Γράφει η Δώρα Μόσχου
Συνέντευξη στην «Καθημερινή» έδωσε ο ρέκτης πρωθυπουργός μας, ου μην αλλά και ομίλησε στην πανελλήνια συνδιάσκεψη (ή κάτι τέτοιο) της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ – ξέρετε, εκείνης της φοιτητικής νεολαίας που φημίζεται για την κινηματική της δράση σε γνωστό ανεμοδαρμένο νησί των Κυκλάδων και την αγαστή συναλλαγ… με συγχωρείτε, συνεργασία ήθελα να πω, με τους μεγαλοκαθηγητές διαφόρων πανεπιστημιακών σχολών. Α`, και για το εμβριθές σύνθημα «Και α και ου και ΔΑΠ – ΝΔΦΚ» το οποίο θα πρέπει να γίνει το σλόγκαν των Τμημάτων Βιολογίας διότι δικαιώνει απολύτως το Δαρβίνο.
Ο πεφωτισμένος ηγέτης λοιπόν και στις δύο περιπτώσεις έδωσε μεγάλη βαρύτητα στο ζήτημα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Επαίνεσε τη ΔΑΠ που ήδη από τη δεκαετία του `80 και σε αντιπαράθεση με τις επάρατες αριστερές παρατάξεις πρόβαλε και στήριξε το αίτημα (τίνος;) περί ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων. Χαρακτήρισε επίσης λαϊκισμό – κατάλοιπο της μεταπολίτευσης, τη σχεδόν καθολική αντίσταση της ακαδημαϊκής κοινότητας απέναντι στο εν λόγω νομοσχέδιο, καμάρωσε για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, θριαμβολόγησε για την εισβολή των ΜΑΤ στα Πανεπιστήμια και απείλησε τους «καταληψίες» φοιτητές με διαγραφή τους από τις Σχολές, «όπως εξ άλλου συμβαίνει με όλα τα μεγάλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού».
Η αστική τάξη δε μασάει πια τα λόγια της. Το ταξικό της μίσος απέναντι στις υπάλληλες τάξεις, σε συνθήκες υποχώρησης ή έστω αναιμικής ανάπτυξης, του κινήματος, παίρνει σάρκα και οστά, καθώς υλοποιεί όλο και περισσότερα, όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, κάτω από τον εύηχο τίτλο των «μεταρρυθμίσεων». Η ίδρυση των «μη κρατικών πανεπιστημίων» είναι ένα τέτοιο μέτρο, καθώς η απόκτηση ενός πτυχίου θα συναρτάται από την οικονομική επιφάνεια του φοιτητή και της οικογένειάς του, αλλά και από τις επιθυμίες της αγοράς. Κομβικό σημείο για την πολιτική της άρχουσας τάξης που δε διστάζει να κάνει κουρελόχαρτο το ίδιο, το δικό της Σύνταγμα, μέσα στο οποίο, ωστόσο, μέσα σε άλλες συνθήκες για το λαϊκό κίνημα, είχαν τρυπώσει και ορισμένες ασφαλιστικές δικλείδες για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων.
Και ο αυταρχισμός περισσεύει: δεν ξέρω τί συμβαίνει και σε ποια Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ξέρω όμως ότι η Ιστορία των Πανεπιστημίων όπου γης (και όσο και αν πάντα η επίσημα διδασκόμενη ιδεολογία είναι αυτή της εκάστοτε άρχουσας τάξης) τα καθιστά χώρους όχι μόνο γνώσης, αλλά και ζύμωσης πνευματικής, ιδεολογικής και κοινωνικής, χώρους αμφισβήτησης. Το φοιτητικό κίνημα, και όχι μόνο στη χώρα μας, έχει δώσει μεγάλες κοινωνικές, μορφωτικές και πολιτικές μάχες, πολλές φορές σε σύγκρουση με την εξουσία και σε συντονισμό της δράσης του με τις πρωτοπόρες δυνάμεις του καιρού και του τόπου του. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο αυτήν ακριβώς τη δράση πρέπει να προστατεύει, γι` αυτό και είναι θέμα αρχής για την ακαδημαϊκή κοινότητα η υποστήριξή του.
Ως προς τους «καταληψίες» που πρέπει να διαγράφονται από τις σχολές, εδώ ο κ. πρωθυπουργός εζήλωσε την δόξαν γυμνασιάρχη των μετεμφυλιακών χρόνων που μοίραζε αποβολές απ` όλα τα σχολεία της χώρας στους «ταραξίες»: παιδιά από τα λαϊκά στρώματα που η όποια παραβατικότητά τους είχε τις ρίζες της στους υλικούς όρους της ζωής τους‧ αλλά και νέα παιδιά που αγωνίζονταν σθεναρά και διεκδικούσαν δημόσια και δωρεάν παιδεία. Από αυτά τα παιδιά, με τρόπο θεσμικό και κατασταλτικό, στερούσαν το δικαίωμα στη μόρφωση…
Λένε ότι κάποτε, όταν χτιζόταν το πρώτο Πανεπιστήμιο στην Πλάκα, ο Κολοκοτρώνης το έδειξε με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο έδειχνε τα ανάκτορα και είπε το περίφημο: «Αυτό (το Πανεπιστήμιο) θα φάει εκείνο (το παλάτι)». Και ναι, η γνώση, στο βαθμό που συναντιέται με την κοινωνική συνείδηση και στέκεται στο πλευρό των καταπιεσμένων, μετατρέπεται πράγματι σε υλική δύναμη, σε δύναμη ανατροπής. Στις πρωθυπουργικές λοιπόν απειλές και αθλιότητες, το φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα καλείται να δώσει την πρέπουσα απάντηση…
