Εργατικός Αγώνας

Στα 100χρονα του ΚΚΕ

Στις 17 Νοέμβρη του 1918, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων Πειραιώς, η εργατική τάξη της Ελλάδας γέννησε το δικό της κόμμα. Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ) που γρήγορα μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας κι έγινε το Ελληνικό Τμήμα της 3ης Διεθνούς σημάδεψε βαθιά τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Κάτω από τα κόκκινα λάβαρα με το σφυροδρέπανο η εργατική τάξη απέθεσε τους καημούς, τους πόθους και τις ελπίδες της. Στους αγώνες για το 8ωρο, για συλλογικές συμβάσεις, για εργατικά δικαιώματα ΚΚΕ και εργατιά ήταν έννοιες αδιαίρετες. Στους αγώνες του λαού για τη λευτεριά από τους ντόπιους και ξένους αφεντάδες οι κομμουνιστές έδωσαν την ψυχή και το αίμα τους. Πολεμήθηκαν, κυνηγήθηκαν, εκτελέστηκαν, εκτοπίστηκαν. Μα ποτέ δε λύγισαν.

Κι αργότερα, όταν οι διώξεις σταμάτησαν, το ΚΚΕ έδωσε το δικό του παρόν στους ταξικούς αγώνες για ειρήνη και κοινωνική προκοπή, για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για το σοσιαλισμό.

Ακόμα και τα τελευταία χρόνια, που το κόμμα έχει χάσει την περπατησιά του και τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσβλέπουν σ΄ αυτό ελπίζοντας πως «η ζωή – όπως πάντα έλεγε θυμόσοφα ο Χαρίλαος- θα δείξει» το σωστό δρόμο. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν οι σημερινοί κληρονόμοι του ΚΚΕ θα ανταποκριθούν στις προσδοκίες που έχει για το κόμμα ο λαός ή η εργατική τάξη θα αναγκαστεί να καλύψει με άλλο τρόπο το πολιτικό-αγωνιστικό κενό που σήμερα υπάρχει.

Ανεξάρτητα από το μέλλον, ο Εργατικός Αγώνας –σάρκα από τη σάρκα του ιστορικού ΚΚΕ- ευλαβικά τιμά τη γέννηση του κόμματος της εργατικής τάξης με τα λόγια του Ποιητή:

 

ΚΚΕ

τρία γράμματα –

χαραγμένα στους τοίχους των φυλακών

μέσα στις νύχτες της παρανομίας

χαραγμένα στις μάντρες των εργοστασίων

σταθερά δυνατά πάνω απ’ το θάνατο,

εκεί που τρέμει η ρίζα της ανθρώπινης ανάσας

εκεί που ρέει στους δρόμους σαν ποτάμι ο ουρανός,

πρωί με τα πουλιά, με τις σημαίες, με τα φύλλα,

πρωί με την τίμια κραυγή.

 

ΚΚΕ

τρία κόκκινα γράμματα –

πολύ πονέσαμε, σύντροφοι,

πολύ ξαγρυπνήσαμε

πολύ μακριά κοιτάξαμε·

από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο.

– δικό μας αίμα·

τρία κόκκινα γράμματα

σεμνή υπογραφή του λαού μας

στις λεωφόρους του μέλλοντος –

ο δρόμος φεύγει γρήγορα

η Ιστορία δε γυρίζει πίσω.

 

ΚΚΕ

σύντροφοι, σύντροφοι, πόσα συντροφικάτα χρόνια

πολλαπλασιασμένα από θυσίες και όνειρα

σε αιώνες

το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν,

εσύ κι εσύ, ο εργάτης και ο αγρότης

εσύ κι ο σπουδαστής κι ο εργάτης

σύντροφοι, σύντροφοι,

η Ελλάδα, ο κόσμος,

πλάι-πλάι

ωραία συντροφική φωνή

εδώ, εδώ, εδώ,

με τα πλακάτ, με την ελπίδα, με τα λάβαρα,

οι αγωνιστές παρόντες

κοντά, κοντά, μέσα στον κόσμο

για όλο τον κόσμο.

 

ΚΚΕ

πόσα συντροφικάτα χρόνια

πόσοι αιώνες

αντρώθηκες μπροστάρης στους αγώνες

μπροστάρης στις θυσίες

παιδί της Μεγάλης Επανάστασης

παιδί της Ελλάδας

παιδί του ’21

γενάρχης της κατοχικής Αντίστασης

αντρώθηκες

μες στα μαρτύρια και στο θάνατο –

σύντροφοι, σύντροφοι,

μαζί, μαζί αντρωθήκαμε,

τραγουδήστε το πάλι:

«ας μη λείψει κανείς»

μαζί, μαζί –

όπως μαζί σηκώσαμε στους ώμους μας

τις γκρεμισμένες πολιτείες

σηκώσαμε τις τσακισμένες πόρτες

σηκώσαμε τη φωτιά.

 

Κι εγώ μαζί σας, αντρώθηκα, σύντροφοι,

στις φυλακές, στα κρατητήρια, στα ξερονήσια,

παιδί κι εγώ της Ελλάδας, παιδί του ΚΚΕ,

πολεμώντας μαζί και τραγουδώντας –

ω, σύντροφοι, σύντροφοι,

το πιο τρανό τραγούδι που έμαθα

το πιο πλατύ τραγούδι που έπραξα

το πιο βαθύ τραγούδι που τραγούδησα

ήταν αυτό που τραγουδάω και τώρα

αυτό που τραγουδάμε όλοι μαζί:

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ,

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.

 

 

 

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας