Είναι γενική η παραδοχή ότι οι συνθήκες της περιόδου που περνούμε, όπως προέκυψαν από το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτέμβρη του 2015 και τη μετέπειτα πορεία, μπορούν να χαρακτηριστούν ως σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης, η οποία όμως απέχει πολύ από το να είναι πράγματι σταθερή. Είναι εύθραυστη και προσωρινή λόγω των σοβαρών αδυναμιών των αστικών πολιτικών κομμάτων και συνολικά του πολιτικού συστήματος, κυρίως όμως λόγω της νεοφιλελεύθερης αντιλαϊκής πολιτικής που η κυβέρνηση εφαρμόζει. Ναι μεν έχει τη στήριξη του κουαρτέτου και της αστικής τάξης χώρας, κινδυνεύει όμως να έχει αποφασιστικά απέναντί της την εργατική τάξη και το λαό και ενδεχομένως σε τέτοιο βαθμό που θα απειληθεί η ασταθής πολιτική κατάσταση που διαμορφώθηκε.
Τα σοβαρά προβλήματα του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων του και η ρευστή πολιτική κατάσταση έχουν επισημανθεί κατ’ επανάληψη από κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, αλλά και του αστικού χώρου. Ο Εργατικός Αγώνας τακτικά αναδεικνύει τα προβλήματα του αστικού πολιτικού συστήματος και τις δυνατότητες που δίνονται στην εργατική τάξη και το λαό. Έρχεται όμως το Βήμα της Κυριακής 29/5 με άρθρο του να υπογραμμίσει τους κινδύνους που εγκυμονούν και προς ποια κατεύθυνση και με άμεσο μάλιστα τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Συγκεκριμένα γράφει:
«Συνολικά το πολιτικό σύστημα φαντάζει αδύναμο απέναντι στο βαθιά διαρθρωτικό ελληνικό πρόβλημα. Η αμηχανία των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στην δύσκολη και απαιτητική συμφωνία είναι εμφανής διά γυμνού οφθαλμού. Θεωρεί ότι η ΝΔ δεν μπορεί να υπερασπίσει με καθαρό τρόπο τη φιλελεύθερη επιλογή. Αντί να υιοθετήσει μια καθαρή ευρωπαϊκή γραμμή, όπως ταιριάζει στην ιστορία της λοξοκοιτάζει γύρω γύρω, κινδυνεύοντας να χάσει τον βηματισμό της. Ενώ ο χώρος του κέντρου, όπως γράφει, παραμένει κατακερματισμένος, απαξιωμένος και με ελλείμματα ηγεσίας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών».
Φυσικά οι ανησυχίες του Βήματος δεν έχουν να κάνουν με το λαό και τα τεράστια αδιέξοδα του, με την οκτάχρονη ύφεση στην οποία βρίσκεται η οικονομία, ενώ δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα. Για άλλα ανησυχεί. Αν το 3ο και το 4ο μνημόνιο θα εφαρμοστούν, αν η χώρα θα δανείζεται εύκολα για να αποπληρώνει τα παλιότερα δάνεια και το χρέος να εκτινάσσεται στα ύψη, μήπως οι σχέσεις με την ΕΕ κινδυνεύσουν να διαταραχτούν, αν θα ελεγχθούν οι λαϊκές αντιδράσεις από κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση, που δεν θα διστάσουν να επιβάλουν τα μνημονιακά μέτρα χωρίς να υπολογίσουν το «πολιτικό κόστος», μήπως οι λαϊκές αντιδράσεις ογκωθούν και πάρουν ριζοσπαστικό δρόμο που θα απειλήσει τους αστικούς σχεδιασμούς.
«Η Πάλη ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μέλλον και στο Βαλκανικό παρόν, γράφει, είναι διαρκής και διαπερνά οριζόντια σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Όπως και να έχει, χωρίς μια τελική μάχη ανάμεσα στο ευρωπαϊκό μέλλον και στο βαλκανικό παρελθόν η Ελλάδα θα παλεύει αενάως με την κρίση τις συνέπειες της»
Εκεί εντοπίζει το Βήμα το πρόβλημα των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Την αντίθεσή ευρωπαϊκό μέλλον και βαλκανικό παρελθόν που ταλανίζει την κοινωνία και τη χώρα βλέπει ως κύρια αιτία όλων των προβλημάτων.
Το σχήμα αυτό είναι εντελώς έωλο, είναι σόφισμα και ο αρθρογράφος το ξέρει πολύ καλά. Μέχρι χθες, μας έλεγαν ότι η Ελλάδα βρίσκεται όχι απλά στην ΕΕ, αλλά στο σκληρό πυρήνα της, ξεπέρασε τη χρόνια καθυστέρηση και το βαλκανικό παρελθόν και σήμερα ξαφνικά το θυμήθηκαν και το κραδαίνουν ως τη μεγάλη αιτία και το μεγάλο κίνδυνο. Και καλά η Ελλάδα έχει βαλκανικό παρελθόν, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία ακόμη και η Γαλλία δεν είναι Ευρώπη, πως συνδέονται αυτές με το βαλκανικό παρελθόν;
Τις χώρες που αναφέρθηκαν και οι οποίες αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα κρίσης και αστάθειας, όπως η Ελλάδα και εφαρμόζονται σ’ αυτές από το κεφάλαιο ανάλογες πολιτικές, αν και όχι το ίδιο επώδυνες λόγω της διαφορετικής έκτασης των προβλημάτων τους, δεν τις συνδέει κάποιο βαλκανικό παρελθόν, αλλά το καπιταλιστικό παρόν, η βαθιά κρίση του καπιταλισμού, η οποία είναι σχεδόν παγκόσμια και τα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Το ζήτημα δεν είναι «Βαλκάνια ή Ευρώπη», αλλά η Ευρώπη του ιμπεριαλισμού, των ανισότιμων σχέσεων μεταξύ των χωρών της, η εκμετάλλευση και η καταπίεση του συνόλου των εργαζομένων όλων των χωρών της και των μικρότερων και εξαρτημένων χωρών από τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου από τα μονοπώλια, τα τεράστια χρέη που αξιοποιούνται για την κατάργηση της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας που απέμεινε, η τεράστια ανεργία και η καταστολή που βιώνουν οι λαοί. Αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία τις τελευταίες μέρες είναι ενδεικτικά.
Εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Η εργατική τάξη και ο λαός μας μαζί με τους εργαζόμενους των χωρών της Ευρώπης πρέπει να αγωνιστούν για την επιβολή ενός άλλου δρόμου για το λαό και τη χώρα έξω από την ΕΕ. Ένα αυτόνομο δρόμο με τα λαϊκά συμφέροντα να καθοδηγούν την πορεία της χώρας.
Α. Κ.
