Στην τελευταία ΚΟΜΕΠ (τεύχος 3/2016) δημοσιεύεται άρθρο 38 σελίδων (κάτι περισσότερο από 12.000 λέξεις) με τίτλο «Η ανασύνθεση του οπορτουνιστικού χώρου με ορίζοντα την διαμόρφωση νέου πόλου». Το άρθρο υπογράφει ο Κώστας Μπορμπότης, μέλος της ιδεολογικής επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ. Είναι αυτονόητο, όμως, ότι το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε με την έγκριση της ηγεσίας του ΚΚΕ κι εκφράζει τις απόψεις της.
Άσπρος σκύλος- μαύρος σκύλος…
Το πρώτο πράγμα που καλείται να αναζητήσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το άρθρο, είναι αυτό που λέει ο ίδιος του ο τίτλος: Τον οπορτουνιστικό χώρο ο οποίος ανασυντίθεται με ορίζοντα την διαμόρφωση νέου πόλου. Ποιος είναι λοιπόν ο οπορτουνιστικός χώρος; Ποιες δυνάμεις περιλαμβάνει και με ποια κριτήρια ορίζεται ως οπορτουνιστικός; Σύμφωνα με τον Κώστα Μπορμπότη και την ηγεσία του ΚΚΕ, ο οπορτουνιστικός χώρος περιλαμβάνει ό,τι βρίσκεται στην Αριστερά εκτός του ΚΚΕ το οποίο φυσικά θεωρεί ότι αμιγώς εκφράζει την επανάσταση. Οι δυνάμεις που συνθέτουν τον οπορτουνιστικό χώρο, όπως καταγράφονται στο άρθρο, είναι οι παρακάτω: Η ΛΑΕ με όλες τις συνιστώσες της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με όλες τις συνιστώσες της και τους συνεργαζόμενους, ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ο Σύλλογος ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΡΔΑΤΟΣ και η ΝΕΑ ΣΠΟΡΑ.
Στο άρθρο δεν υπάρχει μια στοιχειώδης ανάλυση και τα κριτήρια, βάσει των οποίων όλες αυτές οι δυνάμεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οπορτουνιστικές. Δεν υπάρχει, επίσης, καμία ανάλυση και κανένα αντικειμενικό στοιχείο που να δικαιολογεί την ομαδοποίησή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κυρίαρχο στοιχείο στο άρθρο είναι η απόλυτη αυθαιρεσία του συγγραφέα του. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει: Όλες οι παραπάνω δυνάμεις είναι οπορτουνιστικές γιατί το ΚΚΕ είναι επαναστατικό. Το ΚΚΕ είναι επαναστατικό γιατί έτσι θέλει και έτσι όρισε τον εαυτό του. Η ομαδοποίηση αυτών των δυνάμεων κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται γιατί έτσι συμφέρει το ΚΚΕ. Συνεπώς το μόνο κριτήριο αλήθειας είναι αυτό που λέει το ΚΚΕ!!!
Γιατί λέει αλήθεια το ΚΚΕ; Γιατί έτσι θέλει κι έτσι του αρέσει. Θα αρκούσε μόνο αυτή η διαπίστωση- που είναι διάχυτη στο άρθρο και ορατή δια γυμνού οφθαλμού- για να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και οι βοηθητικοί της μηχανισμοί έχουν ξεκόψει εντελώς από τον μαρξισμό- λενινισμό. Πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι μαρξιστές- λενινιστές, οι κομμουνιστές, όπου κι αν βρίσκονται, οφείλουν να αγωνιστούν, με όποιο τρόπο νομίζουν πρόσφορο, ώστε η εργατική τάξη να ξαναποκτήσει το κόμμα που είχε.
Τέσσερις επισημάνσεις για τον οπορτουνισμό
Υπάρχουν ορισμένα ζητήματα τα οποία ο αναγνώστης οφείλει να τα έχει υπόψη του ώστε να μπορεί να κρίνει με ακρίβεια την τακτική του τσουβαλιάσματος που ακολουθεί η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ.
Πρώτο: Είναι αλήθεια ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς υπάρχουν δυνάμεις που αναφέρονται στο άρθρο της ΚΟΜΕΠ και που, με μαρξιστικά κριτήρια, κατατάσσονται στον αριστερό ή τον δεξιό οπορτουνισμό. Δεν είναι, όμως, όλες οι δυνάμεις τέτοιες. Το τσουβάλιασμα που επιχειρεί η ηγεσία του ΚΚΕ είναι απαράδεκτο. Χρεώνοντας τον έναν στον άλλον και τσουβαλιάζοντας τους πάντες ελπίζει ότι με την πολιτική του οπορτουνιστή θα λερώσει την πολιτική του επαναστάτη.
Δεύτερο: Ο οπορτουνισμός εννοιολογικά σημαίνει καιροσκοπισμός. Μ’ αυτό το εννοιολογικό περιεχόμενο συναντάται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, οποιαδήποτε ταξική αναφορά κι αν έχουν. Στο εργατικό, όμως, κίνημα θεωρητικά σημαίνει παρέκκλιση από τον Μαρξισμό-Λενινισμό και αναθεώρησή του και πολιτικά παρέκκλιση από τον επαναστατικό-ταξικό αγώνα και αντικειμενικά συμβιβασμός με την αστική τάξη. Για τους μαρξιστές-λενινιστές ο οπορτουνισμός είναι ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα και διακρίνεται σε αριστερό και δεξιό. Το σημερινό ΚΚΕ δεν κάνει κανένα μαρξιστικό προσδιορισμό του οπορτουνισμού. Δεν τον δέχεται ως ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα και δεν τον διαχωρίζει σε αριστερό και δεξιό.
Ο οπορτουνισμός για τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ είναι απλώς μια κατηγορία και μια στάμπα- χωρίς πολιτικοιδεολογικά και ταξικά χαρακτηριστικά- που την εξαπολύει και την κολλάει σε όποιον νομίζει κι ανάλογα με το πώς την συμφέρει. Ακόμα και σε κόμματα που δεν υπήρξαν ποτέ εργατικά. Γράφει για παράδειγμα στο άρθρο του στην ΚΟΜΕΠ ο Κώστας Μπορμπότης: «Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε το βασικό φορέα του οπορτουνισμού στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα κόμμα με πυρήνα το ‘‘Συνασπισμό της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας’’, τη μετεξέλιξη του ‘‘Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου’’ που συγκροτήθηκε όταν ο ομώνυμος συνασπισμός κομμάτων μετατράπηκε το 1991 σε διακριτό πολιτικό φορέα με την προσχώρηση σε αυτόν πολλών μελών και στελεχών που αποχώρησαν από το ΚΚΕ. Πρόκειται με άλλα λόγια για ένα κόμμα, η ‘‘ραχοκοκαλιά’’ του οποίου προήλθε από το ίδιο το ΚΚΕ την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών της περιόδου 1989-1991». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς!!! Φανταστείτε τα ΚΚ στη Ρωσία να χαρακτηρίζουν οπορτουνιστές τον Γιέλτσιν, τον Πούτιν και την μετασοβιετική εξουσία σ’ αυτή τη χώρα επειδή η ραχοκοκαλιά της προέρχεται από το ΚΚΣΕ!!!
Η άποψη, βέβαια, περί οπορτουνιστικού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι του Κώστα Μπορμπότη. Την είχε και την διέδιδε στο κόμμα ο στενός πυρήνας της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ που ηγήθηκε της μετάλλαξής του. Αλλά για να ίσχυε αυτή η εκτίμηση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν οπορτουνιστικός φορέας, θα έπρεπε με μαρξιστικούς όρους να χαρακτηριστεί εργατικό κόμμα- που όμως δεν ήταν ποτέ. Στην πραγματικότητα, αποκαλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ οπορτουνιστικό φορέα, η ηγεσία του ΚΚΕ λειτουργούσε η ίδια καιροσκοπικά. Γνωρίζοντας ότι ένα σημαντικά κομμάτι της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ προερχόταν από το ΚΚΕ, λόγω της διάσπασης του 1991, κι ότι αυτό το κομμάτι είχε διαπαιδαγωγηθεί στην πάλη κατά του οπορτουνισμού πολεμώντας το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού», έλπιζε ότι θα κινητοποιήσει προς όφελος του κόμματος κάποιους από αυτούς επιδρώντας πάνω τους με την ενεργοποίηση του θυμικού και όχι ιδεολογικοπολιτικά. Έτσι θυσίαζε τον Μαρξισμό στον πολιτικό καιροσκοπισμό και στην πολιτική σκοπιμότητα.
Τρίτο: Το ίδιο το ΚΚΕ, έτσι όπως έχει μεταλλαχθεί μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία που επικυρώθηκε στον 19ο Συνέδριό του, είναι ένα εργατικό κόμμα που έχει αναθεωρήσει αριστερίστικα- και σε ιδεολογικό και σε οργανωτικό και σε πολιτικό επίπεδο- την θεωρία του Μαρξ και του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου. Είναι ένα σεχταριστικό εργατικό κόμμα το οποίο ταυτόχρονα με το σεχταρισμό του και στο όνομα της επανάστασης δεν παραλείπει να κάνει απαράδεκτους συμβιβασμούς με την αστική τάξη. Την ίδια ώρα που εναποθέτει τα πάντα στην επανάσταση και δηλώνει πως εργάζεται γι’ αυτήν, αποδέχεται την πολιτική των μνημονίων και των δανειστών που κατά τ’ άλλα καταγγέλλει. Τούτο αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα από το γεγονός ότι όποτε μίλησε συγκριμένα τάχθηκε πάντοτε με την κρατούσα κατάσταση. Για παράδειγμα πέρσι, δια στόματος του Γενικού του Γραμματέα, απέρριψε κατηγορηματικά την έξοδο από το ευρώ εφόσον αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Πράγμα που σήμαινε την αποδοχή των μνημονίων αφού παραμονή στο ευρώ δεν υφίσταται χωρίς μνημόνια και χωρίς τους δανειστές να κάνουν κουμάντο. Επίσης, στο δημοψήφισμα κάλεσε τους ψηφοφόρους του να ρίξουν στην κάλπη ένα ψηφοδέλτιο που ήταν άκυρο για να τους εμποδίσει να ψηφίσουν «Όχι». Μ’ αυτό τον τρόπο, αντικειμενικά στήριξε το «Ναι». Μιλώντας, επομένως, γενικά για οπορτουνισμό, χωρίς θεωρητικούς και πολιτικούς όρους και χωρίς την διάκριση αυτού του φαινομένου στην αριστερή και στη δεξιά εκδοχή του, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ κρύβει τον δικό της οπορτουνισμό που την έχει οδηγήσει σε πλήρη εγκατάλειψη των αρχών του μαρξιστικο-λενινιστικού κόμματος και πολιτικά στον άμεσο, αντικειμενικό, συμβιβασμό με το σύστημα.
Τέταρτο: Στο άρθρο του Κ. Μπορμπότη υπάρχει σαφής αναφορά ενάντια σε οποιαδήποτε έννοια μεταβατικού προγράμματος που θα συνδέει το σήμερα με την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης και θα την προετοιμάζει. Γράφει: «Σε άλλα άρθρα στην ΚΟΜΕΠ έχουμε αναδείξει τόσο τις ρίζες αυτής της ‘‘μεταβατικής’’ αντίληψης στο εσωτερικό του πολιτικού εργατικού κινήματος όσο και με ποιο τρόπο αυτή η λογική και όλα όσα ρητά ή άρρητα την συνοδεύουν (π.χ. διαχωρισμός βασικής-κυρίαρχης αντίθεσης, μίνιμουμ-μάξιμουμ προγράμματος) ‘‘σπρώχνουν’’ (στο όνομα της προσαρμογής στο σημερινό επίπεδο της λαϊκής συνείδησης) στη συμπαράταξη με το ένα ή το άλλο μέρος της όποιας αστικής αντιπαράθεσης, εμποδίζοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική- αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση».
Από μόνη της αυτή η θέση είναι πλήρης άρνηση της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από την εποχή της Κομμουνιστικής Διεθνούς ως τα σήμερα. Και μόνο αυτό το γεγονός αρκεί για να επιβεβαιώσει κανείς ότι το σημερινό ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση- πολιτικά και ιδεολογικά- με την μήτρα από την οποία γεννήθηκε. Ταυτόχρονα όμως είναι και πλήρης άρνηση του λενινισμού. Έγραφε ο Λένιν: «Ο μαρξισμός απαιτεί σαφή διαχωρισμό του προγράμματος- μάξιμουμ από το πρόγραμμα- μίνιμουμ. Μάξιμουμ είναι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, που είναι ακατόρθωτος χωρίς την εξάλειψη της εμπορευματικής παραγωγής. Μίνιμουμ είναι οι μετασχηματισμοί που μπορούν να γίνουν και μέσα στα πλαίσια της εμπορευματικής παραγωγής. Το μπέρδεμα του ενός με το άλλο οδηγεί αναπόφευκτα σε κάθε λογής μικροαστικές και οπορτουνιστικές ή αναρχικές διαστρεβλώσεις του προλεταριακού σοσιαλισμού, συσκοτίζει αναπόφευκτα το καθήκον της κοινωνικής επανάστασης που πραγματοποιείται με την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο» (Λένιν: Άπαντα τόμος 13ος, εκδόσεις Σ.Ε., σελ. 401). Το διαζύγιο της ηγεσίας του ΚΚΕ με τον Μαρξισμό- Λενινισμό είναι απολύτως εμφανές. Το ότι αναθεωρεί τη θεωρία επίσης. Υπό αυτή την έννοια η προσχώρησή της στον αριστερό οπορτουνισμό δεν χωράει αμφισβήτηση.
Τι κόμμα θέλουμε;
Η ηγεσία του ΚΚΕ φαίνεται πως έχει θορυβηθεί σφόδρα από την επισήμανση που πρώτος ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ έκανε: ότι με την μετάλλαξη του ΚΚΕ δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα πραγματικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα νέου τύπου. Το γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει αφού ξέρουν πολύ καλά τί είδους ζημιά προκάλεσαν στο ΚΚΕ και πού το πήγαν. Θέλουν όμως να ψαρεύουν σε θολά νερά: Να εμφανίζονται ως κομμουνιστικό κόμμα, να καρπώνονται την ιστορία του ΚΚΕ (έχουν πάρει σβάρνα όλη την Ελλάδα κι όπου υπάρχει σημείο αγώνα, θυσίας και προσφοράς του κόμματος κάνουν κι από ένα μνημόσυνο), να συγκρατούν δυνάμεις και ανενόχλητα, με κάλπικο περιτύλιγμα, να ολοκληρώσουν ανεπιστρεπτί το έργο τους. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο με την μέθοδο του τσουβαλιάσματος προσπαθούν να εμφανίσουν όλους εμάς που μας κατατάσσουν στον οπορτουνιστικό χώρο ότι επιδιώκουμε το ίδιο πράγμα. «Προσανατολίζονται- γράφει ο Μπορμπότης– στη διερεύνηση της δυνατότητας σχηματισμού κάποιου ‘‘κοινωνικο- πολιτικού’’ μετώπου (όπως κι αν ονομάζεται αυτό από την κάθε δύναμη), ενώ αυξανόμενες είναι οι αναφορές στην αναγκαιότητα δημιουργίας σε μια πορεία νέου εργατικού κόμματος, στην ουσία νέου οπορτουνιστικού κόμματος που θα φέρει τον τίτλο ‘‘κομμουνιστικό’’». Και στο τέλος του άρθρο του προσθέτει: «Βέβαια, η επιδίωξη της αστικής τάξης να υπάρχει ένα οπορτουνιστικό κόμμα με γραμμή συμβιβασμού που να φέρει τον τίτλο ‘‘κομμουνιστικό’’ και να δρα ανταγωνιστικά στην επαναστατική γραμμή του ΚΚ δεν είναι νέα, είναι σταθερή. Αυτόν το ρόλο έπαιζε σε άλλη φάση, για παράδειγμα, το ‘‘ΚΚΕ Εσωτερικού’’. Ούτε είναι αδιάφορο για την αστική τάξη η ικανότητα να πιέζει την επαναστατική πολιτική του ΚΚ μέσα από ένα άλλο κόμμα κατ’ όνομα κομμουνιστικό, φτιαγμένο από αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ, ιδιαίτερα σε φάση όξυνσης των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών, σε φάση ξεσπάσματος ιμπεριαλιστικού πολέμου, που τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της στάσης της εργατικής τάξης απέναντι στην αστική εξουσία».
Θαυμάσια! Ο ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, η ΛΑΕ και οι συνιστώσες της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι δικές της, ο ΚΟΡΔΑΤΟΣ και η ΝΕΑ ΣΠΟΡΑ λέμε τα ίδια και θέλουμε να φτιάξουμε το ίδιο κόμμα που ο αρθρογράφος, μετά από βαθιά (!!!) ανάλυση, ανακαλύπτει ότι θα είναι κάτι σαν το «ΚΚΕ Εσωτερικού». Αυτό δεν είναι άγνοια. Αυτό είναι παραποίηση χειρίστου είδους που εύκολα την βρίσκει κανείς στα αντικομουνιστικά αναγνώσματα της μετεμφυλιακής περιόδου και της χούντας.
Αντί άλλων απαντήσεων θα παραθέσουμε μόνο μερικά αποσπάσματα από την Διακήρυξη της ΚΙΝΗΣΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ- ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (ΚΚ-ΕΑ). Διαβάζουμε στην διακήρυξη: «Το ΚΚΕ, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα με την ευθύνη των καθοδηγητικών του οργάνων, δεν μπορεί να επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο, να οργανώσει τους καθημερινούς αγώνες για την επιβίωση του λαού, να προωθήσει την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τα άλλα εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Με τη σημερινή του πολιτική, την τακτική που εφαρμόζει, τις ιδεολογικές και πολιτικές του αντιλήψεις, το πρόγραμμα που ψήφισε στο τελευταίο συνέδριο του, την αναθεώρηση της ιστορίας του που προωθεί, μόνο ως σεχταριστικός φορέας, ο οποίος εξ αντικειμένου δρα ανασχετικά στους αγώνες και στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, μπορεί να λειτουργήσει.
Όσο το ζήτημα αυτό δεν λύνεται θετική προοπτική για την εργατική τάξη και το λαό δεν μπορεί να διαμορφωθεί. Η ανάγκη μαζικού και ισχυρού πολιτικά και ιδεολογικά μαρξιστικού λενινιστικού κομμουνιστικού κόμματος σήμερα είναι επιτακτική όσο ποτέ και πρέπει να υπάρξει λύση. Είναι πρόβλημα πρωτίστως της εργατικής τάξης και όλων όσων αναφέρονται στην ταξική πάλη και στον αγώνα για το σοσιαλισμό με προοπτική τον κομμουνισμό. Είναι καθήκον πρωτίστως των μελών, των οπαδών και των φίλων του ΚΚΕ. Όχι, όμως, μόνο αυτών. Για τη λύση του προβλήματος αυτού αγωνιούν, σκέφτονται και προβληματίζονται χιλιάδες αριστεροί, χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές ενταγμένοι και ανέντακτοι. Το ζήτημα είναι πώς θα λυθεί. Ποιες δυνάμεις θα πάρουν την πρωτοβουλία. Λύση ασφαλώς δεν μπορεί να υπάρξει έξω από τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, το πρόβλημα του οποίου έγκειται κυρίως στην πολιτική, στην αλλοίωση της ιδεολογίας του και φυσικά στη ηγετική του ομάδα. Όσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά λυθεί αυτό το πρόβλημα τόσο το καλύτερο… Η κίνησή μας δεν είναι πολιτικό κόμμα. Δεν έχει σκοπό να απαρνηθεί αυτό που σηματοδοτεί ιστορικά το ΚΚΕ, να γυρίσει την πλάτη στους συντρόφους που είναι μέσα στο κόμμα και αγωνιούν για την τύχη του. Η κίνησή μας έχει σκοπό να συμβάλει στη διαμόρφωση των όρων ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης όπως το γνωρίσαμε και όπως εκείνη το έχει ανάγκη να μην τελειώσει με το ΚΚΕ εφόσον η ηγεσία του συνεχίσει στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους τίμιους κομμουνιστές και κομμουνίστριες που διαγράφονται ή αποχωρούν από το ΚΚΕ να πάνε σπίτι τους, να κυριαρχηθούν από την απογοήτευση, να παραιτηθούν από την ταξική πάλη, να ηττηθούν. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε την αλλοίωση της ιστορίας και της ταυτότητας του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, της απαξίωση και τη λήθη του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, την διαστρέβλωση και το χαντάκωμα της θεωρίας μας. Οι κομμουνιστές που θέλουν το κόμμα τους όπως το γνώρισαν κι όπως πρέπει να είναι στις σημερινές συνθήκες πρέπει να οργανωθούν και να δράσουν. Πρέπει να αγωνιστούν για τα πιστεύω τους».
Έχουν άραγε καμία σχέση αυτές οι θέσεις με όσα λένε άλλες δυνάμεις της Αριστεράς περί εργατικού ή κομμουνιστικού κόμματος; Μήπως, ακριβώς επειδή δεν έχουν, η ηγεσία του ΚΚΕ κατέφυγε στη μέθοδο του τσουβαλιάσματος για να χτυπήσει τον ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ; Μάταιος κόπος σύντροφοι. Δεν σας παίρνει.
Ποιο μέτωπο επιδιώκουμε;
Ας δούμε, όμως, τι λέει η Διακήρυξη της ΚΚ-ΕΑ για το ζήτημα του μετώπου. Διαβάζουμε: «Κινητήρια δύναμη της ιστορίας και της κοινωνίας ήταν, είναι και θα είναι- για πολύ καιρό ακόμη- η ταξική πάλη ενώ βασική αντίθεση στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες είναι η αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας που κοινωνικά εκφράζεται από τις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, την εργατική και την αστική και την αναμεταξύ τους πάλη. Στο πλαίσιο αυτό η αστική τάξη έχει περισσότερα από ένα κόμματα για την προώθηση και την επιβολή των συμφερόντων της. Επομένως, για τους κομμουνιστές, για όσους ασπάζονται τον Μαρξισμό – Λενινισμό το θεμελιώδες, το κυρίαρχο, το βασικό και το πρωτεύον ζήτημα που πρέπει να λυθεί είναι το ζήτημα του κόμματος της εργατικής τάξης. Χωρίς σημείο αναφοράς την εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει καμία πραγματική Αριστερά στην κοινωνία. Χωρίς το κόμμα της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο σε αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή- δημοκρατική βάση και με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό. Το Αντιιμπεριαλιστικό – Αντιμονοπωλιακό – Δημοκρατικό Μέτωπο προϋποθέτει την ύπαρξη μαρξιστικού- λενινιστικού κόμματος και τον καθοδηγητικό του ρόλο που θα κατακτιέται συνεχώς και θα αναγνωρίζεται από τις λαϊκές μάζες. Οτιδήποτε, έξω από αυτή τη λογική δεν ανταποκρίνεται στα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι έξω από την θεωρία και την πολιτική πρακτική των κομμουνιστών, δεν συνάδει με την ιστορική εμπειρία του επαναστατικού κινήματος στη χώρα μας και γενικότερα. Η άποψη που θέλει την προώθηση αριστερών, αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών μετώπων και παραβλέπει, ως πρωτεύον, το ζήτημα του εργατικού κόμματος γιατί- με δεδομένη τη στάση και την πορεία του ΚΚΕ- είναι η πιο δύσκολη, η πιο μακροχρόνια και η πιο επίπονη διαδικασία, βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να κυριαρχήσει μια ‘‘Αριστερά’’ με ασαφείς ή και καθόλου ταξικές αναφορές ή όπου αυτές υπάρχουν να παραβλέπουν την βασική αντίθεση της κοινωνίας, να την υποβαθμίζουν ή να την αλλοιώνουν. Έτσι ανοίγει διάπλατα η πόρτα σε μια νέα κυριαρχία του ρεφορμισμού. Όχι ενός εργατικού αλλά ενός καθαρά αστικού ρεφορμισμού για την πλήρη ενσωμάτωση των μαζών στο σύστημα. Η κυριαρχία μάλιστα ενός τέτοιου ρεφορμισμού σε συνθήκες κρίσης και αδυναμίας της αστικής τάξης να την διαχειριστεί με παραχωρήσεις στα λαϊκά στρώματα μπορεί να οδηγήσει σε αυταρχικές αντιδραστικές λύσεις, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, συγγενικές ή παρόμοιες με αυτές της Γερμανίας του μεσοπολέμου όπου η σοσιαλδημοκρατία βοήθησε την αστική τάξη να απαλλαγεί από την επανάσταση και ο φασισμός την βοήθησε να απαλλαγεί από την σοσιαλδημοκρατία».
Αντί επιλόγου
Δεν χωράει αμφιβολία ότι με το ψέμα και την διαστρέβλωση η ηγεσία του ΚΚΕ επιχείρησε με ένα σμπάρο να πετύχει πολλά τρυγόνια. Το κυριότερο, να χτυπήσει τους κομμουνιστές που αγωνίζονται- ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται- για να υπάρχει μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα νέου τύπου τσουβαλιάζοντάς τους με όλες τις άλλες δυνάμεις που υπάρχουν στο χώρο της Αριστεράς και που δεν έχουν καμία τέτοια επιδίωξη και καμία τέτοια ανησυχία. Στην πολιτική, βεβαίως, συχνά τα ψέματα και οι συκοφαντίες καθίστανται πλήγμα σε βάρος εκείνου που τα χρησιμοποιεί. Αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ θα έπρεπε να το γνωρίζει καλά. Ο λόγος είναι ότι δεν μπορεί να στηρίξει τους ισχυρισμούς και τις αλχημείες της γιατί ουδέποτε στηρίχθηκε στην αλήθεια. Υπό αυτή την έννοια- και επειδή εμείς δεν είμαστε αχάριστοι- οφείλουμε να την ευχαριστήσουμε για το άρθρο του Κ. Μπορμπότη στην ΚΟΜΕΠ. Αποτελεί την αιτία και δίνει μια ευκαιρία να ξαναδιαβάσουν οι κομμουνιστές τα κείμενά μας και να εκτιμήσουν τις θέσεις και τους σκοπούς μας σε αντιπαράθεση με αυτά που λέει και πράττει η κομματική ηγεσία.
