Εργατικός Αγώνας

Ο Έρικσεν είναι ο αθλητισμός, η UEFA ο προαγωγός του

Γράφει ο Μπάμπης Κλιάφας.

Το Σάββατο 12 Ιουνίου 2021 σταμάτησε για κάποια δευτερόλεπτα η καρδιά ενός αθλητή. Σ’ αυτά τα κρίσιμα δευτερόλεπτα σταμάτησε επίσης η καρδιά όλων των φιλάθλων, η καρδιά του ποδοσφαίρου.

Η κατάρρευση του μέσου της Ίντερ και της εθνικής Δανίας Κρίστιαν Έρικσεν μέσα στο γήπεδο συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Όχι επειδή ήταν ένα γεγονός που δεν έχει ξανασυμβεί. Και στο παρελθόν υπήρξαν ανάλογα περιστατικά αθλητών που η καρδιά τους τους πρόδωσε και σε κάποια απ’ αυτά δεν αποφεύχθηκε το μοιραίο.

Η κατάρρευση του Κρ. Έρικσεν στο 42ο λεπτό του αγώνα Δανίας-Φινλανδίας ήταν η οπτική απόδειξη όσων  τα τελευταία χρόνια καταγγέλλουν επαγγελματίες αθλητές: της καταπόνησής τους προς χάριν του κέρδους και της τηλεθέασης από όσους νέμονται το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και η έκθεσή της υγείας -ακόμα και της ζωής- τους σε μεγάλους κινδύνους για να δίνονται στο «φιλοθεάμον» κοινό περισσότερα θεάματα.

Αθλητές στο πιο ψηλό επίπεδο που, παρά τους σχολαστικούς ιατρικούς ελέγχους, παίζουν ασταμάτητα τα δυο τελευταία χρόνια περίπου 2 αγώνες την εβδομάδα, στερούνται κάθε δυνατότητα ξεκούρασης και αποκατάστασης. Έτσι απλά για να χωρέσει στο καλεντάρι άλλη μια διοργάνωση που θα τέρψει τους θεατές-πελάτες για ένα παραπάνω μήνα (όσο διαρκεί το Euro 2020 που διεξάγεται το… 2021) και θα αυξήσει τα κέρδη των νονών της UEFA. Και σε 15 με 30 μέρες, ο αθλητής-κωπηλάτης οφείλει απνευστί να ξανατραβήξει κουπί στη γαλέρα των τοπικών και ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Είπαμε ότι η παραλίγο τραγική περιπέτεια του Έρικσεν συγκίνησε την κοινή γνώμη. Αλήθεια είναι. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη ποδοσφαιριστές, αθλητές άλλων αθλημάτων, απλοί φίλαθλοι εξέφρασαν την ανθρωπιά και τη συμπάθειά τους στον άτυχο μέσο. Όλοι εκτός από τους καθ’ ύλιν αρμόδιους, τους αξιωματούχους της UEFA. Ενώ καλά-καλά δεν είχε γίνει γνωστό αν ο Έρικσεν κέρδισε ή έχασε τη μάχη για τη ζωή του, ενώ παίκτες και των δυο ομάδων, θεατές, τηλεθεατές και δημοσιογράφοι περίμεναν μια ευχάριστη είδη από το νοσοκομείο, η UEFA έσπευσε να τιμωρήσει την ομάδα που έχασε έναν παίκτη της. Της έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό δίνοντάς της 3 επιλογές: είτε να χάσει τον αγώνα με 3-0 στα χαρτιά, είτε να τον επαναλάβει ντάλα μεσημέρι την επομένη, είτε να τον συνεχίσει ως να μην είχε συμβεί τίποτα. Οι ψυχολογικά καταρρακωμένοι συμπαίκτες του άτυχου ποδοσφαιριστή διάλεξαν την τρίτη «λύση»: συνέχισαν τον αγώνα με το μυαλό τους στο νοσοκομείο και τον έχασαν. Η «νίκη» των αντιπάλων τους πανηγυρίστηκε μόνο από άσχετα με τον αθλητισμό άτομα, όπως η πρωθυπουργός της Φινλανδίας Σάνα Μαρίν, αλλά από κανένα αθλητή ή φίλαθλο της συγκεκριμένης χώρας. Κι αυτό είναι προς τιμήν των ανθρώπων του αθλητισμού.

Συγκλονιστικές ήταν οι στιγμές που διαδραματίστηκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο τη στιγμή του συμβάντος. Πρώτη και καθοριστική ήταν η στάση του από κάθε άποψη ηγέτη της ομάδας Σίμον Κιάερ που κυριολεκτικά έσωσε τη ζωή του φίλου και συμπαίκτη του, εμποδίζοντας να γυρίσει η γλώσσα του μέχρι να αναλάβει το ιατρικό stuff και στη συνέχεια έσπευσε να παρηγορήσει την τρομοκρατημένη σύζυγο του τραυματία. Στη συνέχεια η κίνηση των συμπαικτών να ορθώσουν ανθρώπινο τείχος γύρω από τον τραυματία για να μπορέσει το ιατρικό stuff να κάνει ό,τι έπρεπε αλλά και να εμποδίσουν τις αδηφάγες κάμερες να απαθανατίσουν το όποιο τραγικό γεγονός που θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ψυχολογικές συνέπειες σε μεγάλους και παιδιά που παρακολουθούσαν τον αγώνα. Όλοι έκαναν όσα μπορούσαν με πάθος και ανιδιοτέλεια προς τον συμπαίκτη και φίλο τους έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους πως θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε από κείνους στη θέση του, ή ότι μπορεί να του συμβεί στο (άμεσο) μέλλον. Τέλος συγκινητική ήταν η κίνηση οπαδών της Φινλανδίας που πρόσφεραν τις σημαίες τους ως παραβάν για να φτιαχτεί ένα αυτοσχέδιο ιατρικό «άβατο».  

 Όλα αυτά ήταν το ποδόσφαιρο, ήταν ο αθλητισμός. Η UEFA είναι ο καπιταλισμός όπου το κέρδος μπαίνει πάνω από την ανθρώπινη ζωή.

Ένας άνθρωπος 29 χρονών, οικογενειάρχης και πατέρας 2 ανήλικων, παραλίγο να χάσει τη ζωή του και πιθανότατα η ποδοσφαιρική του καριέρα τελείωσε στις 12 Ιουνίου 2021. Αλλά ποιος νοιάζεται; Σίγουρα όχι ο Αλεξάντερ Τσέφεριν, οι CEO και το υπόλοιπο επιτελείο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.

Νοιάζονται όμως όλοι όσοι αγαπούν και υπηρετούν το ποδόσφαιρο. Και πρώτα απ’ όλους οι πρωταγωνιστές που ρισκάρουν την υγεία και τη ζωή τους για ν’ αυγατίζουν τα κέρδη των νταβατζήδων του αθλητισμού. Στο χέρι τους είναι να πουν το μεγάλο «όχι». Όλη η κοινότητα του αθλητισμού θα είναι στο πλευρό τους. Επειδή περιπτώσεις σαν αυτή του Κρίστιαν Έρικσεν θα υπάρξουν κι άλλες. Κι αν αυτή τη φορά το τέλος δεν ήταν πικρό, ποιος εγγυάται ότι ο επόμενος «Έρικσεν» θα σταθεί το ίδιο τυχερός;  

Στις 12 Ιουνίου 2021 η καρδιά του ποδοσφαίρου σταμάτησε. Μόνο όσοι το πονάνε μπορούν να συμβάλλουν στην ανάνηψή του.

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας