Τις τελευταίες μέρες κάτι φαίνεται να κινείται στα ανώτερα πατώματα του πολιτικού προσωπικού. Πρώην πρωθυπουργοί και παράγοντες του αστικού πολιτικού συστήματος από τον Καραμανλή και τον Σαμαρά μέχρι τον “αντισυστημικό” (sic) Τσίπρα βγαίνουν από τη ναφθαλίνη και αρχίζουν να στέλνουν μηνύματα. Όχι τυχαία.
O Κώστας Καραμανλής μίλησε ανοιχτά για τον κίνδυνο πολιτικής κρίσης που μπορεί να εξελιχθεί σε εθνική. Αναφέρθηκε στην κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και στην ανησυχία του για το πού βαδίζει η χώρα. Ουσιαστικά μίλησε για ένα πολιτικό σύστημα που έχει χάσει την ικανότητα να πείθει ακόμη και τα στρώματα που παραδοσιακά κρατούσε σε έλεγχο.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Σαμαράς που κρατά ανοιχτό το παράθυρο της δικής του επιστροφής με ρητορική περί πατριωτικού ρεαλισμού. Ο Παπανδρέου πάντα εκτός τόπου και χρόνου παραμένει στη γνωστή του καθυστέρηση σαν να μην έχει αντιληφθεί καν τι εποχή διανύουμε. Και φυσικά ο “ανανεωμένος” Αλέξης Τσίπρας, αντισυστημικός του life style και των συνεδρίων, προσπαθεί να ξαναπαίξει τον ρόλο του εναλλακτικού πόλου για να συγκρατήσει δυσαρέσκειες πριν αυτές μετατραπούν σε συνειδητή πολιτική ρήξη με το σύστημα.
Το άγχος τους πώς θα εγκλωβιστεί η κοινωνική συνείδηση είναι εμφανής. Όταν πρώην πρωθυπουργοί αρχίζουν να κινούνται ταυτόχρονα δεν είναι ένδειξη ζωτικότητας της δημοκρατίας όπως θα έλεγαν τα δελτία των 8. Είναι ένδειξη άγχους του συστήματος. Άγχος για το αν μπορεί ακόμη να εγκλωβίζει τις εργατικές, λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις τώρα που η φτώχεια η ακρίβεια η εργασιακή εξαθλίωση και η πολεμική προετοιμασία της ΕΕ γίνονται κανονικότητα.
Οι εργαζόμενες μάζες και ορισμένα από τα μικροαστικά στρώματα τείνουν να αγγίξουν τα όρια της φυσικής τους αντοχής. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που πλέκεται με μια εθνική κρίση η κοινωνία νιώθει να χάνει κάθε στήριγμα και προοπτική. Το παρελθόν δείχνει πως σε τέτοιες συνθήκες η “ανάγκη γίνεται Ιστορία”. Και τότε όσες κορδέλες κι αν αλλάξει ο Καραμανλής, όσους λόγους κι αν εκφωνήσει ο Σαμαράς, όσα μνημόνια κι αν σκίσει ο Αλέξης, το σύστημα δεν θα έχει πια τι να υποσχεθεί, παρά μόνο τι να φοβηθεί.
