Η κυβέρνηση προχωρά σήμερα σε νέα πρόωρη αποπληρωμή διακρατικών δανείων ύψους 5,287 δισ. ευρώ, που προέρχονται από το πρώτο μνημόνιο, μετά το πράσινο φως των ευρωπαϊκών μηχανισμών ESM και EFSF. Τα χρήματα κατευθύνονται στα δάνεια του GLF, με κυμαινόμενο επιτόκιο και λήξεις από το 2033 έως το 2041, στο πλαίσιο της στρατηγικής για πρόωρη εξόφληση του μνημονιακού χρέους έως το 2031. Σύμφωνα με τα κυβερνητικά στοιχεία, η κίνηση αυτή μειώνει την έκθεση της χώρας στον κίνδυνο αύξησης επιτοκίων και ελαφρύνει τον προϋπολογισμό από μελλοντικές πληρωμές τόκων.
Πίσω από το τεχνικό και φαινομενικά ουδέτερο λεξιλόγιο των αριθμών, αποτυπώνεται με σαφήνεια η πραγματική φύση του δημόσιου χρέους ως μηχανισμού ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Δισεκατομμύρια ευρώ, προϊόν της εργασίας των εργαζομένων και της βαριάς φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων, κατευθύνονται απευθείας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις τράπεζες, για να κλείσουν λογαριασμοί που άνοιξαν με τα μνημόνια και τη διάσωση του κεφαλαίου.
Η πρόωρη αποπληρωμή των 5,287 δισ. ευρώ εντάσσεται σε μια συνολική πορεία, όπου από το 2022 έως σήμερα έχουν αποπληρωθεί πρόωρα δάνεια σχεδόν 29 δισ. ευρώ, με εξοικονόμηση τόκων που προβάλλεται ως επιτυχία. Την ίδια στιγμή, όμως, το κράτος σχεδιάζει νέο καθαρό δανεισμό 13 δισ. ευρώ το 2026, με περίπου 8 δισ. να προέρχονται από τις αγορές, επιβεβαιώνοντας ότι η «χαλάρωση» από το χρέος δεν σημαίνει απεμπλοκή από τους μηχανισμούς των αγορών και της χρηματοπιστωτικής εξάρτησης.
Ο διακηρυγμένος στόχος για μείωση του χρέους κάτω από το 120% του ΑΕΠ και η σύγκριση με ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες λειτουργούν ως άλλοθι. Αυτό που στην πράξη εξασφαλίζεται είναι η αξιοπιστία της χώρας απέναντι στους δανειστές και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όχι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Η Υγεία, η Παιδεία και οι κοινωνικές δαπάνες παραμένουν στα όρια, ενώ οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώνουν διαρκώς το κόστος προσαρμογής.
Το δημόσιο χρέος, ακόμη και όταν αποπληρώνεται πρόωρα, δεν παύει να είναι εργαλείο εξάρτησης. Η Ελλάδα πληρώνει για να εμφανίζεται υπεύθυνη και αξιόπιστη, πληρώνει για να διατηρεί τη θέση της στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και των αγορών. Κάτι πουα μεταφράζεται σε συμπίεση μισθών, εμπορευματοποίηση κοινωνικών αγαθών και διαρκή αναπαραγωγή της εξάρτησης, πίσω από τον μανδύα της δημοσιονομικής σταθερότητας.
