14 Ιουνίου 1928 γεννιέται στο Ροσάριο της Αργεντινής ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα. Ένας νέος της μεσαίας τάξης, φοιτητής ιατρικής, που όμως δεν χώρεσε ποτέ στα όρια της ταξης του. Αντί να υπηρετήσει την αργεντίνικη αστική κοινωνία, ο Γκεβάρα άνοιξε έναν άλλο δρόμο: αυτόν της σύγκρουσης με την εκμετάλλευση, της εξέγερσης, του διεθνισμού.
Έμεινε στην ιστορία ως Τσε, όχι απλώς ως ένας ήρωας του αντάρτικου αγώνα, αλλά ως ένα σύμβολο της επανάστασης και της έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης. Η ζωή του υπήρξε μαρτυρία ότι η επανάσταση δεν είναι μια λέξη για πανό και προκηρύξεις· είναι καθημερινός αγώνας, αμείλικτη οργάνωση, θυσία, αλλά και βαθιά πίστη στη δύναμη του λαού να αλλάξει την ιστορία.
Από την Κούβα της Μονκάδα, της Σιέρα Μαέστρα και της νίκης του 1959, ως το Κονγκό και την ηρωική πτώση στη Βολιβία το 1967, ο Τσε στάθηκε εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της σύγκρουσης: ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στις αστικές ελίτ της Λατινικής Αμερικής.
Για τον Τσε, ο μαρξισμός δεν ήταν θεωρία προς αποστήθιση, αλλά εργαλείο για δράση. Η κριτική του σκέψη, η απόρριψη της γραφειοκρατικής στασιμότητας, η επιμονή στην ανάγκη να διαπαιδαγωγηθεί ένας νέος άνθρωπος —ο “νέος κομμουνιστής”— φανερώνουν ότι ο Γκεβάρα δεν ήταν απλώς ένας πολεμιστής. Ήταν οργανωτής, στοχαστής, οραματιστής. Γι’ αυτό και τόσο επικίνδυνος για κάθε εξουσία.
Ο Τσε ανήκει στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Η μνήμη του δεν είναι σημαιάκια και μπλουζάκια· είναι πρόκληση και καθήκον. Σε κάθε εργατικό αγώνα, σε κάθε κινητοποίηση για τα δημόσια αγαθά, σε κάθε φοιτητική διαδήλωση, σε κάθε αντιιμπεριαλιστική πορεία, η σκιά του Τσε είναι εκεί – όχι ως φάντασμα του παρελθόντος, αλλά ως έμπνευση για το μέλλον.
Σήμερα, στην εποχή της πολεμικής οικονομίας, του περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών, της κατεδάφισης των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και παιδείας, των πολέμων και των προσφυγικών ρευμάτων, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της κλιμακούμενης βαρβαρότητας, ο Τσε μας καλεί ξανά:
Να στρατευτούμε. Να οργανωθούμε. Να αγωνιστούμε.
