Η απρόκλητη μεγάλης ισχύος επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν με τις ευλογίες ολόκληρης της δύσης και την άμεση συμμετοχή των ΗΠΑ στις επιχειρήσεις διήρκεσε 12 μέρες. Ουσιαστικά ήταν επίθεση των ΗΠΑ με αιχμή το Ισραήλ. Στόχευε καταρχήν το Ιράν, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία της Νέας Μέσης Ανατολής που σχεδιάζουν και παράλληλα προκαλούσαν ανοιχτά τη Ρωσία, την Κίνα συνολικά και τους BRICS.
Ήταν ένα πολεμικό επεισόδιο ανάμεσα στα άλλα που εξελίσσονται αυτή την περίοδο σε διάφορα σημεία του πλανήτη και σε όσα θα εξελιχθούν στο μέλλον, δεν θα είναι το τελευταίο. Οι διεθνοποιημένοι πόλεμοι θα είναι παρόντες για χρόνια μπορεί και δεκαετίες, θα υπάρχουν ως σταθερή κατάσταση και ως περιβάλλον χωρίς να αποκλείεται ένας γενικευμένος πόλεμος πιθανόν και με τη χρήση πυρηνικών όπλων. Η φορά των πραγμάτων προς τα εκεί οδηγεί. Σε παγκόσμια κλίμακα ο κόσμος διανύει περίοδο μεγάλης αναδιάταξης ισχύος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και ανατροπή της όποιας ισορροπίας υπήρχε, βρίσκεται σε περίοδο μετάβασης. Ιστορικά η διαδικασία αυτή ήταν πάντα μακρόχρονη, είχε υφέσεις και εξάρσεις. Στη βάση της είχε τη σταδιακή φθορά, υποχώρηση και παρακμή των κυρίαρχων χωρών ή της κυρίαρχης δύναμης και την επαπειλούμενη ανάληψη της κυριαρχίας από άλλες.
Πάντα συνοδεύονταν από πολέμους μικρότερους μεγαλύτερους ή παγκόσμιους. Σε μία τέτοια ιστορική περίοδο βρίσκεται η ανθρωπότητα σήμερα. Στην παρούσα φάση οι ΗΠΑ τραβούν πίσω τους τις ευρωπαϊκές χώρες και συνολικά ολόκληρο το δυτικό ιμπεριαλισμό.
Παρά τις όποιες ιδιομορφίες του ο Τραμπ και τις διαφορές στον τρόπο που πολιτεύεται ήταν στο τιμόνι της προετοιμασίας και της διεξαγωγής της επίθεσης εναντίον του Ιράν. Στην αποτυχία των ισραηλινών να κάμψουν το Ιράν οι ΗΠΑ ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με ένα ισοπεδωτικό πρωτοφανή βομβαρδισμό.
Στον αρχικό σχεδιασμό θεώρησαν ότι μία κεραυνοβόλα επίθεση με φαρμακερά στοχευμένα αεροπορικά και πυραυλικά πλήγματα στο μεγαλύτερο τμήμα της επικράτειας της χώρας θα έφερνε τα επιθυμητά αποτελέσματα δημιουργώντας της υπαρξιακά προβλήματα ακόμη και την ανατροπή του καθεστώτος και διαμελισμό της. Τα πλήγματα είχαν σοβαρές επιπτώσεις, αλλά ο λαός του Ιράν συσπειρώθηκε πιο πολύ. Η αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ ήταν εντελώς αναγκαία όχι για να καταστραφεί το πυρηνικό πρόγραμμα του και η υποτιθέμενη πυρηνική απειλή όπως υποστήριξαν εντελώς προσχηματικά, αλλά για να κλείσει η σύγκρουση αυτή υπολογίζοντας τις πιθανές συνέπειες και κυρίως υπολογίζοντας μία προοπτική σύγκρουσης με τη Ρωσία και την Κίνα.
Έτσι οδηγηθήκαμε στην ανακωχή (διότι περί ανακωχής πρόκειται). Οι ΗΠΑ επαίρονται για την ισχύ και την αποτελεσματικότητα τους και ελπίζουν σε κέρδη στις συνομιλίες που θα επακολουθήσουν, κερδίζουν χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων και προετοιμασία ρίχνοντας βάρος σε άλλα ανοιχτά μέτωπα. Είναι ένα διάλειμμα ανάμεσα σε δύο συρράξεις κάτι μεταξύ εναλλασσόμενων φάσεων σύγκρουσης εκεχειρίας και προετοιμασίας για τον επόμενο γύρο.
Το Ιράν άντεξε με σοβαρές απώλειες, βγήκαν στην επιφάνεια η μεγάλη και αποτελεσματική ισχύς του πυραυλικού οπλοστασίου του, απομυθοποίησε τον πολυδιαφημισμένο σιδερένιο θόλο του Ισραήλ και η αποφασιστικότητα της ηγεσίας του, αντίθετα φάνηκαν οι μεγάλες τρύπες στην αεράμυνα και τις επικοινωνίες και η αδυναμία αντιμετώπισης της διαβρωτικής δράσης των υπηρεσιών του ιμπεριαλισμού στο εσωτερικό του. Η αποφυγή μιας παρατεταμένης σύγκρουσης με τις ΗΠΑ αποτυπώθηκε στα «συμβολικά» και κατόπιν προειδοποίησης πλήγματα στη βάση των ΗΠΑ στο Κατάρ.
Η επίθεση στο Ιράν είναι πρόκληση για τη Ρωσία την Κίνα και τους BRICS και πρέπει να απαντήσουν κατάλληλα και να προετοιμαστούν, αφού πέραν της οικονομικής συνεργασίας και της αλληλεγγύης, για να διατηρήσουν την ενότητα τους πρέπει να πείσουνε το συμμάχους και τους φίλους τους ότι είναι προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ένοπλες επιθέσεις εκ μέρους των αντιπάλων τους.
Στις 12ήμερες πολεμικές επιχειρήσεις δοκιμάστηκε η χρήση νέων οπλικών συστημάτων αποδείχτηκε η σημασία των σύγχρονων πυραυλικών συστημάτων με σύγχρονα μέσα πλοήγησης, η σημασία όλων των ειδών drones, η σημασία αποτελεσματικής αεράμυνας και αξιόμαχης πολεμικής αεροπορίας.
Αποδείχτηκε, όπως και στον ουκρανικό πόλεμο, ότι η Δύση δεν διαθέτει πλέον το μονοπώλιο των πλέον σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Χώρες όπως η Κίνα η Ρωσία σε ένα βαθμό το Ιράν και η Τουρκία μπορούν να παράγουν όχι όλες στον ίδιο βαθμό και να διαθέτουν σύγχρονα οπλικά συστήματα. Τα κινέζικα αεροσκάφη 4ης γενιάς δεν υστερούν καθόλου τω αμερικανικών ή των γαλλικών και αυτό αποδείχτηκε στη σύντομη σύρραξη μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, διαθέτουν υπερσύγχρονα συστήματα πλοήγησης και ραντάρ και μπορούν να προσβάλουν αντίπαλα αεροσκάφη από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ακόμη περισσότερο τα κινέζικα J20C και J35C είναι τουλάχιστο ευθέως ανταγωνιστικά με τα F35. Η παραγωγική δυνατότητα εντελώς σύγχρονων πρωτοποριακών εξοπλιστικών συστημάτων από την Κίνα και τη Ρωσία ανταγωνίζονται αποτελεσματικά τα αμερικάνικα μεγαθήρια της πολεμικής βιομηχανίας. Οι στρατοί θα αναδιαταχτούν θα επανεξοπλιστούν οι εξοπλισμοί θα γιγαντωθούν και οι ανταγωνισμοί θα κορυφωθούν και μαζί οι πολεμικές περιπέτειες.
Ένας νέος και μεγαλύτερος γύρος υπερεξοπλισμών εξελίσσεται. Το ΝΑΤΟ αποφάσισε ως το 2035 οι εξοπλιστικές δαπάνες κάθε χώρας του να φτάσουν το 5% του ΑΕΠ της, ένα ποσό ασύλληπτο.
Η Ευρώπη επανεξοπλίζεται, η σύνοδος της ΕΕ αποδέχτηκε το 5% που αποφάσισε το ΝΑΤΟ, ενώ είχε ήδη αποφασίσει ένα τεράστιο πρόγραμμα εξοπλισμών 150 δισεκατομμύρια ευρώ που θα προστεθεί στα 650 δισεκατομμύρια των εξοπλιστικών δαπανών των κρατών.
Στο παλιό δίλημμα βούτυρο η κανόνια οι νατοϊκοί απαντούν αναπτύσσοντας εξωφρενικά εξοπλιστικά προγράμματα. Όμως ο υπερεξοπλισμός ενός κράτους προκαλεί το φόβο του γείτονα του και η απάντηση του θα είναι μεγαλύτερος και πιο έντονος επανεξοπλισμός του ίδιου. Έτσι οι ανταγωνισμοί δεν έχουν τέλος. Οι υπερεξοπλισμοί οδηγούν με ακρίβεια στον πόλεμο και στους τεράστιους κινδύνους για του λαούς και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Το επιχείρημα των ευρωπαϊκών ηγεσιών και της ελληνικής κυβέρνησης με τη συγκατάνευση του συνόλου το αστικού πολιτικού κόσμου ότι διασφαλίζουν την ειρήνη γι’ αυτό προετοιμάζονται για τον πόλεμο ή ειρήνη μέσω της στρατιωτικής ισχύος είναι ένα μεγάλο ψέμα καθαρή απάτη που στόχο έχει να φανατίσει και να αποκοιμίσει τους λαούς.
Το μαζικό αίτημα των εργατών των φτωχότερων στρωμάτων και της νεολαίας πρέπει αποφασιστικά να είναι :
Όχι στους εξοπλισμούς όχι στους πολέμους.
Σε κάθε περιοχή σε όλη τη χώρα και σε κάθε χώρα το σύνθημα όχι στους εξοπλισμούς – ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών πρέπει να μπει σε προτεραιότητα. Ένα αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ταξικά και πολιτικά αυτόνομο με στόχους:
- Όχι στον επανεξοπλισμό της Ευρώπης όχι στην ένταση των εξοπλισμών παγκόσμια. Οι κρατικοί πόροι να χρηματοδοτήσουν την υγεία την παιδεία τις συντάξεις τις αποδοχές των εργαζομένων την προστασία του περιβάλλοντος τις ανάγκες νεολαίας. Να διαλυθούν οι στρατιωτικοί συνασπισμοί και οι κάθε λογής άξονες.
- Η Ελλάδα να ακυρώσει όλα τα εξοπλιστικά προγράμματά της.
- Να κλείσουν οι βάσεις της Σούδας της Αλεξανδρούπολης της Λάρισας.
- Να παγώσει η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ στην προοπτική της αποχώρησης.
- Να αποσυρθούν οι φρεγάτες από το Λιβυκό πέλαγος, ανάσχεση μεσοπέλαγα των μεταναστευτικών ροών των ξεκληρισμένων και κατατρεγμένων από μεγάλα πολεμικά πλοία οδηγεί σε τραγωδίες. Να ανοίξουν νέοι με ανθρώπινες συνθήκες καταυλισμοί προσφύγων.
- Απορρίπτουμε την Ευρώπη φρούριο και την Ελλάδα σε ρόλο χωροφύλακα υπεράσπισης του.
Βέβαια στο καπιταλισμό οι πόλεμοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ο μόνος τρόπος να μειωθούν τουλάχιστον, είναι η ανάπτυξη ισχυρού ευρύτατου αντιπολεμικού κινήματος όχι πασιφιστικού αλλά αντιιμπεριαλιστικού που θα θέτει στο επίκεντρό του την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε αντιπαράθεση με τα τεράστια κέρδη των εμπόρων του πολέμου την επέκταση της κυριαρχίας ιμπεριαλιστικών χωρών και την κατάκτηση μεγαλύτερου τιμήματος της πίτας των αγορών. Θα πιέζει κυβερνήσεις και κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, θα επιδιώκει κατακτήσεις και παρεμπόδιση των σχεδίων τους, ώστε να κερδίσει τη λαϊκή υποστήριξη και να αναδειχθεί ισχυρός παράγοντας των εξελίξεων για βαθύτερες αλλαγές.
Η οριστική απαλλαγή από την πολεμική απειλή προϋποθέτει την εξάλειψη της κυριαρχίας του κεφαλαίου και την ανατροπή της εξουσίας του τη μετάβαση των χωρών στην αταξική κοινωνία, στο Σοσιαλισμό.
Το καθήκον των κομμουνιστών σήμερα είναι η ανασύνταξη των δυνάμεών τους και η δημιουργία επαναστατικών κομμάτων με στόχο την ανατροπή της αστικής τάξης και την εργατική εξουσία.
