Πέρασαν δέκα χρόνια από τον Ιούνη του 2015, όταν ο λαός βρέθηκε μπροστά στα ΑΤΜ, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη – όταν το τραπεζικό σύστημα μπλόκαρε τις ζωές εκατομμυρίων, επιβάλλοντας τα λεγόμενα capital controls. Ήταν το αποτέλεσμα της λυσσαλέας πίεσης της ΕΕ, της ΕΚΤ και των «θεσμών», που δεν δίστασαν να στραγγαλίσουν οικονομικά μια χώρα για να επιβάλουν τη μνημονιακή γραμμή.
Το δημοψήφισμα που ακολούθησε δεν ήταν παρά μια κραυγή αξιοπρέπειας από τον λαό, που φώναξε με ένα καθαρό 62% ΟΧΙ στη λιτότητα και την υποταγή. Ένα ΟΧΙ που μετατράπηκε σε ταπεινωτικό ΝΑΙ μέσα σε λίγες μέρες, με την πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους εκβιασμούς των «αγορών» και του κεφαλαίου – ελληνικού και ευρωπαϊκού.
Δέκα χρόνια μετά, τίποτα δεν ξεχάστηκε. Τα capital controls είναι η κατάρρευση της αυταπάτης πως η «δημοκρατία» μπορεί να συνυπάρξει με τις ανάγκες των τραπεζών, των δανειστών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Από τότε ως σήμερα, οι κυβερνήσεις –είτε «αριστερές» είτε δεξιές– έπαιξαν τον ίδιο ρόλο: αυτόν του διαχειριστή της υποταγής. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να πληρώνουν την «ανάπτυξή» με φτώχεια, ανεργία, μαύρη εργασία και διαλυμένα νοσοκομεία. Η ίδια η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας παραμένει κενό γράμμα όσο η εξουσία των τραπεζών, των επιχειρηματικών ομίλων και των υπερεθνικών οργανισμών παραμένει στο απυρόβλητο.
Δέκα χρόνια μετά, η απάντηση δεν βρίσκεται σε αυταπάτες «εθνικής ανασυγκρότησης» ούτε στην απογοήτευση. Βρίσκεται στη διεκδίκηση του κοινωνικού πλούτου που παράγουμε, στον ανυποχώρητο οργανωμένο αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.
Το ΟΧΙ του λαού δεν ηττήθηκε – προδόθηκε. Ομως ο λαός θα το ξαναπεί. Πιο ώριμα, πιο αποφασιστικά, πιο συνειδητά.
