Νιόνιος: ο αντικομφορμιστής που έγινε σαλτιμπάγκος της εξουσίας
Η τέχνη δεν είναι ουδέτερη: είτε στέκεται στο πλευρό του ανθρώπου της κοινωνίας και των αγώνων είτε γίνεται εργαλείο της εξουσίας και της κερδοφορίας.
Χθες (22/10/2025) ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε από τη ζωή. Ένας καλλιτέχνης που ξεκίνησε στην προδικτατορική Αθήνα μέσα στις μπουάτ στους Λαμπράκηδες και στους δημοκρατικούς κύκλους. Αντικομφορμιστής, διαφορετικός, ευφυής και γλυκός μπήκε με τα μπούνια σε όλα αυτά. Αγαπήθηκε συνεργάστηκε ταίριαξε στα ρεύματα της εποχής.
Η χούντα τον συνέλαβε και τον βασάνισε. Όταν βγήκε από το κολαστήριο της Μπουμπουλίνας κάποιοι τον είπαν ξεπουλημένο. Ανοησίες. Δεν είχε τίποτα να ξεπουλήσει δεν έκανε ποτέ πραγματικό αντιδικτατορικό αγώνα.
Λίγο αργότερα έκανε τον τρελό για να μην υπηρετήσει φαντάρος. Πήρε το τρελόχαρτο εν μέσω δικτατορίας και καλά έκανε. Το πρόβλημα δεν ήταν αυτό, αλλά ότι χρόνια μετά επέκρινε όσους έκαναν το ίδιο.
Από τότε η κωλοτούμπα έγινε δεύτερη φύση του, όχι καλλιτεχνικά, ως στάση ζωής.
Δημοκρατικός υποτίθεται, διορισμένος από το ΠΑΣΟΚ, βασανισμένος από τη χούντα κατέληξε το μακρύ χέρι της δεξιάς και του Μητσοτάκη. Δημιούργησε ένα νέο μοντέλο καλλιτέχνη που ταυτίζεται με την εξουσία.
Τη δεκαετία του ’80 σχεδόν ταυτίστηκε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αργότερα ενώ ήταν πια αναγνωρισμένος δεξιός βγήκε δημόσια να υποστηρίξει κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Κανείς δεν τόλμησε να τον ξεσκεπάσει εκτός από τον Βασίλη Ραφαηλίδη.
Στα μνημόνια, στις αυτοκτονίες, στην κοινωνική καταστροφή, εξαφανίστηκε. Δεν μίλησε ποτέ για τη δυστυχία των ανθρώπων μόνο για τους «λάθρομετανάστες» όπως είπε τους τοξικομανείς και τους φτωχούς. Για τους νεκρούς των Τεμπών εννοείται καμία κουβέντα.
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε πρόεδρος της ΝΔ και ετοιμαζόταν να κυβερνήσει, ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε ξανά, οργάνωσε συνάντηση του Μητσοτάκη με καλλιτέχνες και συμμετείχε σε διαφημιστικό βίντεο που έταζε «λαγούς με πετραχήλια». Κι όταν ο Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός και διέλυε τη χώρα ο Σαββόπουλος πάλι εξαφανίστηκε.
Από τους λαϊκούς αγώνες έλειπε, μα στις βραβεύσεις και στα κοσμικά γκαλά με υπουργούς και βουλευτές ήταν παρών. Δεν στάθηκε ποτέ δίπλα σε έναν εργάτη, σε έναν Ρούτση, σε μια Καρυστιανού.
Έτσι, ο κάποτε αντικομφορμιστής καλλιτέχνης έγινε το πιο θλιβερό παράδειγμα της τέχνης που υπηρετεί την κερδοφορία του συστήματος, όχι τον άνθρωπο. Ο «τρελός» της χούντας έγινε ο λογικός γελωτοποιός του συστήματος. Ένας σαλτιμπάγκος που έμαθε να αλλάζει μάσκες ανάλογα με το ποιος πληρώνει το γλέντι.
Όμως τα τραγούδια και η φωνή του η μουσική του παραμένουν. Η τέχνη ξεπερνά τους ανθρώπους γιατί είναι κοινωνική. Ο λαός μας συνεχίζει να τραγουδά «ας κρατήσουν οι χοροί» γιατί είναι δική του η μουσική, όχι του Σαββόπουλου.
