Κάθε καλοκαίρι το ίδιο έργο: καταστροφικές πυρκαγιές, ελλιπής πρόληψη, και στο φόντο μια κυβέρνηση που νίπτει τας χείρας της επικαλούμενη «ακραία καιρικά φαινόμενα» και «περιβαλλοντική κρίση». Μα δεν είναι η φύση αυτή που φταίει — είναι η πολιτική που αφήνει τη φύση και τις ζωές μας απροστάτευτες. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Δεν μπορεί και δεν θέλει να προστατεύσει δάση, οικισμούς και ανθρώπους.
Η δασοπροστασία και η δασοπυρόσβεση, παρότι κρίσιμοι τομείς για τη ζωή του λαού και την ισορροπία της φύσης, ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των «κοινωνικών δαπανών» που δεν εξυπηρετούν “αναπτυξιακούς στόχους”, δεν ενισχύουν το ΑΕΠ γιατι δεν ευνοούν υψηλή κερδοφορία. Έτσι, αφήνονται στην τύχη τους. Η υποστελέχωση των δασικών υπηρεσιών, η γύμνια της πυροσβεστικής, η έλλειψη ουσιαστικών σχεδίων πρόληψης και εκκένωσης, είναι το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής.
Δεν είναι ανικανότητα· είναι ταξική πολιτική υπερ του κεφαλαίου. Όταν το κράτος δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο λαό, τότε το μόνο που του απομένει είναι να ρίχνει το φταίξιμο στα σύννεφα, στον ήλιο και στον άνεμο. Στα «ακραία φαινόμενα» δηλαδή, που ακριβώς επειδή επαναλαμβάνονται σταθερά, δεν είναι πια ακραία. Αυτό ακριβώς κάνει ο Κ. Μητσοτάκης, κάθε φορά που το φυσικό περιβάλλον τον “ζορίζει”.
Όταν βρέχει πνιγόμαστε, όταν χιονίζει αποκλειόμαστε, όταν έχει ζέστη καιγόμαστε. Ας ελπίσουμε να μην γίνει κανένας σεισμός — γιατί, ούτε για εκκένωση δεν θα προλάβουν να μας ενημερώσουν.
