Στην καρδιά της μητροπολιτικής Θεσσαλονίκης, αλλά και σε κάθε γωνιά της χώρας, η επίθεση στο δημόσιο και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αποκαλύπτουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της Ελλάδας. Το Υπερταμείο, ως φορέας εκποίησης των πάντων, από τη μαρίνα της Αρετσούς και το εμβληματικό Ρεμέτζο μέχρι το ιστορικό κάμπινγκ της Αγίας Τριάδας και το παραθαλάσσιο δάσος που το περιβάλλει, δείχνει πώς το κράτος και η κυβέρνηση εκχωρούν τον κοινωνικό πλούτο σε μάνατζερ με στόχο την “αποπληρωμή χρεών”, στερώντας τους από τους εργαζόμενους.
Ταυτόχρονα, το κλείσιμο ταχυδρομείων, η εκποίηση του στρατοπέδου Γκόνου και του Σταθμού του ΟΣΕ, η προσπάθεια ελέγχου της ΔΕΘ και η στοχοποίηση μικρών αυτοοργανωμένων χώρων πολιτισμού και περιβαλλοντικής προστασίας, όπως το σπιτάκι του φύλακα της αλυκής στο Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης, δείχνουν ότι η εξάρτηση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά περνά σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η Ελλάδα, δεμένη χειροπόδαρα σε ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και οικονομικούς δανειστές, υποβάλλεται σε πολιτικές που υπαγορεύουν την κερδοφορία των ξένων και των εγχώριων μονοπωλίων σε βάρος των αναγκών των εργαζόμενων και των τοπικών κοινωνιών.
Η υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, η προστασία των χώρων εργασίας, η αντίσταση στις εκποιήσεις και η διεκδίκηση κοινωνικού ελέγχου πάνω στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή μας δεν είναι μόνο ζήτημα δικαιωμάτων, αλλά και ζήτημα εθνικής αξιοπρέπειας και δημοκρατίας. Η επίθεση στο δημόσιο πλούτο είναι παράλληλα επίθεση στην ικανότητα της κοινωνίας να αποφασίζει για τον εαυτό της και να οργανώνει τη ζωή της με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ώρα οι εργαζόμενοι, οι κοινωνικές συλλογικότητες να ενισχύσουν τον συλλογικό αγώνα τους. Να υπερασπιστούν τη δημόσια περιουσία, τους πολιτιστικούς και περιβαλλοντικούς χώρους, και να δείξουν ότι η εξάρτηση της χώρας από ξένους και ντόπιους παράγοντες δεν θα γίνει άλλοθι για την υποβάθμιση των ζωών μας. Κάθε μάχη στην Καλαμαριά, στην Αρετσού, στην Αγία Τριάδα ή στον ΟΣΕ είναι μέρος της ίδιας μάχης: για έναν κόσμο όπου οι κοινωνίες, και όχι οι ξένοι δανειστές ή τα μονοπώλια, θα καθορίζουν το μέλλον τους.
