Η πρόσφατη αποφυλάκιση των καταδικασμένων στελεχών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, Παναγιώταρου και Παππά, αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στη συστηματική προσπάθεια αθώωσης του φασισμού “εκ των υστέρων”, μέσα από θεσμικές διαδρομές, νομικά παράθυρα και πολιτικά “τερτίπια ”. Πριν λίγες μέρες, ήταν η εισαγγελική πρόταση για αποφυλάκιση του Κασιδιάρη· σήμερα, είναι η «καθαρή ποινή» και η καλή διαγωγή που βαπτίζεται «άφεση» στους Παππά και Παναγιώταρο.
Όσοι είδαν τη δίκη της Χρυσής Αυγής ως «τέλος του φασισμού στην Ελλάδα» και επένδυσαν πολιτικά σε ένα “αντιφασιστικό κράτος δικαίου”, σήμερα πρέπει να λογοδοτήσουν. Το κράτος ούτε αθώο είναι, ούτε ουδέτερο. Είναι το κράτος της αστικής τάξης, το οποίο σε περιόδους κοινωνικής ρευστότητας ή πολιτικής κρίσης κρατά σε εφεδρεία τον φασισμό, όχι απλώς ως εφεδρικό μηχανισμό καταστολής, αλλά ως δομική απάντηση στην κρίση εξουσίας.
Η μαρξιστική ανάλυση του φασισμού είναι ξεκάθαρη:
Όταν οι κυρίαρχοι δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν με τις παραδοσιακές κοινοβουλευτικές μορφές, όταν οι «από κάτω» χάνουν την εμπιστοσύνη στο σύστημα αλλά δεν έχουν ακόμη την πολιτική οργάνωση για επαναστατική έξοδο, τότε η αστική τάξη στρέφεται στα φασιστικά μορφώματα, προκειμένου να συντρίψει το εργατικό και λαϊκό κίνημα με βία, μίσος και τρόμο.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια μεγαλώνει. Η φτώχεια και η ακρίβεια βαθαίνουν. Το πολιτικό σύστημα κλονίζεται, δημοσια υγεια και παιδεια διαλύονται, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς καταρρέει. Ο «οργανικός δεσμός» των μαζών με την αστική νομιμότητα χαλαρώνει επικίνδυνα για το σύστημα. Κι εδώ μπαίνει ξανά στο προσκήνιο ο φασισμός, αυτή τη φορά όχι ως χρυσόμαυρη παρέλαση στους δρόμους, αλλά ως «αντισυστημική» λύση εκ των έσω —με «σοβαρούς» Κασιδιάρηδες, «μετανοημένους» Παππάδες και «πατριώτες» Παναγιώταρους.
Η αποφυλάκιση τους δεν είναι νομική λεπτομέρεια. Είναι πολιτικό μήνυμα: ο φασισμός δεν ηττήθηκε ουσιαστικά, δεν ξεριζώθηκε, μονάχα προσωρινά ηττήθηκε στα δικαστήρια — κι αυτό, με αγώνες από τα κάτω. Τώρα, επιστρέφει στην πολιτική σκηνή με νέες τακτικές, με πιο φιλτραρισμένο πρόσωπο, αλλά με τον ίδιο ταξικό πυρήνα: να υπηρετεί το κεφάλαιο με σιδερένιο ρόπαλο.
H εργατική τάξη και η νεολαία δεν έχουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Δεν αρκεί η καταδίκη του φασισμού στα δικαστήρια. Χρειάζεται οργάνωση, μαζική πάλη, πολιτικός αγώνας ενάντια στη μήτρα που τον γεννά και τον θρέφει.
