Το τελευταίο διάστημα, γίνεται όλο και πιο εμφανής – ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε ακροδεξιές ιστοσελίδες και στην αρθρογραφία της ψευτοπατριωτικής δεξιάς – μια συστηματική ταύτιση με το κράτος του Ισραήλ. Από σχόλια που δοξάζουν τον ισραηλινό στρατό, μέχρι δηλώσεις στήριξης στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, χλευασμός προς όλες τις κινητοποιήσεις ενάντια στο κράτος – δολοφόνο, χυδαίος αντικομμουνισμός. Το φαινόμενο έχει πάρει μαζικές διαστάσεις και δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο. Ο υπουργός δικαιοσύνης, κ. Φλωρίδης, δανειζομενος τη ρητορική τους, κατηγόρησε όσους αντιστεκονται για αντισημιτισμό και φιλοτουρκισμό.
Δεν αποσκοπούμε σε κάποια ανάλυση των θέσεων της ακροδεξιάς – πρόκειται εξ’ ορισμού για ότι πιο σάπιο υπάρχει στην ελληνική κοινωνια. Στόχος μας είναι να αναδειχθεί η υποκρισία, η «ιδεολογική μετάλλαξη» και ο γεωπολιτικός προσανατολισμός εκείνων που παριστάνουν τους υπερασπιστές της εθνικής κυριαρχίας και της “εθνικής” ιστορικής μνήμης.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές – και ταυτόχρονα αποκαλυπτικές – μεταλλάξεις των τελευταίων χρόνων είναι η φιλοϊσραηλινή στροφή των εγχώριων βασιλοχουντικών, ακροδεξιών και ψευτοπατριωτών. Εκείνων που μέχρι χθες μιλούσαν για “παγκόσμιο σιωνισμό”, σήμερα στήνουν αγιογραφίες του ισραηλινού στρατού, σηκώνουν σημαίες του Ισραήλ, υιοθετούν ρητορική Νετανιάχου και χειροκροτούν τη σφαγή στη Γάζα. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα φυσικά ο Α. Γεωργιάδης, γνωστός κάποτε για έντονο αντιεβραϊσμό.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποια ιδεολογική αναθεώρηση – δεν έχουν ιδεολογία άλλωστε. Πρόκειται για μια εκ νέου ευθυγράμμιση με τον κυρίαρχο, δυτικό ιμπεριαλισμό, στον οποίο πλέον εντάσσουν πλήρως και το Ισραήλ. Οι ίδιοι που χτυπιούνται για «τουρκοφάγες» συμμαχίες, βλέπουν στο Ισραήλ έναν «σύμμαχο» απέναντι στον κοινό εχθρό: τον άραβα, τον Παλαιστίνιο, τον εγχώριο εχθρό – οποιονδήποτε αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή.
Η λατρεία προς το ισραηλινό κράτος δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν θαυμασμό για τη στρατοκρατία, για το “καθαρό” έθνος-κράτος, για τον «νόμο και τάξη» με τείχη, ντρόουν και εκτελέσεις. Γι’ αυτό και στην Παλαιστίνη δεν βλέπουν κατοχή, εποικισμούς, προσφυγιά, γενοκτονία· βλέπουν «ασφάλεια» και «αποτροπή».
Η μετατόπιση αυτη επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά πως οι ακροδεξιοί δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε αρχές. Ό,τι υπηρετεί την κυριαρχη τάξη, γίνεται αποδεκτό. Από τα SS και τη Γκεστάπο, στον IDF και τη Μοσάντ.
Το οτι οι ψευτοπατριώτες γίνονται οι καλύτεροι απολογητές της ισραηλινής κατοχής, δεν πρόκειται για καμία έκπληξη. Είναι οι ίδιοι που σιώπησαν για την Κύπρο, που στήριξαν κάθε ξένη μπότα, που υπερασπίζονται κάθε ιμπεριαλιστή στο όνομα της «ασφάλειας».
Δεν υπάρχει “πατριωτισμός” που να στέκεται στο πλευρό κατακτητών. Δεν υπάρχει “εθνική ανεξαρτησία” που να περνάει μέσα από συμμαχίες με κράτη-δολοφόνους. Κι όποιος το διακηρύσσει, δεν είναι πατριώτης· είναι πρόθυμος υπηρέτης της πιο ωμής βίας της εποχής μας.
