Γράφει ο Βασίλης Μπάκος
Δικαιοσύνη.. Το αίσθημα που διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή το υγιές τμήμα της κοινής γνώμης, μπροστά στο σκηνικό της ρεμούλας, της συγκάλυψης και της ομερτά, ενάν χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη.
Δικαιοσύνη.. Απόλυτα φυσιολογικό, απόλυτα θεμιτό, απόλυτα υγιές να γίνεται μοχλός κινητοποίησης και σύνθημα στις διαδηλώσεις. Αυτά όσον αφορά το αγωνιστικό, δημοκρατικό τμήμα της κοινής γνώμης, του λαού.
Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά όταν πρόκειται για πολιτικά κόμματα και οργανώσεις με κινηματική αναφορά, συνδικαλιστικές παρατάξεις και φορείς. Στην περίπτωση αυτή, η παρέμβαση και στάση απέναντι σε ένα κρατικό έγκλημα οφείλει να αναδεικνύει τις αιτίες, να προβάλλει τη διέξοδο, να βοηθά την εργατική τάξη και τον λαό να δουν έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της εκμετάλλευσης. Υπό αυτό το πρίσμα δε βοηθάει ο περιορισμός στη θολή και ασαφή απαίτηση περί δικαιοσύνης.
Η τραγωδία των Τεμπών είναι ένα ΕΓΚΛΗΜΑ που συντελέστηκε πάνω στις ράγες του κέρδους, της ιδιωτικοποίησης, της “απελευθέρωσης”. Αλλά και στις ράγες των μνημονίων, της διάλυσης εδώ και δεκαετίες των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Στην προκειμένη, το κράτος -μέσα σε συνθήκες γενικευμένης περιστολής δικαιωμάτων και γενικού ξεπουλήματος των υποδομών και του πλούτου της χώρας- έχει ξεπουλήσει έναντι 45 εκατομμυρίων μια υποδομή της οποίας η αντικειμενική αξία ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια και χαρίζει 750 εκατομμύρια στο ιταλικό μονοπώλιο.
Από τα παραπάνω, αίτημα και ΑΜΕΣΟ ΚΑΘΗΚΟΝ πάλης αποτελεί η αξίωση για άμεση επανακρατικοποίηση του σιδηρόδρομου χωρίς αποζημίωση, με συμμετοχή στη λειτουργία και στη χάραξη της πολιτικής και στον έλεγχο της εφαρμογής του των εργαζομένων του, εκπροσώπων της εργατικής τάξης της χώρας και της κοινωνίας. Για να έχει το κράτος την αποκλειστική ευθύνη του εκσυγχρονισμού του δικτύου και της ασφάλειας των μεταφορών.
Η έλλειψη φορέα που θα μπορούσε να προτάξει και να επικοινωνήσει το συγκεκριμένο αίτημα -καθώς και τη γενικότερη κατεύθυνση των πολιτικών κατευθύνσεων και προσανατολισμού που βλέπει έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια της διαχείρισης- πέρυσι τέτοια εποχή, οδήγησε στο σχετικά σύντομο ξεφούσκωμα των μεγαλειωδών από άποψη έκτασης και έντασης κινητοποιήσεων. Είναι αυτό που άκουγα από αξιόλογους συναδέλφους στη δεύτερη μεγάλη απεργία, στις 16/3/2023: “ωραία, απεργήσαμε 2 φορές σε μια βδομάδα, κατεβήκαμε στην πορεία. Τώρα τι; Ποια η συνέχεια;”. Συνέχεια δεν υπήρξε…
Αν υπήρχε η παραπάνω κατεύθυνση και προσανατολισμός, θα διατυπώνονταν τέτοιου είδους ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΥ (ΠΟΛΙΤΙΚΑ) ΤΥΠΟΥ προβληματισμοί από αυτό το υγιές κομμάτι κόσμου;
Η πραγματικότητα βοά. Γεννά καθήκοντα το πολιτικό κενό, η έλλειψη πολιτικού φορέα της εργατικής τάξης και του λαού που θα προτάσσει τη διέξοδο, που δε θα περιορίζεται σε στενούς οικονομικούς αγώνες ούτε θα παραπέμπει τα μεγάλα ζητήματα στο ασαφές κι απροσδιόριστο σοσιαλιστικό μέλλον. Η ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος απαιτεί μεγάλες συλλογικές και ατομικές υπερβάσεις από όσες συλλογικότητες και αγωνιστές αντιλαμβάνονται το συγκεκριμένο κενό.
