα όμως, είναι κι ο Σπάρτακος, ο πραγματικός μεγάλος Εσταυρωμένος του όψιμου αρχαίου κόσμου, με τους 3.000 συντρόφους του, που «εκόσμησαν» με τους σταυρούς τους την Αππία οδό, από τη Ρώμη μέχρι τη Νάπολη. Είναι εκείνος ο κεφαλλονίτης παπάς που, καθώς τον πήγαιναν οι εγγλέζοι στην κρεμάλα, σαν αντίποινα για μια από τις πολλές εξεγέρσεις των Ριζοσπαστών, είπε, σαν παρηγοριά στους συγχωριανούς του τη φράση του τίτλου μας: «Αργεί το Πάσχα, μα `ρχεται».Το Πάσχα μας είναι η ταξική Πιετά της Θεσσαλονίκης του `36. Είναι τα 6 κορίτσια του Δημοκρατικού Στρατού, που μέσα στο 1947, κατέβηκαν στο χωριό τους τη Μεγάλη Παρασκευή και συνόδεψαν, ένστολες και ένοπλες, τον Επιτάφιο. Είναι ο νεκρός Ερνέστο, ανάμεσα στους δήμιους του‧ κι ο Νίκος με το γαρύφαλλο και το πλατύ χαμόγελο μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα… Είναι ακόμα (τί σύμπτωση στα ονόματα…) μια Μαγδαληνή και μια Μαρία, μυροφόρες και πολεμίστριες για τη μνήμη και τη δικαίωση των παιδιών τους… Είναι οι χιλιάδες μανάδες της ρημαγμένης Παλαιστίνης…
Σε όλων αυτών το όνομα, στο όνομα των πληβείων αυτού του κόσμου, που υποφέρουν, προσδοκούν και αγωνίζονται, ευχόμαστε από καρδιάς Καλή Ανάσταση στο λαό μας, Καλή Ανάσταση σε όλους τους λαούς!
Εργατικός Αγώνας
