10 χρόνια μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και το περήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού, όχι στις προτάσεις Βερολίνου Βρυξελλών κεφαλαίου και αστικής τάξης της χώρας, το ΚΚΕ επανέρχεται με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του στο φύλλο του Ριζοσπάστη Σάββατο5-Κυριακή 6 Ιουλίου. Προφανώς για να θέσει τις θέσεις του και να δικαιολογήσει τη στάση του τότε χρησιμοποιώντας όμως τερτίπια και παραπλανητικές στρεψοδικίες.
Υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικά θέματα τα οποία μπλέκει. Το πρώτο είναι το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος και η απάντηση που πρέπει να δοθεί και το δεύτερο είναι οι επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης του. Πρόκειται για διαφορετικά ζητήματα τα οποία δεν πρέπει να συγχέονται. Η απάντηση στο ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι φανατικά υπερψήφιση του ΟΧΙ, Όχι στην επιβολή νέου μνημονίου, τέρμα τα μνημόνια. Αυτή ήταν η μόνη λογική απάντηση από τη σκοπιά των εργαζόμενων και πληττόμενων από τα μνημόνια και τις επιπτώσεις τους. Αυτό έπραξε το 62% του ελληνικού λαού- τα εργατικά και λαϊκά στρώματα κόντρα το 38% του Μένουμε Ευρώπη που στήριζε η αστική και μεσοαστική τάξη, ο αστικός πολιτικός κόσμος και όσοι σιτίζονται από το κεφάλαιο, τα ευρωπαϊκά κονδύλια και την κρατική μηχανή και με λυσσαλέο τρόπο η ΕΕ.
Οι χαρακτηρισμοί της ανακοίνωσης περί κάλπικου δημοψηφίσματος περί ψευδεπίγραφου ΟΧΙ είναι ατυχέστατοι και απαράδεκτοι. Ούτε το ΟΧΙ ήταν ψευδεπίγραφο, αλλά ούτε και το ΝΑΙ ήταν ψευδεπίγραφο, ήταν οι διαφορετικές, κυριολεκτικά αντίθετες απαντήσεις του κόσμου του κεφαλαίου και της εξουσίας του και των εργαζομένων και όσων δέχονταν τα συντριπτικά πλήγματα.
Η απάντηση κάθε εργαζόμενου αριστερού και πρωτίστως κομμουνιστή ήταν ένα ηχηρό ΌΧΙ όπως και έγινε. Η επιλογή του ΚΚΕ για ψήφο με βάση τη δική του πρόταση, στην ουσία απέχω και νίπτω τας χείρας μου, συγκέντρωσε μόνο τη μειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεων του.
Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πιεζόμενοι από τις συνθήκες, τη λαϊκή αγανάκτηση και τη μαζική απόρριψη των μνημονίων, αλλά και τη μαζική καταδίκη όσων τα επέβαλαν, ΕΕ αστικά πολιτικά κόμματα της χώρας κλπ και αποφασισμένος για συμβιβασμό με τις μικρότερες κατά το δυνατόν συνέπειες για τον ίδιο και το κόμμα του αναγκάστηκε να προκηρύξει δημοψήφισμα ελπίζοντας σε υπερψήφιση του ΝΑΙ κάτω από τις τρομερές πιέσεις και διλήμματα που ασκήθηκαν στον ελληνικό λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία πρόθεση σύγκρουσης με την ΕΕ, εξόδου από το ευρώ και δημιουργία εθνικού νομίσματος, αλλαγή συμμαχιών και εκπροσώπησης των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων. Όλα αυτά είχαν γίνει εντελώς σαφή πριν από τις εκλογές του 2012 ακόμα και πολύ πιο σαφή μετά το Γενάρη του 2015.
Απλώς επεδίωκε συνέχεια της πολιτικής των μνημονίων με κάποια πιο ήπια μορφή και ένα λαϊκό ΝΑΙ θα του έδινε τη δυνατότητα να συνεχίσει. Όμως το Βερολίνο και συνολικά η ΕΕ είχαν αποφασίσει να δώσουν ένα ισχυρό μήνυμα-μάθημα στην κυβέρνηση του με τεράστιες επιπτώσεις των ελληνικό λαό, αλλά και μήνυμα προς τις δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας που έδειξαν διαθέσεις αντίστασης. Το μήνυμα ουσιαστικά ήταν «τώρα όλα τα κεφάλια μέσα. Δεν θα ανοιχτούμε την παραμικρή αντίρρηση».
Έτσι αναγκάστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από κοινού με τον υπόλοιπο αστικό κόσμο και με τις ευλογίες του προέδρου της δημοκρατίας που δηλώνει ότι δεν θα έμενε ούτε μία ώρα πρόεδρος με κυβέρνηση της δραχμής, τον οποίον ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ υπέδειξε και ψήφισε, να κάνει το ΟΧΙ ΝΑΙ συμφωνώντας με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες το 3ο και πιο επώδυνο μνημόνιο στο όνομα της σωτηρίας της χώρας από τη χρεοκοπία και του λαού από την καταστροφή. Υπογράφοντας το μνημόνιο ουσιαστικά υποθήκευσε την περιουσία του ελληνικού λαού για 99 χρόνια επέβαλε σκληρές αντιλαϊκές δεσμεύσεις ως το 2062, ο ελληνικός λαός φτωχοποιήθηκε και χιλιάδες σιτιζόταν από τους κάδους απορριμμάτων. Υπέγραψε τη μεγαλύτερη ήττα του κινήματος των τελευταίων δεκαετιών και την προδοσία όλων των λαϊκών ελπίδων. Το κίνημα προδόθηκε και ηττήθηκε κατά κράτος και τις συνέπειες ο ελληνικός λαός τις υφίσταται ακόμη και ποιος ξέρει για πόσο, οι αμφιβολίες και η απογοήτευση των εργαζομένων είναι μεγάλες και ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τα επίχειρα και θα πληρώσει ως το τέλος.
Δεν υπάρχει κάλπικος χαρακτήρας του δημοψηφίσματος το ερώτημα ήταν σαφές και την απάντηση του λαού, το μεγάλο ΟΧΙ, έπρεπε το ΚΚΕ άλλες δυνάμεις εργατικής αναφοράς, τα ταξικά συνδικάτα να το κάνουν σαφέστερο, να δώσουν αναλυτικά τις συνέπειες, να κάνουν τη λαϊκή απάντηση πιο ηχηρή, ώστε να μπουν οι βάσεις για ένα κίνημα σύγκρουσης στην κεντρική ουσία των επιδιώξεων την κεφαλαίου.
Στην πορεία τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η σύγκριση θα έπαιρνε μεγαλύτερο βάθος, ποιο ολοκληρωμένους στόχους, θα γινόταν πιο σαφείς και διακριτές οι ταξικές διαιρέσεις και τα συμφέροντα και η εργατική και λαϊκή δράση πιο αποτελεσματική.
Κανείς δεν μπορεί να πει τι ακριβώς θα γινόταν στις επερχόμενες εκλογές, όμως είναι βέβαιο ότι το εργατικό και λαϊκό κίνημα και οι δυνάμεις που το εκφράζουν θα έδιναν τον αγώνα τους από πολύ πιο καλές θέσεις και θα διαχειριζόταν τις εξελίξεις από θέσεις ισχύος.
Η ΕΕ, η αστική τάξη της χώρας και οι πολιτικοί εκφραστές της με όχημα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μία μεγάλη επιτυχία, σταθεροποίησαν την κατάσταση και σταδιακά την κυριαρχία τους στη χώρα, έδωσαν ένα μεγάλο χτύπημα στο κίνημα τέτοια που δεν κατάφερε ακόμη να ανακάμψει και σκόρπισαν τεράστιες αμφιβολίες και απαισιοδοξία.
10 χρόνια μετά το δημοψήφισμα – 4 με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και 6 χρόνια με νεοδημοκρατική κυβέρνηση Μητσοτάκη- τα κέρδη του κεφαλαίου εκτινάχτηκαν σε πρωτοφανή ύψη, η χώρα εμφανίζει εικόνα προτεκτοράτου, οι κίνδυνοι ακρωτηριασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης Νέας Μεγάλης Μέσης Ανατολής και της απόλυτης νατοϊκής κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι ορατοί, η εργατική τάση και ο λαός φτωχοποιούνται και χάνουν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, οι 13 ώρες εργασίας ημερησίως νομοθετήθηκαν, η προοπτική της νεολαίας δυσοίωνη και το μέλλον της χώρας σκοτεινό. Σήμερα τα αδιέξοδα ορθώνονται τεράστια.
Απαιτείται ένας νέος μεγάλος συναγερμός, ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα με κορμό την εργατική τάξη που θα σκορπίσει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση στις εργατικές και εργαζόμενες μάζες με αιτήματα -άξονες αντίστοιχα, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτά της περιόδου των μνημονίων.
Διάρρηξη των δεσμών με τον ευρωατλαντισμό και με όλα τα σχέδιά του, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, η Ελλάδα έξω από την ΕΕ. Γενναία αύξηση των εργατικών αποδοχών, των συντάξεων, των κοινωνικών δαπανών, Όχι στον επανεξοπλισμό της Ευρώπης όχι στον πόλεμο, δημόσια παιδεία και υγεία στο επίπεδο των σύγχρονων αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Ανακούφιση και ουσιαστική στήριξη των μικροεπαγγελματιών και μικρεμπόρων, των φτωχομεσαίων αγροτών. Αύξηση της φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου στο 45%. Αντιστροφή της παραγωγικής συρρίκνωσης της χώρας με σχέδιο ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής και της βιομηχανίας μέσω γενναίων κρατικών επενδύσεων, αναπροσανατολισμό κονδυλίων και στήριξη συνεταιρισμών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
Ο φυσικός ηγέτης ενός τέτοιου κινήματος που θα συνενώνει ευρύτατα λαϊκά στρώματα σε γραμμή σύγκρουση με το κεφάλαιο, το ΚΚΕ, δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Η πολιτική του τηρούμενων των αναλογιών είναι αντίστοιχη με αυτήν σε εποχής των μνημονίων και του δημοψηφίσματος και δεν μπορεί να έχει επιτυχία.
Είναι πολιτική ορισμένης συντήρησης δυνάμεων για την κρίσιμη ώρα, αν και όταν έρθει, και εν τέλει καταντά ανασχετικός παράγοντας για το εργατικό κίνημα και τους αγώνες. Την ώρα της κρίση του συστήματος και της συρρίκνωσης των επιλογών του, την ώρα των ρηξικέλευθων αποφάσεων για συγκέντρωση δυνάμεων και σύγκρουση με τον αντίπαλο δυστυχώς ακολουθεί πολιτική αναδίπλωσης και στρεψόδικων επιχειρημάτων.
Ενδεικτικό είναι ένα σημείο της Ανακοίνωσης του Γραφείου Τύπου. Αναφέρει: Κατά της συζήτηση στη βουλή για την προκήρυξη του δημοψηφίσματος το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση να συμπεριληφθεί σε αυτό εκτός από την πρώτη πρόταση της τρόικα και αυτή της κυβέρνησης και το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Θέση του κόμματος ήταν τότε είναι και σήμερα: Αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην Εξουσία. Δηλαδή αποδέσμευση μετά την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Και αναρωτιέται κανείς, υπήρξε επανάσταση – υπήρξε εργατική εξουσία; Καλούσε το ΚΚΕ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον υπόλοιπο αστικό πολιτικό κόσμο να δράσουν μαζί για ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος και εργατική εξουσία στη χώρα;
Όλο το πρόβλημά του, αυτό που κυριαρχούσε στη σκέψη του ήταν πως θα εκθέσει και θα αποκαλύψει το ΣΥΡΙΖΑ και θα αντλήσει επιχειρήματα. Όμως με κόλπα και τακτικισμούς δεν γίνεται επαναστατική πολιτική ιδιαίτερα στις κρίσιμες στιγμές.
Στο ίδιο φίλο της εφημερίδας που περιλαμβάνεται η ανακοίνωση δημοσιεύεται άρθρο στο οποίο γίνεται προσπάθεια να δοθεί απάντηση στο ερώτημα τι χρεοκόπησε τελικά το 2015 και να διατυπωθούν ορισμένα βασικά συμπεράσματα. Ορισμένα εξ’ αυτών είναι πάγιες αλήθειες και ορθώς επαναφέρονται όπως πχ ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού ή τονίζεται η ανάγκη της ανεξαρτησίας και αυτονομίας του εργατικού κινήματος σε σχέση με την αστική τάξη και τα κόμματά της και την ανάγκη να μην είναι γίνεται εξάρτημα των κάθε αφορά σχεδιασμών για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος κ.α.
Όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ο ισοπεδωτισμός και η αδυναμία της ηγεσία του κόμματος να εκτιμήσει το χαρακτήρα των πολιτικών δυνάμεων και να τις χαρακτηρίσει ορθά είναι εμφανής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τσουβάλιασμα όλων των δυνάμεων πέραν του ΚΚΕ και ο χαρακτηρισμός τους ως σοσιαλδημοκατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων που υπηρετούν το σύστημα. Η λογική αυτή πηγάζει από την συνεδριακή θέση ότι το ΚΚΕ και μόνη συνεπής επαναστατική δύναμη και όλα τα υπόλοιπα κόμματα βρίσκονται από την αντίθετη όχθη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν το κεφάλαιο. Το πρόβλημα αυτό είναι τεράστιας σημασίας αφού οριοθετεί τις δυνάμεις του κόμματος και την επιρροή και τη σχέση του με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και δρα ανασχετικά στην ανάπτυξη του κινήματος.
Το πρόβλημα της στασιμότητας του κόμματος σε συγκεκριμένες χρονικά περιόδους το ξεπερνά με τη θέση ότι το εργατικό λαϊκό κίνημα σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση ανεξάρτητα από το αν βρίσκεται σε φάση μεγάλης ανόδου ή κάνει αργά βήματα, συμβάλλει σταθερά και αποφασιστικά στη βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων από τα κάτω…… Σε φάση όμως στασιμότητας και έντονων κρισιακών φαινομένων του συστήματος, ανάπτυξης έντονης εργατικής δυσαρέσκειας, όταν διαμορφώνονται αντικειμενικές προϋποθέσεις το κίνημα να αναπτυχθεί με γρήγορους ρυθμούς και να βάλει δύσκολα στην αντίπαλη τάξη και δεν το καταφέρει, αλλά κάνει αργά βήματα ή υποχωρεί, αυτό δεν πρέπει να εξηγηθεί;
Επιμένει στη σημασία της σταθερότητας των εκτιμήσεων και της τακτικής του ακόμη κι όταν οι εργατικές- λαϊκές μάζες την απορρίπτουν, ακόμη και όταν είναι καθολικά αντίθετες με τις θέσεις σου. Οι εργαζόμενοι προφανώς σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να κάνουν λάθος και η θέση του κόμματος να είναι σωστή τότε πρέπει να κάνει σοβαρή προσπάθεια να αντιληφθεί τη στάση των εργαζομένων και να εξηγήσει τους λόγους που τη διαμορφώνουν και τελικά να πείσει. Η περίπτωση των εκλογών του 2012 και η απώλεια της μισής δύναμης του ούτε μία στιγμή δεν προβλημάτισε όχι να αλλάξει θέσεις, αλλά να επικοινωνήσει και να καταλάβει για ποιο λόγο γύρισαν την πλάτη οι εργαζόμενοι και να τροποποιήσει κάτι αν το θεωρεί ορθό. Αντίθετα είχε στάση υποτίμησης των εργαζομένων, κούνημα του δάχτυλου με επιτακτικό ύφος και προτροπή ο λαός να αλλάξει την ψήφο του. Ορισμός του πάνσοφου καθοδηγητή και η μεγαλύτερη κακοποίηση του κόμματος της εργατικής πρωτοπορίας, κακοποίηση του λενινισμού.
