Η επίκληση της τήρησης του Διεθνούς Δικαίου και της σταθερότητας των συνόρων και παράλληλα η καταγγελία των αντιπάλων τους για αναθεωρητισμό είναι το μόνιμο μοτίβο των ηγεσιών του ΝΑΤΟ και των χωρών που το απαρτίζουν και κυρίως των χωρών της ΕΕ. Μέχρι πρόσφατα ανάλογη στάση τηρούσε και η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Το Διεθνές Δίκαιο είναι να πλαίσιο κανόνων που συν αποφασίζεται με συμβιβασμούς από τις περισσότερες ή και όλες τις χώρες και απηχεί το συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης της περιόδου και το κυριότερο εφαρμόζεται από τα ιμπεριαλιστικά κράτη κατά το δοκούν. Στην αντίληψη τους είναι κανόνες που πρέπει να τους σέβονται οι άλλοι, ενώ τα ίδια μπορούν να τους παραβιάζουν με έωλα επιχειρήματα κάθε φορά. Το Διεθνές Δίκαιο που επικαλούνται οι χώρες του ΝΑΤΟ όταν το θεώρησαν αναγκαίο και είχαν τη δυνατότητα δεν δίστασαν να το παραβιάσουν. Η ισχυρή παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε ένα μεγάλο εμπόδιο στα σχέδιά τους χωρίς να αποφευχθεί η επιθετικότητα και οι επενβάσεις.
Μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και με το συσχετισμό ολοκληρωτικά υπερ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ οι ιμπεριαλιστές αποχαλινώθηκαν.
Ο κατάλογος των επεμβάσεων, της διάλυσης κρατών, της παραβίασης συνόρων είναι μακρύς. Από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου ως το Αφγανιστάν το Ιράκ τη Συρία τη Λιβύη μέχρι την κατάληψη της μισής σχεδόν Κύπρου από την Τουρκία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και οδεύει προς διχοτόμηση με την ανοχή και τις ευλογίες των ΗΠΑ και το δυτικοευρωπαίων.
Σήμερα οι ΗΠΑ κουρελιάζουν το περιβόητο Διεθνές Δίκαιο και τα διεθνή όργανα και οργανισμούς, απαιτούν ο Καναδάς να γίνει 51η πολιτεία των ΗΠΑ, η Γροιλανδία να ενταχθεί ακόμα και βίαια στις ΗΠΑ, παρομοίως η διώρυγα του Παναμά και οι ευρωπαϊκές χώρες προσπαθούν να αμυνθούν και να διατηρήσουν κάποια κεκτημένα παριστάνοντας τους υπερασπιστές του Διεθνούς Δικαίου και του απαραβίαστου των συνόρων. Ο στραπατσαρισμένος νέος Γερμανός καγκελάριος ζητά από τον Τραμπ να μην παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Γερμανίας τη στιγμή που ο ίδιος και συνολικά η ΕΕ επικρότησαν αν δεν υπέδειξαν την ακύρωση των προεδρικών εκλογών στη Ρουμανία στο όνομα της
υπεράσπισης της δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση η υιοθέτηση Διεθνούς Δικαίου και γενικά κανόνων δικαίου δεν εμπόδισε το δίκαιο των ισχυρών για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους να υπερισχύει.
Η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων έχει την αξία της αφού συνήθως οι αλλαγές συνόρων προκύπτουν κατόπιν πολέμων υπέρ των νικητών. Όμως τα σταθερά σύνορα που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραβιάζονται για να αλλάζουν, σε πλήθος περιπτώσεις μεταβάλλονται σε φυλακή για εθνικές, φυλετικές και θρησκευτικές μειονότητες που υποφέρουν τα πάνδεινα. Οι καταπιεζόμενοι πρέπει να υποφέρουν να δέχονται εξευτελισμούς να εξωθούνται σε βίαιη ενσωμάτωση ή εκδίωξη από τις εστίες τους παραμένοντας εντός των σταθερών τειχών.
Τα προβλήματα της εθνικής καταπίεσης της στέρησης δικαιωμάτων και συνολικά όσα αναφέρονται ως δημοκρατικά προβλήματα δεν ξεπεράστηκαν παρά το γεγονός ότι ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε και πέρασε στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Η εποχή των εθνικών κινημάτων και της δημιουργίας εθνικών κρατών είναι στο παρελθόν τα δημοκρατικά προβλήματα όμως είναι παρόντα. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα στις τελευταίες δεκαετίες τα παλιά προβλήματα παροξύνθηκαν, ενώ
εμφανίστηκαν νέα προβλήματα που δεν εντάσσονται απευθείας στην αντίθεση κεφαλαίου εργασίας, βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Συνθέτουν όμως από κοινού μαζί της και με κυρίαρχο και πρωτεύοντα το ρόλο της το Κοινωνικό Ζήτημα της σύγχρονης εποχής που δεν είναι τίποτα άλλο από την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική οργάνωση της κοινωνίας.
Από ιστορική άποψη το αίτημα του σοσιαλισμού και η διαμόρφωση των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανατροπή του κεφαλαίου είναι το κυρίαρχο. Τα δημοκρατικά προβλήματα τίθενται όχι αυτόνομα, αλλά οργανικά δεμένα με τον κύριο καθήκον την ανατροπή του καπιταλισμού. Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις που το πρόβλημα της εθνικής αποκατάστασης μπαίνει σε προτεραιότητα. Όταν ένα έθνος μία εθνική μειονότητα συντρίβεται εντός ενός κράτους τότε η εθνική αποκατάσταση του μπαίνει σε προτεραιότητα. Για τον παλαιστινιακό λαό και την εργατική τάξη του η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σήμερα είναι πρωταρχικός στόχος ειδάλλως η εκδίωξη από τά εδάφη τους και ο εξανδραποδισμός είναι το μέλλον τους. Άλλο παράδειγμα είναι το κουρδικό και υπάρχουν και άλλα. Σε χώρες όπου υπάρχουν εθνικές μειονότητες οι οποίες απολαμβάνουν τα εθνικά δικαιώματά τους το θέμα τίθεται ως αγώνας για τη διεύρυνση τους στενά δεμένα με την πάλη για την κοινωνική αλλαγή.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας οι εξελίξεις είναι σαφείς όσο και αν οι δυτικές ηγεσίες τα μέσα μαζικής ενημέρωση και οι κρατικοί μηχανισμοί τους αντιστρέφουν ανοιχτά την πραγματικότητα. Στη χώρα αυτή ζουν 130 εθνικότητες και εθνικές ομάδες. Η μεγαλύτερη εθνική μειονότητα είναι οι Ρώσοι και ρωσόφωνοι που αποτελούν το 30% του πληθυσμού (περί τα 15 εκατομμύρια ψυχές), κατοικεί και είναι πλειοψηφία κατά βάση στην ανατολική και νότια Ουκρανία. Αυτή η ουσιαστική διαίρεση της χώρας καταγράφεται σε πλήθος έρευνες, απογραφές και δημοσκοπήσεις. Ενδεικτική είναι έρευνα επίσημου ινστιτούτου κοινωνικών ερευνών του Κιέβου που διεξήχθη τον Απρίλη του 2014 στις περιφέρειες της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας. Στο ερώτημα αν προτιμούν την ένταξη στην ΕΕ ή στην Τελωνειακή Ένωση μαζί με τη ρωσία η απάντηση ήταν συντριπτικά υπέρ της τελωνειακής
ένωσης. Στην ίδια έρευνα μετά το Μαϊντάν και πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου περίοδο που οι ρωσόφωνοι δεν έθεταν αίτημα ανεξαρτησίας αλλά διεύρυνσης των δικαιωμάτων των περιφερειών και καθεστώς αυτονομίας ενιαία Ουκρανία ζητούσε το 19% των ερωτηθέντων ενώ το 70% ζητούσε διευρυμένα δικαιώματα στις περιφέρειας και ομοσπονδοποίηση.
Σχετικά με την Κριμαία τα πράγματα είναι πιο σαφή. Αρχές του 1991 επί ενιαίας Σοβιετικής Ένωσης η Κριμαία κατόπιν δημοψηφίσματος ανακηρύχθηκε αυτόνομη δημοκρατία εντός της Σοβιετικής Ένωσης δείγμα της θέλησης του λαού της. Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης εντάχθηκε στην Ουκρανία. Στις 11 Μαρτίου 2014 με διακήρυξη του το κοινοβούλιο της Κριμαίας με ψήφους 78 βουλευτών επί συνόλου 100 διακήρυξε την ανεξαρτησία της Αυτόνομης δημοκρατίας της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης από την Ουκρανία με την ονομασία Δημοκρατία της Κριμαίας. Στις 16 Μαρτίου 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα με ερώτημα αν επιθυμούσαν η Κριμαία να προσαρτηθεί στη ρωσική ομοσπονδία ή να παραμείνει στην Ουκρανία με μεγαλύτερη αυτονομία και επαναφορά του συντάγματος της κριμαίας του 1992. Επί 1.294.096 ψηφισάντων 96.77% ψήφισε ένωση με τη Ρωσία ενώ παραμονή στην Ουκρανία και αποκατάσταση του συντάγματος του 1992 ψήφισε μόνο το
2,53%, ενώ δεν ψήφισε το 16,9% των εγγεγραμμένων. Η ουκρανική κυβέρνηση όπως αναμενόταν δεν αναγνώρισε το δημοψήφισμα και ανακήρυξε την περιοχή αυτή ως ουκρανικό έδαφος προσωρινά κατεχόμενο και επέβαλε κυρώσεις στους ουκρανούς που ταξίδευαν στην Κριμαία. Οι κάτοικοι της Κριμαίας είναι σαφές ότι συντριπτικά ήταν υπέρ της απόσυρσης και της ένταξης στη ρωσική ομοσπονδία.
Στην Ουκρανία ίσχυε ο νόμος των γλωσσών με την ουκρανική γλώσσα ως μόνη επίσημη και οι άλλες γλώσσες που μιλιούνταν είχαν εγγυημένη συνταγματική προστασία. Το Φλεβάρη του 2012 ψηφίστηκε νόμος που έδινε καθεστώς περιφερειακής γλώσσας στα ρωσικά και σε άλλες γλώσσες που ήδη χρησιμοποιούνταν ευρέως σε επίσημες υπηρεσίες του Ουκρανίας. Μαζί αναγνωρίστηκαν το ουγγρικά τα ρουμάνικα και τα μολδαβικά ως περιφερειακές γλώσσες. Στις 2 Φλεβάρη την επόμενη της ανατροπής του προέδρου Γιανουκόβιτς από τις ακροδεξιές δυνάμεις με την καθοδήγηση των δυτικών κατατέθηκε σχέδιο νόμου για την κατάργηση του νόμου του 2012 και τελικά το 2019 ο νόμος που επέτρεπε άλλες γλώσσες πλην της ουκρανικής σε περιφερειακό επίπεδο κρίθηκε αντισυνταγματικός.
Το ουκρανικό κράτος σταδιακά μετατρέπονταν σε ενιαία δομή χωρίς εθνικά δικαιώματα στις μειονότητες με τις αντιδραστικές δυνάμεις στην κυβέρνηση και τα νεοναζιστικά τάγματα επί το έργο. Οι ρώσοι και ρωσόφωνοι αντέδρασαν το καθεστώς του Κιέβου επιτέθηκε στις πόλεις και στον πληθυσμό με τα πιο βαριά όπλα που διέθετε και ο εμφύλιος πόλεμος γενικεύτηκε. Τα εγκλήματα των νεοναζιστών ήταν πρωτοφανή, ο μπαντερισμός αναβίωνε. Το ΝΑΤΟ μετά την ένταξη όλων σχεδόν των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας ετοιμαζόταν να εντάξει και την Ουκρανία και να την εξοπλίσει ως τα δόντια. Ένα νέο κύμα αντιρωσικής υστερίας ύστερα από αυτό της αντισοβιετικής υστερίας στα χρόνια του “ψυχρού πολέμου” με αφορμή τη σύγκρουση στην Ουκρανία διαπερνά τη δυτική Ευρώπη και το προωθούν κυβερνήσεις, ελίτ, μέσα μαζικής ενημέρωσης και το σύνολο των αστικών μηχανισμών. Οδηγίες για Kit επιβίωσης 72 ωρών εκδίδονται από τη EE, υποδείξεις για κρύπτες και κατακόμβες για να κλειστούν οι πληθυσμοί, για συγκέντρωση τροφίμων λόγω της ρωσικής επίθεσης που επίκειται το πολύ σε λίγα χρόνια και παράλληλα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα μαζί και στρατιωτικοποίηση των οικονομιών προωθείται και τον πληρώνουν ακριβά για εργαζόμενοι. Κανόνες που διέπουν τις διεθνείς σχέσεις καταργούνται ή παρακάμπτονται. Πιο χαρακτηριστικό είναι ότι για τους ηγέτες κρατών που μετέβαιναν στη Μόσχα για το γιορτασμό της αντιφασιστικής νίκης με την καθοδήγηση της ΕΕ οι χώρες της έκλεισαν τα σύνορα τους. Προφανώς πολλοί δεν νιώθουν ευτυχείς με τη νίκη των σοβιετικών σε βάρος της ναζιστικής Γερμανίας και κάποιοι άλλοι όπως η υπεύθυνη εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ η κ. Κάλλας προτιμούσε νίκη της ναζιστικής Γερμανίας.
Η πορεία του δυτικού ιμπεριαλισμού προς ανατολάς που άρχισε από το 1991 ανακόπηκε από την αντίδραση της Ρωσίας και ιδιαίτερα από την επίθεση της στην Ουκρανία που οδηγεί σταθερά στην ήττα του ΝΑΤΟ. Η επιμονή των ευρωπαϊκών κρατών και ιδιαίτερα της Μ Βρετανίας για συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία δείχνει επιμονή στη συνέχιση της πορείας προς ανατολάς. Ένα πολύ παλιό σχέδιο που επιδιώχθηκε αρκετές φορές και ηττήθηκε και παρότι ιστορικά διαψεύστηκε συνεχίζεται, ενδεχομένως η μοναδική διέξοδος στην παρακμή των δυτικών καπιταλιστικών κρατών.
Μετά τη χάραξη διαφορετικής πορείας από τις ΗΠΑ υπό τον Τραμπ ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός ξεσάλωσε και επιδιώκει να τη συνέχιση του πολέμου με κάθε μέσο. Χρηματοδοτούν με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και πακτωλό σύγχρονων όπλων. Θεωρούν ότι ενισχύουν τη θέση και την παρουσία τους επιβάλλοντας στη Ρωσία μια συνεχή αιμορραγία καταστρέφοντας την Ουκρανία όχι μόνο οικονομικά αλλά και ως κρατική οντότητα. Επιδιώκουν να διατηρηθεί ένα κρατικό μόρφωμα υπό μορφή προτεκτοράτου με αντιδραστικά νεοναζιστικά χαρακτηριστικά που θα είναι η βάση προώθησης των σχεδίων τους προς ανατολάς. Τορπιλίζουν τις όποιες προσπάθειες ειρήνευσης προβάλλοντας το στόχο για Ουκρανία χωρίς αλλαγή συνόρων επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο και ζητούν την απόσυρση του ρωσικών στρατευμάτων. Έτσι ευελπιστούν να συνεχιστεί ο πόλεμος που τον θεωρούν ευκαιρία.
Δεύτερος πολύ ουσιαστικός στόχος τους είναι η καταλήστευση του πλούτου του ουκρανικού λαού που η ηγεσία του τον εκχωρεί αλλά και η ίδια ωφελείται. Οι τεράστιες, ιδιαίτερα παραγωγικές εκτάσεις της ουκρανικής μαύρης γης ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου φακής κατά 30% στις δυτικές κυρίως τις αμερικάνικες πολυεθνικές τροφίμων πριν ακόμη από τον πόλεμο. Η ύπουλη και πανούργα μεγάλη Βρετανία φρόντισε να συνάψει συμφωνία 100 ετών οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας με την Ουκρανία στοχεύοντας κυρίως τον ορυκτό πλούτο της. Διαπραγματεύτηκε την αγορά λιμανιών στην περιοχή της Οδησσού και συζητά τη δημιουργία μεγάλης ναυτικής βάσης στην ίδια περιοχή δείγμα των μελλοντικών σχεδιασμών της. Όμως ο ισχυρότερος ιμπεριαλισμός, οι ΗΠΑ,
επέβαλε τα δικά του συμφέροντα επιτυγχάνοντας συμφωνία για τη σπάνιες γαίες και το σύνολο του ορυκτού πλούτου της χώρας αυτής μαζί να το πετρέλαιο του φυσικό αέριο και. προφανώς δεν θα μείνει εκεί. Η λεηλασία του ουκρανικού λαού προχωρά από τους δυτικούς υπερασπιστές του και την κλίκα Ζελένσκι.
Σε συνθήκες που οι ρώσοι και ρωσόφωνοι και οι άλλες μειονότητες της ανατολικής Ουκρανίας υπέστησαν τα πάνδεινα με δεκάδες χιλιάδες θύματα καταστροφή της περιοχής των περιουσιών και της ζωής τους και με το μέλλον ιδιαίτερα αβέβαιο πόσο είναι δυνατόν να συμβιώσουν σε ένα ενιαίο κράτος χωρίς εθνικά δικαιώματα καταδιωκόμενοι από μία αντιδραστική διοίκηση σε μία χώρα προγεφύρωμα των δυτικών για επίθεση στη Ρωσία;
Η επιμονή σε ενιαία Ουκρανία στα παλιά της σύνορα στο όνομα του διεθνούς δικαίου καταντά αντιδραστική θέση. Η αυτοδιάθεση του πληθυσμού των περιοχών αυτών είναι αναγκαία. Ένα δημοψήφισμα δημοκρατικά οργανωμένο και με αντικειμενικό τρόπο και με ερώτημα τι προτιμούν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών Απόσπαση από την Ουκρανία ή παραμονή στην ενιαία Ουκρανία με ορισμένα δικαιώματα σε όλες τις περιοχές από την περιοχή Σούμι ως την Οδησσό μπορούσε να δώσει την απάντηση και η εφαρμογή των αποτελεσμάτων του θα ήταν πράξη δικαιοσύνης.
- Το βασικό αίτημα των προοδευτικών ανθρώπων σήμερα πρέπει να είναι:
- Σταμάτημα του πολέμου και σύναψη σταθερής ειρήνης.
- Να σταματήσει η λεηλασία της Ουκρανίας και του ουκρανικού λαού.
- Αυτοδιάθεση των περιοχών της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας.
- Ουκρανία ουδέτερη εκτός ΝΑΤΟ χωρίς βαριά όπλα και πολυάριθμο στρατό.
- Χώρα δημοκρατική με κατάργηση όλων των αντιδραστικών νόμων και διάλυση των
ναζιστικών δομών και καταπολέμηση της ναζιστικής ιδεολογίας. - Ουσιαστική βοήθεια στην ανόρθωση των καταστροφών.
