Ως το 2030 η ΕΕ μπαίνει σε μια νέα εποχή επιτήρησης και πολεμικής οικονομίας με 32 ορόσημα που συνθέτουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου για όλα τα κράτη μέλη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτεί πλήρη συμμόρφωση με τα δημοσιονομικά όρια, αυστηρό έλεγχο των ελλειμμάτων και αναδιάρθρωση των οικονομιών ώστε να προσαρμοστούν στις ανάγκες της πολεμικής και ενεργειακής στρατηγικής της Ένωσης. Η νέα συνθήκη θυμίζει μνημόνιο διαρκείας, καθώς κάθε χώρα θα υποβάλλει λεπτομερή σχέδια για το πώς θα εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις σε εργασιακά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά συστήματα, με την Κομισιόν να έχει τον τελικό λόγο για την έγκριση και τη χρηματοδότηση.
Η μετάβαση σε στρατιωτικοποιημένη οικονομία γίνεται πλέον μεθοδικά. Στο επίκεντρο τίθενται οι δαπάνες άμυνας, η ενίσχυση της βιομηχανίας όπλων και η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού μηχανισμού κοινών προμηθειών, που θα απορροφά τεράστια κονδύλια σε βάρος των κοινωνικών αναγκών. Η Επιτροπή θεωρεί την «άμυνα» ως νέα αναπτυξιακή προτεραιότητα, μετατρέποντας ουσιαστικά τα δημόσια οικονομικά σε εργαλείο στήριξης της στρατιωτικής παραγωγής.
Τα ορόσημα καλύπτουν κάθε πτυχή της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Από την «πράσινη μετάβαση» και την ψηφιακή οικονομία, μέχρι τη φορολογική ενοποίηση και τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να διασφαλίσουν ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, να μειώσουν το δημόσιο χρέος και να εφαρμόσουν «μεταρρυθμίσεις βιωσιμότητας» που στην πράξη σημαίνουν ιδιωτικοποιήσεις και συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους.
Η ευρωπαϊκή στρατηγική ορίζει ρητά ότι μέχρι το 2030 κάθε χώρα οφείλει να έχει «ανθεκτική οικονομία» ικανή να αντεπεξέλθει σε πολεμικές ή ενεργειακές κρίσεις. Πίσω από τις τεχνοκρατικές λέξεις κρύβεται η εδραίωση μιας οικονομίας πολεμικής ετοιμότητας, όπου οι κοινωνικές ανάγκες περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη «σταθερότητα των αγορών» και στη «συνοχή της άμυνας
Η πολεμική οικονομία δεν αποτελεί πια σενάριο, αλλά την ίδια την υλική βάση πάνω στην οποία χτίζεται η νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα. Τα δημοσιονομικά πλαίσια, οι ενεργειακές στρατηγικές και οι αμυντικές δαπάνες ενοποιούνται σε ένα σύστημα που προωθεί τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και τη στρατιωτικοποίηση της παραγωγής. Οι κυβερνήσεις λειτουργούν πλέον ως εκτελεστικοί βραχίονες των μηχανισμών των Βρυξελλών, επιβάλλοντας πειθαρχία και περιορισμούς στους λαούς στο όνομα της «ανθεκτικότητας» και της ασφάλειας. Οι κοινωνικές ανάγκες υποτάσσονται πλήρως στις επιταγές της αγοράς και της πολεμικής προετοιμασίας, ενώ οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το κόστος με νέα μέτρα λιτότητας.
Καθώς πλησιάζει το 2030, οι αντιθέσεις θα οξυνθούν αναπόφευκτα. Η ταξική σύγκρουση θα βαθαίνει, καθώς το κεφάλαιο επιχειρεί να διασώσει τα κέρδη του μέσα από την αποδιάρθρωση των κοινωνικών δομών και τη μετατροπή της οικονομίας σε μηχανισμό πολεμικής συσσώρευσης. Σε αυτή τη συνθήκη, οι κομμουνιστικές οργανώσεις οφείλουν να βρίσκονται σε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ετοιμότητα. Να αναλύσουν σε βάθος τη νέα φάση του ιμπεριαλισμού, να οργανώσουν την ταξική πάλη στους χώρους δουλειάς, να αποκαλύψουν τον πραγματικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και να χαράξουν γραμμή αντεπίθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα υπηρετεί τις ανάγκες των πολλών και όχι τα συμφέροντα των λίγων.
