Η απώλεια ενός ανθρώπου είναι πάντα τραγική. Η σκέψη και μόνο μιας μάνας ή ενός πατέρα που θάβει το παιδί του προκαλεί θλίψη, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Όμως αυτό που προκαλεί οργή, όχι απλώς θλίψη, είναι η υποκρισία και ο επιλεκτικός πόνος που διαχέεται στη δημόσια σφαίρα, με βάση το επώνυμο και την κοινωνική θέση του εκλιπόντος.
Η κόρη του Αντώνη Σαμαρά μεταφέρθηκε στο «Σισμανόγλειο» και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου κατέληξε το βράδυ της Πέμπτης 7/8. Όπως ανακοίνωσε η 1η ΥΠΕ, υπήρξε πλήρης ιατρική εκτίμηση και μεταφορά με ασθενοφόρο συνοδεία ιατρού σε νευρολογική κλινική.
Και ρωτάμε: γιατί όχι σε ιδιωτικό νοσοκομείο; Δεν εμπιστεύονται τις ιδιωτικές δομές που οι ίδιοι και το πολιτικό προσωπικό της τάξης τους προωθούν; Είναι οξύμωρο το γεγονός ότι ακόμη και η οικογένεια Σαμαρά καταφεύγει στο δημόσιο σύστημα υγείας, όταν ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, από τη θέση του πρωθυπουργού το 2012-2014, ξεκίνησε το ξήλωμα του ΕΣΥ, με τις διαθεσιμότητες, τις συγχωνεύσεις νοσοκομείων και την εμπορευματικοποίηση της υγείας.
Τραγική ειρωνεία: οι δικοί τους απευθύνονται στον Ευαγγελισμό, ενώ την ίδια ώρα χιλιάδες εργάτες, μετανάστες, αποκλεισμένοι, πεθαίνουν σε ράντζα, περιμένοντας σε Κέντρα Υγείας χωρίς γιατρούς ή σε νοσοκομεία χωρίς ΜΕΘ.
Το πένθος για τον θάνατο ενός παιδιού πρέπει να είναι σεβαστό. Αλλά τι να πουν οι γονείς των Τεμπών, όπως η Καρυστιάνου που «ακούει» κάθε γελοίο πολιτευτή της ΝΔ να μιλάει για «το ανθρώπινο λάθος» ή για «συνδικαλιστές-σαμποτέρ», κρύβοντας τις ευθύνες των πολιτικών τους επιλογών και των ιδιωτικών συμφερόντων που υπηρετούν.
Διερωτόμαστε: αξίζει περισσότερο η ζωή της κόρης ενός πρώην πρωθυπουργού από τη ζωή ενός Παλαιστινίου παιδιού, ενός μετανάστη, ενός εργάτη που πέφτει από σκαλωσιές, ενός ντελιβερά που τρακάρει για ένα μεροκάματο; Η απάντηση είναι ταξική: στον καπιταλισμό η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία, ανάλογα με τη κοινωνική κάστα που ανήκει.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι η οικογένεια Σαμαρά δεν φημίζεται για τον σεβασμό στους εργαζόμενους. Σύμφωνα με παλαιότερες αποκαλύψεις, είχαν παρέμβει για να απολυθεί καθηγητής του Κολλεγίου Αθηνών επειδή έπιασε τον γιο Σαμαρά να αντιγράφει. Δεν θα κάνουμε κανένα βήμα πίσω από την ανθρωπιά μας, αλλά δεν θα κάνουμε και σκόντο στην πολιτική μνήμη: δεν ξεχνάμε πώς αυτοί οι θλιμμένοι γονείς φέρθηκαν σε όσους τολμούν να κάνουν τη δουλειά τους με αξιοπρέπεια.
Σεβασμός στον πόνο, αλλά όχι σιωπή απέναντι στην αδικία. Γιατί εμείς πενθούμε κάθε μέρα παιδιά που δεν έχουν φωνή, δεν έχουν όνομα στις ειδήσεις, δεν έχουν “καταγωγή” από πολιτικά τζάκια.
