Γράφει ο Γεράσιμος Αραβανής
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις αγροτών, φοιτητών και νεολαίας εμπεριέχουν αξιοσημείωτα μηνύματα και μπορούν να εξαχθούν εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα.
Σημειώνουμε τα εξής:
Και οι δύο μεγάλες αυτές κινητοποιήσεις εκδηλώνονται σε χώρους και τμήματα της κοινωνίας που δέχονται μεγάλη επίθεση αρκετά χρόνια και τελευταία παίρνει ακραία μορφή. Ανήκουν στους τομείς που ο νεοφιλελεύθερος μεταρρυθμιστικός οίστρος γνωρίζει ιδιαίτερη έμφαση.
Οι αγρότες κινητοποιήθηκαν μαζικά στο πολύ μεγάλο τμήμα της χώρας, κάλυψαν πολλούς κλάδους παραγωγής, μπήκαν στην δράση μαζικά νέοι αγρότες. Τα αιτήματα παρά τις διαφορές που είχαν από περιοχή σε περιοχή και από μπλόκο σε μπλόκο έχουν παρόμοιο περιεχόμενο του περιλαμβάνει κυρίως το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής τις αποζημιώσεις, τις αποζημιώσεις από φυσικές καταστροφές την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, την ενεργειακή μετάβαση κ.α.
Πρόκειται για άμεσα κατά βάση αιτήματα επιβίωσης χωρίς να λείπουν εντελώς και αυτά που στρέφονται σε κάποιο βαθμό σε βασικές αιτίες των προβλημάτων.
Η κυβέρνηση εμφανίζεται κυριολεκτικά άκαμπτη, εξάντλησε, όπως ισχυρίζεται, κάθε οικονομικό περιθώριο, εξάλλου αυτή καθορίζει τις δυνατότητες και τις ιεραρχήσεις των δαπανών, άκαμπτοι και αποφασισμένοι όμως εμφανίζονται και οι αγρότες για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων τους.
Από την άλλη η μαζικότητα των φοιτητικών κινητοποιήσεων για να αποτραπεί η θεσμοθέτηση λειτουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα, οι εκατοντάδες σχολές σε κατάληψη υπογραμμίζουν την οξύτητα του προβλήματος και την απόφαση της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών και των νεότερων ηλικιών να αντιπαλέψουν την αντιδραστική αντισυνταγματική κυβερνητική πρωτοβουλία.
Η “τετράγωνη” λογική της κυβέρνησης να μην έχει η χώρα απώλεια συναλλάγματος και οι νέοι να μην ξενιτεύονται πείθει μία μερίδα των μεγαλύτερων ηλικιών όχι όμως τους νέους που βλέπουν ότι έτσι τελειώνει το δημόσιο πανεπιστήμιο, υποβαθμίζονται τα πτυχία και η προοπτική τους για ικανοποιητική θέση εργασίας.
Σήμερα είναι οι αγρότες και τα πανεπιστήμια, διαχρονικά έχουμε τη συντριβή των δημόσιων νοσοκομείων, πρόσφατα είχαμε το φορολογικό χαράτσι στους μικρέμπορους, επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους. Ήδη τα προβλήματα σε πλατιά τμήματα εργατοϋπαλλήλων είναι εκρηκτικά. Εντός του Φεβρουαρίου αναμένεται 24ωρη πανελλαδική απεργία και βεβαίως δε θα μείνει εκεί.
Όλα δείχνουν ότι οι εικόνες αυτές θα είναι συχνές το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια.
Το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας τουλάχιστον τα δύο τρίτα αισθάνεται όλο και πιο πολύ τον κίνδυνο υποβάθμισης και τη φτώχεια στην πόρτα του.
Πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Μόνο το 22% συμφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης στην παιδεία, το 20% στη φορολογική πολιτική της, το 18% με την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών, το 15% με την πολιτική της εναντίον της διαφθοράς για δε την ακρίβεια και την υγεία τα ποσοστά κινούνται στο 14% και 13% αντίστοιχα. Ακόμη και οι πιο θετικοί για την κυβέρνηση δείκτες δεν ξεπερνούν το 30%-35%.
Σε αντίθετη με τη μεγάλη αυτή πλειοψηφία το ένα 1/3 της κοινωνίας νιώθει ικανοποιημένο με τη ζωή του. Αυτή είναι η ζωντανή εικόνα της κοινωνίας.
Στην πρώτη κατηγορία, σε αυτή των 2/3, περιλαμβάνονται μισθωτοί χαμηλής κυρίως εξειδίκευσης και προσόντων, το μεγαλύτερο μέρος των συνταξιούχων, επαγγελματίες και μικρέμποροι, η πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου, τμήμα των αυτοαπασχολούμενων ελευθεροεπαγγελματιών, άνεργοι ακόμη κι εργαζόμενοι και σε δύο μάλιστα δουλειές που δυσκολεύονται υπέρμετρα στην επιβίωση τους, μεγάλα τμήματα της νεολαίας κυρίως των φτωχότερων οικογενειών.
Από ταξική άποψη βρίσκονται επαγγέλματα και τμήματα εργαζομένων που βρίσκονται έξω από την “ανάπτυξη” της Νέας Δημοκρατίας και την αξιοποίηση των κονδυλίων του προγράμματος Ανασυγκρότησης και των υπόλοιπων προγραμμάτων, Οι χιλιάδες εργαζόμενοι στο τουρισμό και στον επισιτισμό, οι εργαζόμενοι σε τομείς και κλάδους του δημόσιου τομέα που οδηγούνται σε μαρασμό και με κάθε μέσο πριμοδοτείται το ιδιωτικό κεφάλαιο. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα δημόσια νοσοκομεία που οι χιλιάδες εργαζόμενοι τους μαστίζονται από τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, την υπερεργασία, την έλλειψη προσωπικού και τις χαμηλές αποδοχές. Η δημόσια παιδεία με αιχμή τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Όλοι αυτοί νιώθουν ότι οι οικονομικές επιτυχίες και η αύξηση των δεικτών της οικονομίας δεν τους αγγίζουν και για το μεγαλύτερο τμήμα τους οι προσδοκίες θετικότερων εξελίξεων των οικονομικών και της ζωής τους μαζί και τον οικογενειών τους εξανεμίζονται.
Στην άλλη πλευρά συναντάμε καταρχήν τους πολυεθνικούς ομίλους και τα μονοπώλια της χώρας, τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ και το χονδεμπόριο. Σε προεξάρχοντα ρόλο βρίσκονται τα μονοπώλια της ενέργειας, των κατασκευών, της ναυτιλίας, οι τράπεζες, μεγάλοι βιομηχανικοί όμιλοι, επιχειρήσεις του τομέα της υγείας και της παιδείας. Αυτή είναι ηγέτες του αστικού μπλόκ σήμερα, δεν είναι όλοι το ίδιο ευνοημένοι και ευχαριστημένοι όλοι στηρίζουν όμως την πολιτική που εφαρμόζεται και την πορεία που χαράχτηκε.
Ένας μεγάλος αριθμός στελεχών των επιχειρήσεων, managers, τα ανώτερα τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Δυναμικά ανώτερα μεσοστρώματα που απολαμβάνουν ψηλά εισοδήματα, κλινικάρχες, μεγαλογιατροί, δικηγόροι, τεχνικά γραφεία, ηλεκτρονικοί σε στενή διασύνδεση με την κυβέρνηση. Ιδιοκτήτες μεγάλων ακίνητων περιουσιών και πλήθος ακινήτων που εμπορεύονται, μεσιτικά γραφεία, Real estate, κερδοσκόποι και αεριτζήδες.
Η εικόνα αυτή της κοινωνίας δεν είναι αποτέλεσμα δυσκολιών συγκυριακού χαρακτήρα, αφού μεσολάβησε μια πενταετία οικονομικής ανάκαμψης της χώρας. Κάθε σκέψη ότι όπου να ναι διαχέεται ο πλούτος σε ευρύτερα λαϊκά τμήματα και τα πράγματα θα αλλάξουν δεν έχει καμμιά βάση. Από το 2019 μέχρι τώρα έχει συντελεστεί μία μεγάλη μεταφορά εγχώριου εισοδήματος στα κέρδη σε βάρος των μισθών. Η συμμετοχή των μισθών στο εθνικό προϊόν μειώθηκε κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες και παράλληλα το κράτος έχασε δύο μονάδες και τα κέρδη αποκόμισαν αυτά τα ποσοστά.
Ως εκ τούτου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται και χαρακτηρίζει ολόκληρη την Ευρώπη και τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και η πολιτική αυτή δεν είναι ούτε πρόσκαιρη ούτε συγκυριακή, θα συνεχιστεί, οι αντιθέσεις θα βαθύνουν και η πόλωση θα πάρει νέες διαστάσεις.
Το αφήγημα της κυβέρνησης ότι όλα εξελίσσονται σύμφωνα με το καλά επεξεργασμένο σχέδιο της, η οικονομία αναγεννάται οι επενδύσεις πολλαπλασιάζονται η επενδυτική βαθμίδα που κέρδισε θα διευκολύνει τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα και του κράτους, ότι η χώρα είναι πρωτοπόρα στην Ευρώπη στους ρυθμούς ανάπτυξης, τα δημόσια οικονομικά είναι ανθηρά, η ανεργία έπεσε κάτω από 10%, η χώρα ανακτά τη διεθνή αξιοπιστία της, απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των συμμάχων της για αυτό και την προμηθεύουν πρώτη με F35 σε σχέση με άλλους συμμάχους είναι αληθές, αυτό αφορά όμως λίγους τη μειοψηφία που προαναφέραμε.
Στην κατακλείδα όμως του αφηγήματος ότι οι εργαζόμενοι δεν επωφελήθηκαν ακόμη παρότι η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί στα όρια των οικονομικών δυνατοτήτων και θα πρέπει να υπομένουν αφού σε εύθετο χρόνο θα γευτούν και αυτοί τα οφέλη της πολιτικής της κρύβεται το ψεύδος και η παραπλάνηση.
Το τεράστιο πολιτικό ζήτημα που τίθεται είναι προς τα που θα προσανατολιστεί αυτή η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία που εν δυνάμει μπορεί να δώσει ισχυρή δυναμική στο κίνημα και στις εξελίξεις και να πυροδοτήσει ανατροπές. Ποιος θα αναλάβει το τεράστιο βάρος και την ευθύνη να εκφράσει τις ανάγκες και τις ελπίδες αυτού του κόσμου και να τις μετουσιώσει σε ταξικό αγώνα για βαθιές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία.
Ή θα υπάρξει αγωνιστική ανατρεπτική διέξοδος με βάση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της λαϊκής πλειοψηφίας και στην οποία μόνο δυνάμεις με εργατικό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό μπορεί να ηγηθούν, ή οι κίνδυνοι για οπισθοδρόμηση και ματαίωση των όποιων δυνατοτήτων διαγράφονται ιδιαίτερα απειλητικοί.
Αγωνιστική προοπτική και σχέδιο που θα αντιστρατεύεται το κεφάλαιο τα συμφέροντα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του θα είναι σταθερά απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην προοπτική της αποδέσμευσης και θα διεκδικεί βαθιές αλλαγές υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού δεν μπορούν να προσφέρουν μικροαστικές και αστικές δυνάμεις παλαιότερες και νεόκοπες. Μόνο ως αναχώματα στον εργατικό και λαϊκό ριζοσπαστισμό και στον εγκλωβισμό των εργαζομένων στα αστικά σχέδια δίνοντας χέρι βοηθείας στο μονοπωλιακό κεφάλαιο να ξεπεράσει τις δυσκολίες του θα λειτουργήσουν.
Από την άλλη καιροφυλακτεί η ακροδεξιά που την προετοιμάζουν κατάλληλα για εν δυνάμει κυβερνητική δύναμη.
Σε αυτούς τους κινδύνους πρέπει τα κόμματα και οι οργανώσεις της κομμουνιστικής αριστεράς και η ανένταχτοι αγωνιστές να δώσουν την απάντησή τους.
