γράφει η Γαλήνη Βήχα
Η εθνική ομάδα πόλο γυναικών αποτελεί διαχρονικά έναν από τους πιο σταθερούς και περήφανους εκπροσώπους του ελληνικού αθλητισμού. Δεν είναι μόνο οι διακρίσεις που επιβεβαιώνουν την αξία της, αλλά και το ίδιο το άθλημα που υπηρετεί: το πόλο είναι μια σκληρή, απαιτητική και ταυτόχρονα βαθιά συλλογική μορφή αγώνα. Το παιχνίδι στο νερό συνδυάζει σωματική αντοχή και δύναμη, με στρατηγική, τακτική σκέψη και απόλυτο συντονισμό με τους/τις συμπαίκτες/συμπαίκτριες. Είναι μια μορφή μάχης, όπου η ατομική υπέρβαση υποτάσσεται στη λογική της ομάδας – μια αθλητική έκφραση της συλλογικότητας και του πείσματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ελληνίδες αθλήτριες, προερχόμενες από διάφορες περιοχές της χώρας και διαπρέποντας σε δύσκολες συνθήκες, φτάνουν να κοιτούν στα μάτια τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Γιατί το ταλέντο υπάρχει. Το ανθρώπινο δυναμικό υπάρχει. Το πάθος, η αφοσίωση, η εργατικότητα, η επιμονή – όλα υπάρχουν. Κι όχι μόνο υπάρχουν, αλλά συχνά γεννιούνται μέσα σε κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες που ταιριάζουν απόλυτα με τη φύση του αθλήματος. Ο «βαλκάνιος» χαρακτήρας – το πείσμα, η συντροφικότητα, η ευρηματικότητα, η ικανότητα να ανταπεξέρχεσαι σε αντίξοες συνθήκες – είναι ταυτόσημος με τη φιλοσοφία του αθλήματος. Καθώς το πόλο δεν είναι μόνο ταλέντο και τεχνική. Είναι και ένστικτο, ένταση, καρδιά.
Αν αυτά τα στοιχεία συνδυάζονταν με στήριξη από το κράτος, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι υπερδύναμη στο άθλημα. Αυτό όμως απαιτεί υποδομές, σχεδιασμό και πολιτική βούληση. Απαιτεί σχολικό – μαζικό αθλητισμό, απαιτεί πόλεις με ανοιχτές, ζωντανές εγκαταστάσεις, όπου τα παιδιά θα μπορούν να γνωρίζουν το νερό, την ομάδα, τον συναγωνισμό.
Σήμερα όμως, η πραγματικότητα είναι θλιβερή – και προκλητική.
Το Εθνικό Κολυμβητήριο της Θεσσαλονίκης παραμένει κλειστό “μέχρι νεωτέρας”, ένα μνημείο εγκατάλειψης σε μια πόλη με πλούσια παράδοση στο υγρό στοιχείο. Στον Βόλο, το κολυμβητήριο διατέθηκε στην αποστολή του Ισραήλ, την ώρα που ντόπιοι αθλητές και αθλήτριες παραγκωνίζονταν. Η προτεραιότητα δεν ήταν οι ανάγκες των παιδιών και της τοπικής κοινωνίας, αλλά οι “φιλοξενούμενοι” της στρατηγικής συμμαχίας Ελλάδας – Ισραήλ.
Είναι φανερό πως το κράτος εγκαταλείπει τον μαζικό αθλητισμό, παραδίδει τις υποδομές σε ιδιώτες – κι ας έχει εθνικές ομάδες που μπορούν να γίνουν παγκόσμια σύμβολα.
Σήμερα, μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, η Εθνική Ομάδα Πόλο Γυναικών έδειξε στην πράξη τι σημαίνει δουλειά, πίστη και ομαδικότητα. Απέναντι σε όλα τα εμπόδια, τα κορίτσια κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή του κόσμου. Αυτή η επιτυχία είναι αποτέλεσμα ταλέντου και επιμονής, αλλά και απόδειξη πως, αν υπήρχε η σωστή στήριξη, η χώρα μας θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σταθερά σε παγκόσμιο επίπεδο.
