Η απεργία των σιδηροδρομικών της SNCF ξεγυμνώνει τη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων — Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι κοινός καθρέφτης για όλους τους εργαζόμενους στα τρένα της Ευρώπης
Τον περασμένο Απρίλη, η απεργία των εργαζομένων της γαλλικής SNCF —μιας 100% δημόσιας εταιρείας σιδηροδρόμων— απασχόλησε όσο λίγες κινητοποιήσεις τα γαλλικά ΜΜΕ. Με μαζική συμμετοχή, οι εργαζόμενοι σε επιβατικές και εμπορευματικές μεταφορές, οδηγοί και υπεύθυνοι πληρωμάτων, διεκδίκησαν δυναμικά την αύξηση των ειδικών επιδομάτων, που αντιστοιχούν έως και στο 40% του μισθού τους και συνυπολογίζονται στις συντάξεις. Αυτά τα επιδόματα παραμένουν παγωμένα εδώ και χρόνια, ενώ το κόστος ζωής εκτινάσσεται και η SNCF ανακοίνωσε καθαρά κέρδη 1,6 δισ. ευρώ μόνο για το 2024.
Πίσω από το φαινομενικά τεχνικό ζήτημα των επιδομάτων, αποκαλύπτεται μια πολιτική στρατηγική ιδιωτικοποίησης, που προχωρά γραμμή-γραμμή, χέρι-χέρι με την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Οι σιδηροδρομικοί καλούνται να δεχτούν «ευελιξία» στα ωράρια, διαρκή εναλλαγή βαρδιών χωρίς προειδοποίηση, εντατικοποίηση και μισθολογική στασιμότητα, με το εκβιαστικό δίλημμα: «ή αποδέχεστε ή ιδιωτικοποιούμε τη γραμμή σας».
Ο εχθρός είναι κοινός
Ο αγώνας των Γάλλων συναδέλφων είναι κομμάτι μιας πανευρωπαϊκής αλυσίδας αντίστασης. Θυμίζει έντονα τη σφαγή της ασφάλειας που έφερε η ιδιωτικοποίηση στη Βρετανία, φέρνει στο νου την εγκληματική αδιαφορία που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών στην Ελλάδα. Παντού, η ιδιωτικοποίηση «βαφτίζεται μεταρρύθμιση» για να χτυπηθούν μισθοί, δικαιώματα και η ίδια η ασφάλεια των μετακινήσεων.
Δεν είναι τυχαίο ότι η CGT, το μαχητικό συνδικάτο των σιδηροδρομικών, είχε προειδοποιήσει ήδη από το 2016 και το 2018 για τους κινδύνους των ευρωπαϊκών πακέτων «απελευθέρωσης» της αγοράς — μετατρέποντας δημόσιες υπηρεσίες σε χωράφια κερδοφορίας των ιδιωτών.
Με απειλές δεν γυρίζει το τρένο
Η κυβέρνηση Μακρόν απάντησε με αλαζονεία και απειλές: ο υπουργός Μεταφορών, προερχόμενος από το κόμμα των Ρεπουμπλικανών, έσπευσε να χαρακτηρίσει «παράνομες» τις κινητοποιήσεις και πρότεινε νομοθετική απαγόρευση απεργιών τις περιόδους σχολικών διακοπών. Παρ’ όλα αυτά, η συμμετοχή ξεπέρασε το 65% πανεθνικά, φτάνοντας το 80% σε γραμμές της περιφέρειας — εκεί όπου η ιδιωτικοποίηση χτυπά πρώτα.
Η εργοδοσία, ανίκανη να σπάσει το ηθικό των εργαζομένων, κατέφυγε σε απεργοσπαστικές μεθόδους: στελέχη από λογιστήρια και διοικητικά γραφεία ανέλαβαν ρόλους πληρωμάτων, παίρνοντας 50 ευρώ παραπάνω την ώρα. Αν μια δημόσια επιχείρηση μπορεί να πληρώσει έναν απεργοσπάστη τόσο, τότε μπορεί και να καλύψει τις δίκαιες διεκδικήσεις για 100 ευρώ αύξηση τον μήνα.
Ο αγώνας τώρα ξεκινά
Υπό την πίεση της μαζικής απεργίας, η διοίκηση αναγκάστηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων — όμως όχι πριν από έναν ολόκληρο μήνα! Η CGT κάλεσε νέες απεργίες τις ίδιες μέρες που ξεκινούσαν οι διαπραγματεύσεις, για να διατηρηθεί η πίεση και η δυναμική. Ο αγώνας δεν σταματά — μόλις ξεκίνησε.
Αυτό το κίνημα στη Γαλλία δεν είναι μεμονωμένο. Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα των σιδηροδρομικών απεργιών σε Βρετανία, Ελλάδα, Βέλγιο, Πορτογαλία. Είναι μια μάχη για δημόσιους, ασφαλείς, ανθρώπινους σιδηρόδρομους, στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών και όχι του κέρδους.
Για διεθνή συντονισμό
Οι σιδηροδρομικοί της Ευρώπης παλεύουν για αυξήσεις, Συλλογικές Συμβάσεις, καλύτερες συντάξεις και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Παλεύουν ενάντια στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαιτεί «απελευθέρωση» για να θησαυρίσει το κεφάλαιο.
Ήρθε η ώρα να ενώσουμε τις φωνές μας, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, να οργανωθούμε διεθνώς. Ο τελικός στόχος είναι συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, που να μπορούν να μπλοκάρουν τις επιθέσεις — να επιβάλουμε τις διεκδικήσεις μας απέναντι στις κυβερνήσεις, στους εργοδότες, και στην ίδια την Ε.Ε.
Για τους σιδηρόδρομους του λαού, όχι του κέρδους.
Matthieu Bolle-Reddat: Οδηγός τρένων στο Παρίσι – Μέλος της Γραμματείας του Συνδικάτου CGT Σιδηροδρομικών Βερσαλλιών
