Η οικονομική κατάσταση για την πλειοψηφία του λαού μας -ιδιαίτερα για τους άνεργους- γίνεται καθημερινά και πιο δύσκολη. Οι όποιες ελπίδες μειώνονται. Φως στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Ο λαός, παρακολουθεί, περιμένει. Το πολιτικό σύστημα, χτυπημένο βαθιά λόγω αναξιοπιστίας, συνεχίζει το γνωστό τροπάρι. Το βιολί τους: «φταίνε οι άλλοι». Και βέβαια φταίνε οι άλλοι δηλαδή όλοι και μαζί μ’ αυτούς οι κεφαλαιοκράτες που αυξάνουν τα κέρδη τους, το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας που οδήγησαν τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και με απεχθείς αποικιακούς όρους.
Το «ανήκομεν εις τη Δύσιν», η «αγορά των 300 εκατομμυρίων» της ΕΟΚ, ο λεγόμενος «από βορά κίνδυνος», με τις επιμέρους συμφωνίες έχουν χρυσοπληρωθεί. Και συνεχίζει ο λαός να πληρώνει. Από εκεί απορρέουν οι αμερικανονατοϊκές και ευρωπαϊκές στρατιωτικές βάσεις και άλλες συμφωνίες και συμβάσεις διαφόρων τύπων και μορφών με κύριο χαρακτηριστικό στρατιωτικές, οικονομικές παραχωρήσεις και διευκολύνσεις της χώρας μας. Ουσιαστικά, έχει παραδοθεί σ’ αυτούς η ξηρά, η θάλασσα κι ο αέρας της πατρίδας μας. Ένα αποτέλεσμα αυτής της παράδοσης είναι πως το 25% του δημόσιοι χρέους αφορά στρατιωτικές δαπάνες για εξοπλιστικά προγράμματα συμβατά με αυτά της συμμαχίας. Πόσο χρήσιμα είναι; Γίνεται π,χ, προμήθεια αεροσκαφών ικανών να μεταφέρουν πυρηνικά που ακόμα κι αν υπάρχουν στη χώρα μας δεν τα χειρίζεται εκείνη.
Οι συμφωνίες με την ΕΕ σηματοδοτούν πριν απ’ όλα, την τυπική αλλά και ουσιαστική παραχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, και την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από τις Βρυξέλες. Ας μην ξεχνάμε πως οι ντιρεκτίβες της ΕΕ εφαρμόζονται υποχρεωτικά ενώ οι κρατικοί προϋπολογισμοί εγκρίνονται από την κομισιόν. Οι αρμοδιότητες της βουλής περιορισμένες και υποβαθμισμένες.
Να προστεθεί μια σειρά από απαράδεκτες οικονομικές συμφωνίες, όπως:
- Ποσοστώσεις, περιορισμοί και απαγορεύσεις σε δυναμικές συναλλαγματοφόρες καλλιέργειες αγροτικών προϊόντων, απαγόρευση καθετοποίησης παραγωγής (π.χ. ζάχαρης).
- Διάλυση ουσιαστικά της ναυπηγικής βιομηχανίας και άλλων δυναμικών τομέων υψηλής ποιότητας και ειδίκευσης (δέρμα, ιματισμός, κλωστοϋφαντουργία).
- ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπερασπίζονται το πριν τις εκλογές έργο τους.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε τις προεκλογικές διακηρύξεις του και τώρα η «κυβέρνηση της αριστεράς» έγινε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας».
- Οι κόκκινες γραμμές ξεθωριάζουν.
- Ξεχάστηκαν τα μνημόνια, ο ΕΝΦΙΑ, το αφορολόγητο κ.α.
- Προσέξτε: Τελευταία η «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» έγινε «αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία».
- Όλοι και όλα δήθεν για το λαό. Τον θέλουν όμως στη γωνία και στην κάλπη τους «για την πάρτη τους».
Αυτά είναι τα έργα τους.
Όσον αφορά τα περίφημα εκατομμύρια από τα ΕΣΠΑ; Μια ματιά στο ποιες εταιρίες πήραν τα μεγάλα έργα δίνει την απάντηση. Γερμανικές, γαλλικές εταιρίες μαζί με ορισμένες ελληνικές.
Επιδιωκόμενος στόχος είναι το κέρδος, οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις και η εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Η εγχώρια άρχουσα τάξη, τα κυβερνητικά και τα άλλα αστικά κόμματα δεν ξεγελάστηκαν και σήμερα γνωρίζουν ότι ο ελληνικός λαός δέχεται διπλή εκμετάλλευση του ντόπιου καπιταλιστή και του ιμπεριαλιστή (ανεξάρτητα από τη μορφή που γίνεται) και σιωπούν.
Για τα κυβερνητικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) οι ευθύνες είναι πολύπλευρες και πάνε πολλά χρόνια πίσω. Όχι μόνο για τις συμφωνίες αλλά και για τις αντιλήψεις που καλλιέργησαν, τη διαφθορά, την ανάδειξη του κομματικού συμφέροντος πάνω απ τα συμφέροντα του λαού και της χώρας, Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα. Στην ουσία διαμόρφωσαν δυο κρατικούς μηχανισμούς, κάθε κόμμα το δικό του από «ημέτερους». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να πει; Ότι επιτρεπόταν κάποιος παράγοντας οργανισμού να κάνει δώρο στον εαυτό του αρκεί να μην ξεπερνούσε τα… 500 εκατομμύρια δραχμές; Και τώρα λένε πως φταίει μόνο ο Τσοχατζόπουλος για τη διαφθορά; Ή το γεγονός πως ο Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του και μετά από 20 χρόνια έγινε αρχηγός του; Όλα αυτά σηματοδοτούν ανάλογο ηθικό και πολιτικό κύρος που πληρώνεται.
Σήμερα όλοι –μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ- που διεύρυνε το στελεχικό του δυναμικό -κυβερνητικό και μη- με αρκετούς ΠΑΣΟΚοθρεμένους κλείνουν τις λέξεις «πατρίδα» και «λαός» σε όλες τις πτώσεις της γραμματικής. Όλοι πλειοδοτούν υπέρ της ΕΕ. Όμως, υπάρχουν και διαφορές:
***
Και το ΚΚΕ; Τι έκανε η ηγεσία του αυτά τα χρόνια; Ικανοποιήθηκε τα πρώτα χρόνια μετά το 2000 με τα εκλογικά αποτελέσματα που οφείλονταν όμως σε άλλη πολιτική, αυτής της αντιιμπεριαλιστικής δράσης όπως εκφράστηκε στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Αντί να εκτιμήσει τα θετικά αυτής της δράσης και τη διαφαινόμενη χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ άλλαξε πολιτική.
– Η τακτική εγκαταλείφθηκε.
– Η χώρα δεν χαρακτηρίζεται «εξαρτημένη» αλλά «ιμπεριαλιστική».
– «Το ΚΚΕ δεν είναι αριστερά».
– Η εθνική αντίσταση υποβαθμίστηκε.
– Οι δημοκρατικοί αγώνες εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά τα παράδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον έκαναν κόμμα και κυβέρνηση.
– Θριαμβολογούν που το 4.5% έγινε 5,5% Ποια η διαφορά για την εργατική τάξη,, το λαό και το επαναστατικό κίνημα;
Σήμερα η ηγεσία αρνείται –ή δε μπορεί να δει- την πραγματικότητα, τυλιγμένη στις ιδεοληψίες της. Λένε ότι «όλα στον καπιταλισμό είναι ίδια», τα διάφορα πολιτικά συστήματα οι διάφορες μορφές αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εξομοιώνονται με τον φασισμό. Δε βλέπουν τις διαφορές που είναι κατακτήσεις της πάλης των λαών. Λένε πως «όλα θα λυθούν με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας». Πώς όμως θα γίνει αυτή;
– Με το ξαναγράψιμο της ιστορίας του κόμματος και της ΚΔ για να υπηρετηθεί η σημερινή αδιέξοδη πολιτικής της;
– Με την αντίληψη ότι υπάρχουν συνδικάτα ταξικά και μη;
– Με κάλεσμα για συσπείρωση δυνάμεων με βάση της δικές μας θέσης και τη συσπείρωση με τον εαυτό μας;
– Με την άρνηση πολιτικών συνεργασιών;
– Με την άρνηση της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας;
Την κάτσατε τη βάρκα σύντροφοι!
Αλήθεια γιατί για την ΕΕ κρατάτε την ίδια ουσιαστικά στάση με τους οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τα αστικά κόμματα και στηρίζετε το «μέσα στο ευρώ και την ΕΕ τώρα»; Πιστεύετε μήπως ότι μέσα στην ΕΕ με τα μνημόνια και την εξαθλίωση θα δημιουργηθούν επαναστατικές καταστάσεις;
Κι όμως! Η κατάσταση απαιτεί κοινωνικοπολιτικό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο με άμεσους στόχους:
- την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα,
- την αποδέσμευση από το ευρώ και την ΕΕ τώρα με τη μονομερή διαγραφή του χρέους.
Έτσι διευκολύνεται η συσπείρωση δυνάμεων, έτσι θα συντομεύει ο δρόμος για το σοσιαλισμό. Αυτό βέβαια αργά ή γρήγορα θα γίνει. Με ή χωρίς εσάς.
Μέσα απ’ όλα αυτά προβάλει σαν αναγκαία λύση η πλήρης αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος κάτι που πολύ πιθανά θα συμβεί το επόμενο διάστημα.
Οι παραπάνω εκτιμήσεις θα στεναχωρήσουν πολλούς. Γι’ αυτό δανείστηκα τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Κυριακός[1] σε μια θεατρική παράσταση την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά: «Θα το πω κι ας το πιώ»!
[1] Ο Πέτρος Κυριακός, (1899 – 1984), ήταν ηθοποιός της επιθεώρησης, της οπερέτας και του κινηματογράφου και τραγουδιστής του ρεμπέτικου.
Την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά σε μια επιθεώρηση του δόθηκε ένα «νούμερο» το οποίο ασκούσε κριτική στις αβάσταχτες αυξήσεις ειδών πρώτης ανάγκης και ειδικά στο ψωμί που άγγιζε το αστρονομικό για τα λαϊκά στρώματα ποσό των 16 δραχμών το κιλό.
Το καθεστώς συχνά τιμωρούσε την κριτική με τη μέθοδο του ρετσινόλαδου. Πότιζαν τους αντιφρονούντες με αυτό το είδος του καθαρτικού και τους άφηναν να ταλαιπωρούνται για μέρες από εντερικά προβλήματα.
Ο Κυριακός, ξέροντας πως μόλις πει το «νούμερο» του, θα υποστεί την «τιμωρία» των διεστραμμένων φασιστών, βγήκε στη σκηνή και άνοιξε με το κοινό τον παρακάτω διάλογο:
-Να το πω; Να το πω;
-Να το πεις, του φώναξε ο κόσμος.
–Θα το πω κι ας το πιώ, είπε εκείνος, εννοώντας το ρετσινόλαδο.
Και συνέχισε:
Με – τάξι, Με – τάξι,
το ψωμί πήγε δεκάξι
και το λάδι θα πετάξει.
Προφανώς το θυελλώδες χειροκρότημα του κοινού αποζημίωσε τον ηθοποιό για το μετέπειτα μαρτύριο του ρετσινόλαδου το οποίο φυσικά δεν απέφυγε. Τα όργανα της «τάξης» τον συνέλαβαν μόλις κατέβηκε από τη σκηνή και τον οδήγησαν για τα περαιτέρω.
